ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Δυο είναι τα μέρη που θα μου λείψουν τώρα που κλείνει το κεφάλαιο της ζωής μου που αφορά τη φοιτητική μου ζωή. Το πρώτο είναι η βιβλιοθήκη της σχολής μας, η οποία βρίσκεται στον τρίτο όροφο και τα τελευταία χρόνια με φιλοξένησε άπειρες χειμωνιάτικες μέρες για να καλύψω τα κενά ανάμεσα στα μαθήματα. Δεν μπόρεσα ποτέ να συγκεντρωθώ εκεί για να διαβάσω και ο λόγος ήταν η υπέροχη πανοραμική θέα της πόλης που πρόσφερε. Από εκεί πάνω βλέπεις όλη την άνω πόλη, ως τα κάστρα! Έξω να βρέχει κι εσύ να κάθεσαι μέσα, αγκαλιά με ένα λογοτεχνικό βιβλίο το οποίο τελικά θα διαβάσεις όταν πας σπίτι και το μόνο που σου λείπει, είναι ένας αχνιστός cappuccino με άρωμα κανέλας (αχ γιατί να μην επιτρέπουν τους καφέδες στη βιβλιοθήκη!).
Μια τέτοια βροχερή μέρα που πάλι το βλέμμα μου έκανε νοητά ταξίδια στο υπερπέραν, μου ήρθε μια τρελή ιδέα. Να κάνω έναν περίπατο με προορισμό τα κάστρα. «Και τι πειράζει που βρέχει; Θα λιώσω;», σκέφτηκα. Άλλωστε εκείνη την περίοδο με βάραιναν διάφορα προβλήματα (υλικής και συναισθηματικής φύσεως) και ο καιρός ταίριαζε απόλυτα με την μελαγχολική μου διάθεση. Στην αρχή ήταν υπέροχα! Δεν χρειαζόταν να κλάψω, το έκανε ο ουρανός για μένα. Άλλωστε ήταν τόσο γκριζογάλανος όσο η διάθεση μου!
Μετά από λίγο, όμως, άρχισε να μου περνά η συναισθηματική φόρτιση που ένιωθα. Συνειδητοποίησα ότι η διαδρομή ήταν μεγαλύτερη απ’ ότι περίμενα, το κρύο τσουχτερό και τα ρούχα μου εντελώς μούσκεμα, κολλούσαν βαριά επάνω μου. Τελικά δεν έφτασα ποτέ στον προορισμό μου. Πήρα ταξί και γύρισα. Την επόμενη μέρα περίμενα ότι ο οργανισμός μου θα με εκδικούνταν με ένα γερό κρύωμα, κάτι που δεν έγινε όμως. Μάλλον είχα περισσότερες αντοχές απ’ ότι νόμιζα. Άλλωστε την επόμενη μέρα είχε πολύ καλό καιρό και η προηγούμενη φάνταζε σαν κάτι πολύ μακρινό…
Όταν, πάλι είχε καλό καιρό, καθόμουν στην αγαπημένη μου γωνία, στα παγκάκια που βρίσκονται κοντά στο κτίριο της σχολής μας. Υπάρχει αρκετό πράσινο εκεί και η εικόνα αυτή έχει γίνει πηγή έμπνευσης πολλές φορές. Νομίζω ότι έχω κάνει τις ωραιότερες συζητήσεις εκεί πέρα. Φραπές κυλικείου, τσιγάρο για όσους καπνίζουν και μπόλικη διάθεση για αμπελοφιλοσοφία. Τα μεσημέρια βέβαια είναι θάνατος, γιατί έτσι όπως έχεις αράξει και αφεθεί στην γλυκιά ζεστασιά του ήλιου, άντε να βρεις όρεξη για μάθημα μετά! Βασικά, δεν τη βρίσκεις και λες: «Δεν πίνω έναν κανονικό καφέ στις καφετέριες δίπλα;»
Τι ήθελα και τα θυμήθηκα αυτά τώρα! Πάω να πιω κάνα καφέ μπας και συνέλθω!
«Έναν cappuccino παρακαλώ!»
Μια τέτοια βροχερή μέρα που πάλι το βλέμμα μου έκανε νοητά ταξίδια στο υπερπέραν, μου ήρθε μια τρελή ιδέα. Να κάνω έναν περίπατο με προορισμό τα κάστρα. «Και τι πειράζει που βρέχει; Θα λιώσω;», σκέφτηκα. Άλλωστε εκείνη την περίοδο με βάραιναν διάφορα προβλήματα (υλικής και συναισθηματικής φύσεως) και ο καιρός ταίριαζε απόλυτα με την μελαγχολική μου διάθεση. Στην αρχή ήταν υπέροχα! Δεν χρειαζόταν να κλάψω, το έκανε ο ουρανός για μένα. Άλλωστε ήταν τόσο γκριζογάλανος όσο η διάθεση μου!
Μετά από λίγο, όμως, άρχισε να μου περνά η συναισθηματική φόρτιση που ένιωθα. Συνειδητοποίησα ότι η διαδρομή ήταν μεγαλύτερη απ’ ότι περίμενα, το κρύο τσουχτερό και τα ρούχα μου εντελώς μούσκεμα, κολλούσαν βαριά επάνω μου. Τελικά δεν έφτασα ποτέ στον προορισμό μου. Πήρα ταξί και γύρισα. Την επόμενη μέρα περίμενα ότι ο οργανισμός μου θα με εκδικούνταν με ένα γερό κρύωμα, κάτι που δεν έγινε όμως. Μάλλον είχα περισσότερες αντοχές απ’ ότι νόμιζα. Άλλωστε την επόμενη μέρα είχε πολύ καλό καιρό και η προηγούμενη φάνταζε σαν κάτι πολύ μακρινό…
Όταν, πάλι είχε καλό καιρό, καθόμουν στην αγαπημένη μου γωνία, στα παγκάκια που βρίσκονται κοντά στο κτίριο της σχολής μας. Υπάρχει αρκετό πράσινο εκεί και η εικόνα αυτή έχει γίνει πηγή έμπνευσης πολλές φορές. Νομίζω ότι έχω κάνει τις ωραιότερες συζητήσεις εκεί πέρα. Φραπές κυλικείου, τσιγάρο για όσους καπνίζουν και μπόλικη διάθεση για αμπελοφιλοσοφία. Τα μεσημέρια βέβαια είναι θάνατος, γιατί έτσι όπως έχεις αράξει και αφεθεί στην γλυκιά ζεστασιά του ήλιου, άντε να βρεις όρεξη για μάθημα μετά! Βασικά, δεν τη βρίσκεις και λες: «Δεν πίνω έναν κανονικό καφέ στις καφετέριες δίπλα;»
Τι ήθελα και τα θυμήθηκα αυτά τώρα! Πάω να πιω κάνα καφέ μπας και συνέλθω!
«Έναν cappuccino παρακαλώ!»
26 Comments:
:) Για εμένα τώρα αρχίζει αυτή η περίοδος. Και όχι με τον καλύτερο τρόπο.. :)
Φοιτητικές αναμνήσεις έχεις με ανθρώπους που έχεις να μοιραστείς κάτι παραπάνω μαζί τους πέρα απο μια τυπική επαφή στην σχολή.Χαίρομαι που ούτε σχολικές αναμνήσεις έχω ούτε φοιτητικές .Πάντα στην απ έξω και τότε και τώρα.
me mpoliki kanella!
-Kogi υπομόνη! Βρε θα περάσουν αυτά τα χρόνια τόσο γρήγορα που χαμπάρι δε θα πάρεις! Γι' αυτό κοίτα να τα ζήσεις όπως θες εσύ!
-Όλγα δεν βρίσκω απαραίτητο οι αναμνήσεις σου να περιέχουν και κάποιον άλλο, μπορεί να είναι και αυστηρά προσωπικές!
-Toolman χαίρομαι που συμφωνείς!
(Αν υποψιαστώ οτι μόλις έκανες λακωνικότατη περίληψη του ποστ μου... θα αρχίσω να περπατάω στη βροχή σαν τη τρελή!!!)
Τα φοιτητικα χρονια μπορει να γινουν (και για τους περισσοτερους ειναι) τα καλυτερα. Δυστυχως δεν ανηκω σε αυτους. Ηρθαν κι εφυγαν αχρωμα. Χαιρομαι που για σενα δεν ισχυει αυτο!
Ε καλά δεν είναι όμως και τα μόνα χρόνια! Θα ήταν τραγικό η ευτυχία μας να εξαρτώνταν μόνο απ' αυτά! Και για μένα είναι πλέων ένα κεφάλαιο που έκλεισε! Οπότε ας ελπίσουμε οτι θα μας πάνε καλά και τα επόμενα! Έτσι δεν είναι???
Δηλαδή τελειώνεις μικρή; Με το καλό.
Εγώ μια φορά το Πανεπιστήμιο δεν το έχω επιθυμήσει καθόλου...
Ωραίες οι βιβλιοθήκες αλλά φαντάζομαι ότι δεν σερβίρουν καφέ για να ξεκολλάμε καμιά φορά! Σιγά μην είχανε και τάβλι :-PPP
Καλό πτυχίο, λοιπόν! Κάτι τέτοιες αναμνήσεις θα σε κάνουν να γυρίσεις γι' άλλα... Υπέροχες αναμνήσεις, μοναδικά ταξίδια! Πολύ όμορφο, homeless, πολύ όμορφο!
Άντε ρε κοριτσάκι με το καλό να τελειώσεις!
Ωραίες εικόνες και τις έγραψες πολύ γλυκά!
Στα ίδια μέρη τριγυρνάμε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους...
Ίσως βρεις καμμια φορά το "άλλο μου εγώ" κάπου εκεί στο κυλικείο της φιλοσοφικής,σε κάποια συναυλία στο αστεροσκοπείο,κλεισμένη έτσι από περιέργεια με τους αναρχικούς στη θεολογική κι από βλακεία θα έχω φορέσει κατακόκκινο φόρεμα,θα με βρείς να ψάχνω,αν υπάρχουν ακόμα τα δικά μας σημάδια μετά 20 χρόνια σχεδόν..
και αν ακούγονται ακόμα τα γέλια μας όταν διαβάζαμε το ΦΛΣ ΑΠΘ.τομέας ΜΝΕΣ [Μ-νες γλυκό χωρίς γάλα]
κρίμα τόσο κρίμα που δεν προλάβατε το Ντορέ
εδώ κάπου πρέπει να με επαναφέρω...με πήγες πολύ πίσω
είναι ευχάριστα αλλά κι επικίνδυνα αυτά τα ταξίδια στο χρόνο..
μερικές φορές η μνήμη πονάει
Alkyoni (σήμερα όλο στίχους θυμάμαι) - "η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί" (δεν κατάλαβα αν είσαι του ΜΝΕΣ - αλλά υποθέτω ότι έτσι κι αλλιώς θα το αναγνωρίσεις).
-Λίτσα έχω τελειώσει, μου μένει το τυπικό μέρος, να πάρω το πτυχίο στα χέρια μου!
-Έψιλον πολύ κακώς που δε σερβίρουν καφέ! Προσωπικά δεν μπορώ να διβάσω χωρίς καφέ! Τώρα αν λεκιάζονται τα βιβλία... σιγά το πράγμα! Όσο για το τάβλι.... χιχι!
-Ατταλάντι μικρή είμαι ακόμα! Που ξέρεις.. μπορεί όντως να γυρίσω! :-)
-Sorry girl ευχαριστώ γλυκιά μου!
-Αλκυόνι πάντα είχα μια υποψία οτι το κτίριο(της παλιάς φιλοσοφικής όμως) είναι στοιχειωμένο! Εσύ απλά με επιβεβαιώνεις! :-))
Αχ ούτε εγώ μπορώ να διαβάσω χωρίς καφέ.Ένα κουτάκι καφέ κάθε βδομάδα θέλω.
κράτα τις τόσο ωραίες εικόνες στην καρδιά σου...
emena akrivos epeidh afta ta xronia itan poli kala ta parateino oso mporo! xexe! aionios foithths, de viazomai na pao strato!
a kai pou sai homeless, mi perpatas adika sth vroxh, to comment mou itan toso lakoniko epeidh akrivos ta idia pragmata ekana kai kano (akoma) sth sxolh mou! vevaia sth sxolh mou eimai eidos pros eksafanisi opote prepei na sintomevo....
-Όλγα πότε έχεις γεννέθλια να σου κάνω δώρο ενα πακο καφέ?
-Αλεξάνρδα τις κρατάω, τις κρατάω!
-Toolman ήταν ωραία αλλά τώρα πάμε για άλλα! Καλό κουράγιο σου εύχομαι για τη συνέχεια!
Λοιπόν, καλό σας βρήκα!
Κυρίως όμως, εσένα που με επισκέφτηκες στο …τσαντίρι μου το φτωχικό.
Περιγράφεις τόσο όμορφα κάτι που, οι περισσότεροι από εμάς, το έχουν ζήσει και μάλλον, και το έχουν νοσταλγήσει.
Ο καφές, και για μένα απαραίτητος. Το τάβλι, μάλλον όχι(εκεί) και τόσο.
Καλή σταδιοδρομία στην ζωή πλέον.
N.ago ευχαριστώ και ανταποδίδω το καλοσόρισμα!!
Σε ποιά πόλη ήσουν;; Τα φοιτητικά χρόνια είναι υπέροχα αλλά δυστυχώς όπως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Έχεις όμως τις αναμνήσεις που αυτές δεν χάνονται ποτέ...εντάξει σχεδόν ποτέ!!
Γωγώ Θεσσαλονίκη.
Όσο για τις αναμνήσεις... άσε υπάρχει και το νεανικό αλτσχαίμερ! :Ρ
Οπως είπες για κάστρα, θεώρησα ότι μιλάς... για τη Χαϊδελβέργη. Τελικά, αγαπάς την πόλη που ζεις. Λοιπόν, στα χρόνια σου δεν μπορούσα να διαβάσω χωρίς τσιγάρο. Οπότε, καταλαβαίνεις το πρόβλημα. Στα δε σπουδαστήρια διάβαζα οτιδήποτε άλλο (ενδιαφέρον) εκτός από μαθήματα. Καλό πτυχίο.
Έτσι είναι οι περισσότεροι σημαδευόμαστε λίγο ή πολύ από την πόλη όπου σπουδάζουμε!
Ax...
Mονο αυτο εχω να πω...
Και πολλά λες Νίκο! :Ρ
O αχνιστός καφές,η παρέα,η συζήτηση και προπαντός η βροχή!Την βροχή και την γκρίζα ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης την λατρεύω!
Καληνύχτα!
Post a Comment
<< Home