Τα Γενέθλια

Κανείς δε μπορεί να μαντέψει την ηλικία του. Όλοι τον περνάνε για πολλά χρόνια νεότερο. Είναι που έχει ανακαλύψει χίλιους διαφορετικούς τρόπους να την καμουφλάρει. Πέρα από το νεανικό ντύσιμο και κούρεμα ή τη γυμνασμένο σώμα, αυτό που ξεγελά τους περισσότερους και κυρίως τις γυναίκες είναι το βλέμμα του που κρύβει μέσα του μια παιδική ψυχή. Η λάμψη στα μάτια του όταν ενθουσιάζεται, τα μούτρα που μπορεί να σου κρατήσει αν ξεχάσεις κάτι που εκείνος θεωρεί σημαντικό και αυτό το αχόρταγο πνεύμα που θέλει συνεχώς να ανακαλύπτει νέα πράγματα, συνθέτουν την εικόνα ενός ανθρώπου που απλά ξέχασε να μεγαλώσει.

Περνάνε τα χρόνια και εκείνος νιώθει πάντα 20 χρονών. Δεν είναι ότι η ζωή τον έχει κακομάθει, αντιθέτως. Ο σοφός νέος παίρνει τα μαθήματα της και προχωράει παρακάτω, όχι πάντα τόσο εύκολα όσο θα ήθελε. Λένε, όμως, ότι η εμπειρία δεν κρύβεται. Είναι αλήθεια. Αν πλησιάσεις λίγο πιο κοντά στο πρόσωπο του, θα προσέξεις τις ύπουλες ρυτίδες που έχουν σχηματιστεί γύρω από τα μάτια του. Αν τον αιφνιδιάσεις πρωί πρωί, πριν προλάβει να ξυριστεί, θα παρατηρήσεις τις πρώτες υποψίες από τα άσπρα γένια του. Μπορεί και να τον δεις να φοράει γυαλιά πρεσβυωπίας για να διαβάσει την πρωινή αλληλογραφία του. Και αν μπορούσες να τον δεις τα βράδια όταν γυρνάει μόνος σπίτι του, θα έβλεπες μια μάλλον κωμική προσπάθεια του να κάνει μασάζ στους ώμους του.

Σήμερα είχε τα γενέθλια του. Όλh τη νύχτα δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Σηκώθηκε βαρύς από το κρεβάτι του και όσο κρύο νερό και αν έριχνε στο πρόσωπο του, δεν μπορούσε να διώξει την κούραση από πάνω του. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Αυτό το γερασμένο πρόσωπο ήταν το δικό του; Πήρε την πετσέτα στα χέρια του και την άφησε να χαϊδέψει απαλά κάθε του ρυτίδα, να περιεργαστεί τη νέα πραγματικότητα. Έφτιαξε βιαστικός ένα καφέ και έφυγε για τη δουλειά. Το κινητό το άφησε κλειστό στο σπίτι. Δεν ήθελε να απαντήσει σε αυτήν την ευχή- κατάρα που του υπενθύμιζε ότι είχε ήδη ζήσει «χρόνια πολλά».

Το βράδυ πήγε να γιορτάσει μόνος του. Το τρίτο ποτήρι με το Ουίσκι, που δεν ήταν διαφορετικό σε γεύση από τα προηγούμενα δύο, ήταν η μόνη του συντροφιά. Το περιεχόμενο του ποτηριού κυμάτιζε ελαφρά, όπως είχαν αρχίσει να τρεκλίζουν και οι σκέψεις του.

Επιτέλους πέρασε η μέρα αυτή. Σε λίγο θα ξημέρωνε και εκείνος γυρνούσε σπίτι του. Λίγο πριν γυρίσει το κλειδί της πόρτας κοντοστάθηκε. Ο θόρυβος από ένα σκουριασμένο και τσαλαπατημένο κονσερβοκούτι τον έκανε να γυρίσει. Ένας γέρος μεθύστακας και άστεγος προφανώς, το είχε πατήσει κατά λάθος όταν εκείνο βρέθηκε στο δρόμο του. Φορούσε τα κουρέλια της ζωής του και περπατούσε με δυσκολία εξαιτίας της καμπούρας που τον ανάγκαζε να κοιτάει στο έδαφος και να μην μπορεί να δει την υπέροχη ανατολή του ήλιου.

Μόνο ένας από τους δύο τους μπορούσε να τη δει και στεκόταν με δέος απέναντι στην ομορφιά της άφθαρτης φύσης. Πήρε μια βαθιά ανάσα θάρρους και το παιδί μέσα του είπε αποφασίστηκα: «Δεν θα καταλήξω ποτέ έτσι!», εννοώντας την δίχως όνειρα πια ύπαρξη που κατέβαινε την κατηφόρα με αργά και ασταθή βήματα.