Ποιος φταίει που θα μας εκπροσωπήσει ο Σαρμπέλ στη Eurovision?

Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΡΕΣΟΡ!!!

Η μαμά μου δηλαδή!

Φαγώθηκε που δεν πρόλαβε να δει το πρώτο υποψήφιο τραγούδι, γιατί θυμηθήκαμε τελευταία στιγμή ότι σήμερα ήταν ο διαγωνισμός.
Μαμά Μόντρεσορ: Ωραία η Τάμτα, ωραίος και ο Δάντης, αλλά κρίμα που δεν είδαμε το πρώτο τραγούδι, θα το ξαναδείξει άραγε;
Όλη το βράδυ αυτό την απασχολούσε! Ε τελικά της δόθηκε η ευκαιρία, στο τέλος, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα!

Υστ. Αυτό για όσους αναρωτιούνται από πού κληρονόμησα τις υπερφυσικές μου γκαντεμοδυνάμεις!

Όχι άλλα λόγια

Σε παρακαλώ σταμάτα να μου αναφέρεις στατιστικές για το πόσα παιδιά πεθαίνουν στην Αιθιοπία. Βαρέθηκα να μην ακούω για τον πόλεμο στο Ιράκ, το θυμάται άραγε κανείς; Τι να τις κάνω τις φωτογραφίες των κακοποιημένων παιδιών; Μην κοιτάζεις με αυτό το δήθεν λυπημένο βλέμμα τους άστεγους που κοιμούνται στα παγκάκια και προπάντων μην μου αρχίζεις τις συζητήσεις του τύπου «Εσένα σε προβληματίζει αν έσπασε το νύχι σου, ενώ άλλοι προσεύχονται να είναι ακόμα ζωντανοί όταν ξημερώσει». Τα ξέρω όλα αυτά, τα έχω ακούσει χιλιάδες φορές.
Λόγια, λόγια, λόγια. Λόγια που τα παίρνει ο αέρας, σκέψεις που γεμίζουν σκόνη στις γωνίες του μυαλού μας.
Δεν είμαι κατά της ενημέρωσης. Καλά κάνουν οι δημοσιογράφοι και όλοι όσοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας ενημερώσουν για το τι γίνεται στον κόσμο. Χωρίς αυτούς, θα συνεχίζαμε να πίνουμε άπραγοι το ποτό μας ή να τρώμε ανέμελοι τη σοκολάτα μας και για αυτό το λόγο η δουλειά τους είναι πολύτιμη. Τώρα πίνουμε το ποτό μας και συζητάμε για όσα έκτροπα γίνονται στον κόσμο μας.
Μήπως, όμως, λέω, μήπως, τα λόγια αυτά θα έπαιρναν μεγαλύτερη αξία αν συνοδεύονταν και από πράξεις; Και δεν λέω να γίνουμε όλοι γιατροί χωρίς σύνορα, αλλά να αρχίσουμε από τα μικρά και εύκολα:
Την επόμενη φορά που θα συναντήσεις ένα παιδάκι να ζητιανεύει ή έναν άστεγο, αγόρασε του μια τυρόπιτα! (Έτσι θα ανακαλύψεις κιόλας αν έχεις να κάνεις με άνθρωπο που έχει πραγματικά ανάγκη, γιατί εκείνος θα δεχτεί την πρόταση σου, ενώ ο κάλπικος θα σε βρίσει που δεν του έδωσες χρήματα).
Την επόμενη φορά που θα κάνεις το σταυρό σου την ώρα που περνάει το λεωφορείο από κάποια εκκλησία, κοίταξε γύρω σου μήπως υπάρχει κάποιος που έχει περισσότερη ανάγκη τη θέση σου από εσένα.
Την επόμενη φορά που θα θελήσεις να πετάξεις στα σκουπίδια τα περσινά ρούχα επειδή έχεις βάλει μερικά κιλά από τότε ή είναι εκτός μόδας ή πιάνουν περιττό χώρο στη ντουλάπα, προτίμησε να τα δώσεις σε κάποια άπορη οικογένεια.
Τέλος, την επόμενη φορά που θα γκρινιάξεις ότι δεν έχεις λεφτά για διακοπές, κάνε μια εκδρομή ως τη Ρουμανία- φτηνά είναι άλλωστε- και επανέλαβε σε εκείνους το παράπονο σου. Από την άλλη, μπορείς βέβαια να χαρίσεις τα παλιά παιχνιδάκια των παιδιών σου. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν κάποιες μικρές ψυχούλες που θα χαρούν πάρα πολύ με την κίνηση σου αυτή!

Ένα Παιχνίδι για 5 Παίκτες και Πάνω

Στο παιχνίδι με έβαλε ο Numb και τον ευχαριστώ γι’ αυτό!
Βέβαια με δυσκόλεψε γιατί ζητάει να πούμε μόνο 5 πράγματα για τον εαυτό μας και όταν είσαι μια τόσο πολυσύνθετη προσωπικότητα όπως εγώ, αυτό είναι μια δύσκολη δοκιμασία. Ας ξεκινήσω λοιπόν:

1. Δεν ξέρω να βάζω tags!
Τι είναι πάλι αυτό?!
Τι να κάνω ρε παιδιά που δεν σκαμπάζω από pc κι ας μου είναι πολύτιμοι! Έχω μια περίεργη σχέση με την τεχνολογία, όπως και με τους ανθρώπους. Ξέρω για αυτήν μόνο όσα μου χρειάζονται. Επίσης κάνω πολύ συχνά γκάφες ως φοβερά αδέξια φύση που είμαι, με αποτέλεσμα να βγάζω νοκ άουτ ακόμα και το πιο ισχυρό σύστημα (αυτό ισχύει πάλι και για την τεχνολογία και για τους ανθρώπους)!
2. Λατρεύω ότι είναι μπλε
Είναι το χρώμα μου, πώς να το κάνουμε. Στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια είχα μόνο μπλε ρούχα και αγόραζα μανιωδώς οτιδήποτε μπλε για το δωμάτιο μου. Ο πρώτος μου έρωτας, λιγάκι αργότερα, γκρίνιαζε συνεχώς για το σαράβαλο που είχε για αυτοκίνητο. «Δεν είναι απαίσιο το αυτοκίνητο μου;», είχε ρωτήσει. «Πράγματι. Αν ήταν μπλε, θα ήταν πολύ καλύτερο!» του είχα απαντήσει.
Συνεχίζω να τρέφω το ίδιο πάθος για το χρώμα αυτό, με τη διαφορά ότι τώρα που ωρίμασα- καλά αυτό είναι σχετικό- προσπαθώ να μην το δείχνω τόσο. Δεν μπορώ να αντισταθώ, όμως, με τίποτα στην υπέροχη θέα της θάλασσας ή του ουρανού (ειδικά όταν μπλέκονται και άλλα παιχνίδια της φύσης, όπως ο χορός των ηλιαχτίδων στα κύματα της θάλασσας ή το μωβ-κόκκινο χρώμα πίσω από τα σύννεφα όταν δύει ο ήλιος ή ακόμα η γυμνή ομορφιά της σελήνης).
3. Πάσχω από το Σύνδρομο του Πήτερ Παν
Δεν θέλω να μεγαλώσω ποτέ κι ως τώρα τα έχω καταφέρει νομίζω. Κουβαλάω την ίδια τρέλα που είχα ως παιδί και την ίδια υπέρμετρη αισιοδοξία (είμαι μονίμως με ένα χαμόγελο, σε σημείο που σπάω τα νεύρα μερικών ή κάνω κάποιους να πιστεύουν ότι δεν πρέπει ποτέ να αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα ή δυσκολία). Με δυο λόγια, ζω στον κόσμο μου! Βλέπω τον κόσμο με έναν δικό μου τρόπο, και μάλιστα είμαι πεπεισμένη ότι έχω και δίκιο (ξέρετε τώρα τι πείσμα έχουμε εμείς τα παιδιά). Τέλος παρά την αγγελική μου εξωτερική εμφάνιση, αν μου δώσει κάποιος λίγο παραπάνω θάρρος, μεταμορφώνομαι σε ενοχλητικό ζιζάνιο και πειραχτήρι που δεν σε αφήνει σε ησυχία! Πάντα γλιτώνω, όμως, το ξύλο παρά τρίχα!
4. I am a coffee- addict
Αν κάποτε καταστραφούν οι φυτείες καφέ- φάε τη γλώσσα σου παιδί μου Μοντρεσορ-, αυτό για ‘μενα θα είναι η μέγιστη καταστροφή! Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αν δεν πιουν καφέ το πρωί που θα ξυπνήσουν, δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Ο πρωινός καφές είναι είδος πρώτης ανάγκης, ενώ ο απογευματινός (που τον τελευταίο καιρό έχει καταντήσει να είναι βραδινός) η υπέρτατη απόλαυση και χαλάρωση (ναι καλά διαβάσατε χαλάρωση)! Και φυσικά, τρελαίνομαι να πειραματίζομαι με νέες γεύσεις και ποικιλίες.
5. Λατρεύω το παράξενο και μυστηριώδης
Μην δω κάτι περίεργο, αμέσως να τρέξω να το εξερευνήσω. Είμαι κυνηγός των πραγμάτων που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα. Έτσι καταλήγω γραφική στις παρέες μου, με τις συχνές άγνωστες λέξεις που περιέχει το λεξιλόγιο μου!
Π.χ. «Λυπάμαι, δεν θα μπορέσω να έρθω για καφέ σήμερα, θέλω να ποστάρω κάτι στο μπλόγκ μου!»
«Βρε παιδιά, αυτός δεν μοιάζει λίγο με Vryl, τέτοια αυτιά που έχει;»
Νομίζω, λοιπόν, ότι είναι λογικό πως όποιος λατρεύει το παράξενο, δεν μπορεί να μην τον ελκύει και το μυστήριο. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Συνεπώς ξεκοκαλίζω τις ιστορίες μυστηρίου και τα ψυχολογικά θρίλερ!

Και τώρα το δύσκολο κομμάτι: Να βάλω κι άλλους μπλογκερς στο παιχνίδι. Ευτυχώς που πολλούς από τους αγαπημένους μου τους βάλατε ήδη στο παιχνίδι, αλλά ρε γμτ πάλι μένουν κάποιοι απ’ έξω!
1. Ατταλάντι. Ως παιδί που είμαι, τρελαίνομαι για παραμύθια!
2. Κυκλοδίωκτον. Πάρε κόσμε προβληματισμούς και φιλοσοφικούς στοχασμούς, πάρε πάρε λέμε! Είναι και ψυχούλα… ή μήπως ψυχάρα?
3. Nada. Του το χρωστάω, αυτός φταίει, κύριοι δικαστές, που εθίστηκα στο σπορ του μπλογκαρίσματος!
4. Πτώση. Ε ρε γέλιο που πέφτει!
5. Ροίδης. Ο άλλος Ρο όμως. Δεν λέω και με τον κανονικό καλά τα πάω, κι ας έχει διαφορετική κοσμοθεωρία από μένα. Αλλά ο άλλος είναι αλλιώς!
5+1. Είναι και εκείνα τα ρεμάλια, ο Bolek & Lolek, που δεν μπορούσα να τους αφήσω απ’ έξω γιατί πολύ θα ήθελα να μάθω 5+5 ασήμαντα πράγματα γι’ αυτούς!

Θέμα Οπτικής

Στο γυμναστήριο όπου πηγαίνω κυκλοφορούν πολλά ψώνια. Τους παρακολουθώ εδώ και καιρό. Φοράνε καρό παντελόνια ή κολλάν για να φαίνεται η σωματική τους διάπλαση και κολλητό- σε σημείο σκασμού- φανελάκι για να μένουν γυμνά τα στιβαρά τους μπράτσα και οι ζουμερές τους ωμοπλάτες. Έχουν ύφος «I am the king of the world” ή σε ελληνική μετάφραση «Γαμάω και δέρνω» (ας με συγχωρήσουν οι εκατοντάδες υψηλού επιπέδου αναγνώστες μου) και τίποτα δεν μπορεί να πτοήσει το διογκωμένο με ορμόνες ΕΓΩ τους.
Για κακή μου τύχη, ένας τέτοιος με πλησίασε σήμερα. Δε θα αναλύσω το γιατί και πως του ήρθε να γυρίσει να με κοιτάξει, γιατί ίσως συνειδητοποιήσω ότι τους μοιάζω πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελα και δε θα την αντέξω αυτήν την κεραμίδα… αυτόν τον τσιμεντόλιθο… αυτήν την σιδερόβεργα… καλά έτσι όπως πάω θα χτίσω σπίτι σε λίγο, οπότε ας γυρίσω στην αφήγηση μου. Ο τύπος που λέτε σίγουρα όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη βλέπει τον εαυτό του κάπως έτσι:



Έτσι εξηγείται άλλωστε ο αέρας αυτοπεποίθησης που είχε όταν ήρθε για να μου πιάσει την κουβέντα, γιατί αν ήξερε τι εικόνα έχω εγώ γι’ αυτόν, μάλλον θα ήθελε να κρυφτεί για πάντα στο πιο σκοτεινό υπόγειο και να μην ξαναπατήσει πόδι στην επιφάνεια της γης… χμμμ… δεν είναι κακή ιδέα! Για να το δοκιμάσω. Ιδού:



Άραγε αυτός τι είδε σε μένα και του έκανα τόσο φοβερή εντύπωση;



Η ίδια βέβαια έχω μια εντελώς διαφορετική εικόνα για τον εαυτό μου:


Οι περισσότεροι φίλοι μου από την άλλη με βλέπουν κάπως έτσι:



Οι μαθητές μου πιθανότατα έχουν την παρακάτω εικόνα για μένα:



Θα μπορούσα να συνεχίσω τη λίστα έπ’ άπειρον μα δε θέλω να σας κουράσω. Εξάλλου, είμαι σίγουρη ότι τόσην ώρα μόνο μια σκέψη περνάει από το μυαλό σας. Πώς να είναι άραγε πραγματικά η Μόντρεσορ; Ποια είναι η αληθινή της εικόνα;
Παιδιά λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά δεν θα τη μάθετε ποτέ! Όχι επειδή δεν υπάρχει (σίγουρα σαν ιδέα υφίσταται), αλλά γιατί πάντα η εικόνα αλλάζει ανάλογα με αυτόν που την βλέπει και ο παρατηρητής πάντα θα φιλτράρει την πραγματικότητα με βάση τις δικές του εντυπώσεις, απόψεις και προσδοκίες. Η αντικειμενική αλήθεια υπάρχει, απλά δεν υπάρχουν αντικειμενικοί παρατηρητές.

Υστ. Αυτός ο Άγιος Βλαχεντίνος, Φράγκεντινος, Τσαρλατίνος- πως τον λένε τέλος πάντων- ποιος είναι ρε παιδιά; Για εξηγήστε μου! Όχι τίποτε άλλο μου έκανε εντύπωση που αντί να πάμε στην εκκλησία για να τον τιμήσουμε βγαίνουμε για ποτό λέει. Μπας και με κορόιδευε ο Μπόντυ Μπίλντερ;