ΑΧΟΥ ΤΟ ΜΩΛΕ!!!

Εχθές το πρωί πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο να ανεφοδιαστώ με στυλό και υπογραμμιστές( τους φωσφοριζέ μαρκαδόρους με τους οποίους μπορεί κανείς να υπογραμμίσει τα περιεχόμενα ενός βιβλίου). Η πωλήτρια, μια ευγενέστατη κυρία, μου μιλούσε στον ενικό και με αποκαλούσε συνέχεια «γλυκιά» της και «κουκλίτσα» της. Τελικά με ρώτησε:
-Προετοιμάζεσαι για τις εξετάσεις, ε;
-Ναι, που το καταλάβατε;
-Αλήθεια, τι τάξη είσαι;
-Τελειώνω φέτος… το πανεπιστήμιο!
-Πλάκα μου κάνεις;!;!;!
Εντάξει, το ομολογώ, ήμουν άβαφη και φορούσα αθλητικά ρούχα, αλλά αυτό το πράγμα να με περνάνε πάντα για πολύ μικρότερη από ότι είμαι! Να φταίει άραγε το ότι είμαι κοντούλα λεμονιά; Άλλη πικραμένη ιστορία αυτή, που στην ταυτότητα μου έκανα στρογγυλοποίηση του ύψους μου και έγραψα 1,60(τώρα για 1-2 εκατοστά δεν τίθεται θέμα)! Μήπως φταίει ότι συν τοις άλλοις είμαι μικροκαμωμένη; Πώς είναι οι Κινεζούλες, ένα τέτοιο πράγμα! Φανταστείτε, μπορώ και αγοράζω παιδικά παπούτσια, μιας και το νούμερο μου είναι το 36! Προσθέστε τώρα και ένα παιδικό φεγγαρένιο προσωπάκι με μπόλικες φακίδες συν μια παιδική φωνή σαν της Καλομοίρας … καταλαβαίνετε ότι δεν γλιτώνω με τίποτα!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν πήγα μια φορά για bowling με μια φίλη μου, η οποία είναι 2 χρόνια μικρότερη μου. Εκείνη ζήτησε ένα διάδρομο για να παίξουμε και μάλιστα με έκπτωση γιατί παλιότερα (δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα) εάν ήσουν κάτω από 14 μπορούσες να παίξεις bowling φτηνότερα. Εκείνη ήταν 14, εγώ 16. Η κοπέλα που καταχωρούσε τα ονόματα μας την ρώτησε:
-Σίγουρα είστε 14;
και η φίλη μου απάντησε:
-Μα δεν την βλέπετε την φίλη μου, σας φαίνεται για μεγαλύτερη;
-Δίκιο έχεις! συμφώνησε μαζί της προς μεγάλη μου απογοήτευση… ή μήπως όχι;.
Σήμερα το πρωί συνάντησα έναν συμμαθητή μου από το λύκειο που είχα να τον δω από τότε. Εκείνος πάντα με πείραζε επειδή ήταν 1,97 μ. και όσο να ναι είχαμε μια διαφορά ύψους. Κάποτε είχε ζωγραφίσει ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι στον πίνακα και είχε γράψει με ένα βελάκι το όνομα μου και δίπλα έναν γίγαντα που δεν τον χωρούσε ο πίνακας που φυσικά αναπαριστούσε τον ίδιο. Τον συνάντησα καθώς πήγαινα για ένα τουρνέ στις «πολυαγαπημένες» μου δημόσιες υπηρεσίες και ήμουν ντυμένη κάπως πιο σουλουπωμένα βρε παιδί! Τον χαιρέτησα με το όνομα του και εκείνος με κοίταξε από πάνω ως κάτω (μην φανταστείτε καμία μεγάλη διαδρομή δηλαδή, αν και φορούσα τακούνια). Δεν με είχε καταλάβει! Του είπα το όνομα μου. Ακόμα με κοιτούσε λες και είχε συναντήσει εξωγήινο. Χρειάστηκε να του πω και επίθετο συν την ιδιότητα μου ως πρώην συμμαθήτρια του και εκεί επιτέλους έλαμψε το πρόσωπο του: «Εσύ είσαι! Καλά μιλάμε έχεις γίνει ολόκληρη γυναικάρα!» και μετά συνειδητοποιώντας ότι ίσως ήταν υπερβολικά αυθόρμητος συμπλήρωσε: «Εννοώ, έχεις αλλάξει πάρα πολύ, έχεις μεγαλώσει!»
Τελικά έχω μείνει με την απορία μικροδείχνω ή μεγαλοδείχνω; Μήπως τελικά ισχύει ότι τα ράσα κάνουν τον παπά και τα ρούχα την γυναίκα;