ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΜΕ ΚΟΤΣΙΔΑΚΙΑ

Κάποιοι κακόβουλοι άνθρωποι με αποκαλούν «γρουσούζα κακό χρόνο να έχω». Με τούτο το ποστ θα ήθελα να τους αποδείξω το αντίθετο και να διαψεύσω τις φήμες ότι δήθεν η κατάσταση έχει χειροτερέψει. Για να μην σας κουράσω, θα αναφερθώ μόνο στις τρεις τελευταίες μέρες:

1η μέρα
Θα πήγαινα να συναντήσω τη φίλη μου, τη Φένια, η οποία όμως μένει αρκετά μακριά από το σπίτι μου, οπότε πήρα λεωφορείo. Δεν πρόλαβα να ανέβω, στην επόμενη στάση μας κατέβασε ο οδηγός γιατί παρουσιάστηκε κάποια βλάβη. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό. Το πιο κορυφαίο ήταν μια χειμωνιάτικη μέρα που φυσούσε ο βαρδάρης και ο αέρας πήρε τη θυρίδα ασφαλείας που βρίσκεται στην οροφή των λεωφορείων και την πέταξε στο δρόμο. Ευτυχώς που δεν χτύπησε κανένα αυτοκίνητο. Μετά από αυτό το συμβάν απέκτησα τον τίτλο: «Ο Φόβος και ο Τρόμος των Λεωφορείων». Εγώ πάλι έχω να αντιτείνω ότι «Δεν φταίω εγώ ρε παιδιά, αλλά ο ΟΑΣΘ που έχει παμπάλαια λεωφορεία και δεν τα συντηρεί»!

2η μέρα
Παρακολούθησα φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου της ομάδας στην οποία παίζει το έτερον ήμισυ της φίλης μου, Κατερίνας. Είχε κάποιους ενδοιασμούς ως προς το να με πάρει μαζί της, αλλά ήθελε παρέα και έτσι τελικά πήγαμε. Στο δρόμο προς το γήπεδο, ξαφνικά από το πουθενά μαζεύτηκαν πολλά δυσοίωνα μαύρα σύννεφα και έριξε μια βροχή, αλλά μια βροχή! Η έκφραση έβρεχε καρεκλοπόδαρα δεν επαρκεί για να σας περιγράψω το κοσμογονικό αυτό γεγονός. Παρ’ όλα αυτά η ομάδα δεν πτοήθηκε και περίμενε υπομονετικά να περάσει η καλοκαιρινή μπόρα.
Τι το ήθελαν αυτό, αφού έπαιξαν αξιολύπητα χάλια και δέχονταν το ένα γκολ μετά το άλλο. Η Κατερίνα άρχισε να με στραβοκοιτάζει. Καθώς το παιχνίδι δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για εμένα και αφού είχαμε κουτσομπολέψει για ότι υπήρχε να κουτσομπολέψουμε, εγώ εγκατέλειψα την κερκίδα για να πάρω μια πίτσα να φάω. Όταν γύρισα η φίλη μου με υποδέχτηκε ακριβώς με τα παρακάτω λόγια: «Φτου! Τι ήρθες; Όσο έλειπες τους βάλαμε δύο γκολ! Δεν πάς να πάρεις ακόμα μια πίτσα;»
Μεταξύ μας τώρα δεν έφταιγε η γρουσουζιά μου, αλλά όπως είπε και ένας παίκτης της ομάδας αργότερα, έφταιγε που κοιτούσαν προς το μέρος μας και δεν είχαν το μυαλό τους στο παιχνίδι. Όταν έφυγα, δεν υπήρχε πλέων κάτι που να τους αποσυντονίζει. Άκου εκεί γρουσούζα ένα τόσο γλυκό κοριτσάκι σαν και μένα! (Για την υπέρμετρη μετριοφροσύνη μου, θα αναφερθώ σε κάποιο άλλο ποστ. Επίσης το γεγονός ότι η Κατερίνα είναι επίσης γλυκύτατη κοπέλα, δεν είναι επί της παρούσης πιστεύω).

3η μέρα
Χθες πήγαμε 3 κοπέλες Χαλκιδική για μπάνιο. Η φίλη μου που οδηγούσε μας πήγε από κάτι κατσάβραχα και εγώ ανησύχησα με τους κακοτράχαλους δρόμους και παρατήρησα: «Καλά εδώ στα χωράφια θα πάθουμε σίγουρα λάστιχο». Σε λίγο ακούστηκε ένα τρανταχτό ΠΑΦ! Ήταν η μπροστινή ρόδα που έσκασε σαν καρπούζι! Έτσι απομείναμε 3 κοπέλες μόνες, μες τις ερημιές, να προσπαθούμε να θυμηθούμε τι μας έλεγε ο δάσκαλος στη σχολή οδηγών ότι πρέπει να κάνουμε σε μια ανάλογη περίπτωση!
Εγώ πάντως είμαι πεπεισμένη ότι η φίλη μου πήγε επίτηδες και πάτησε μες τα καρφιά για να αποδείξει στους υπόλοιπους ότι είμαι μια Μητσοτάκης με κοτσιδάκια (Ξέρω Ελένη ότι ζήλεψες τις όμορφες κοτσίδες μου εχθές)! Υπήρχε δόλος σας λέω!
Το αποκορύφωμα ήταν το βράδυ της ίδιας μέρας! Η μικρότερη μου αδελφή και καμάρι της οικογενείας, ασχολείται εδώ και 8 χρόνια με το μπαλέτο. Κάθε χρόνο ανεβάζουν παραστάσεις. Φέτος η πρώτη έγινε σε θέατρο της πόλης μας και η δεύτερη, εχθές, στην αυλή ενός σχολείου της περιοχής μας. Είχε τόσο κόσμο που εμείς αναγκαστήκαμε να καθίσουμε κοντά στα ηχεία και γενικότερα στον όλο εξοπλισμό του ηχολήπτη. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, η μουσική αλλοιωνόταν με έναν παράξενο ήχο κάτι σαν ΖΖΖΖβββββουουουουουζννννννννννττττττττττ. Αυτό έγινε 3 φορές και την τέταρτη, την ώρα που χόρευε η αδελφή μου, η μουσική σταμάτησε τελείως. Ξαφνικά ανακάλυψα την πηγή του κακού! Το κινητό μου! Το είχα μες την τσάντα στο αθόρυβο προφίλ και κάθε φορά που με καλούσαν αυτό έκανε παράσιτα!!!
Οι γονείς μου υποπτεύτηκαν ότι το έκανα επίτηδες επειδή ζήλευα την αδελφή μου, παρά τις πολυάριθμες εξηγήσεις μου ότι δεν έφταιγα εγώ, αλλά το κινητό μου! Αναγκάστηκα να απομακρυνθώ από τα ηχεία και πήγα να καθίσω σε μια από τις 1000 περίπου πλαστικές καρέκλες. Έτυχα όμως στην ελαττωματική και έτσι με το που κάθισα, αυτή έσπασε και εγώ βρέθηκα να κάθομαι στο τσιμέντο με ένα ωραιότατο εξόγκωμα στο χέρι. Τώρα όσοι δεν με γνωρίζουν, θα συμπεράνουν πως μάλλον χρειάζομαι δίαιτα, αλλά πιστέψτε με, αν χάσω ακόμα λίγα κιλά, δεν θα με λένε πια Μοντρεσορ, αλλά «Φτερό στον Άνεμο» (Πολύ Ινδιάνικο μου ακούστηκε αυτό και μου αρέσει).
Οπότε τι φταίει για το ατύχημα μου; Μα οι φίλοι μου φυσικά! Ε πια, με ματιαξογλωσσοφάγατε! Όλη την ώρα μαζί μου ασχολείστε και με τη γρουσουζιά μου! Αμάν πια!