Μια Απρόσμενη Συνάντηση
Τώρα τελευταία με είχαν πιάσει κάτι ασυνήθιστες- για μένα- τάσεις γκρίνιας και κατηγορούσα την άτιμη τη ζωή που όλο αλλιώς τα προγραμματίζω και όλο μου τα αναποδογυρίζει! Ένα από αυτά ήταν και η κάθοδος μου εν Αθήναις και Λαμία, αλλά τα φιλαράκια μου, που θα με φιλοξενούσαν, δέχτηκαν επίθεση υπερβολικού φόρτου δουλειάς και δυστυχώς θα πρέπει να αναβάλλω τα μεγαλεπήβολα σχέδια μου για λίγο ακόμα.
Εχθές, λοιπόν, αφού γκρινιάξαμε για αρκετή ώρα στο τηλέφωνο με μια επίσης γκρινιάρα φίλη μου( αν και σε αυτήν η γκρίνια υπήρχε εκ γενετής) είπαμε να βγούμε το βράδυ με μια άλλη φίλη της και κάποιες συμμαθήτριες της που δεν γνώριζα και να στήσουμε τρικούβερτο γλέντι… γκρίνιας!
Έφτασα λίγο καθυστερημένα και αφού αντιμετώπισα μια ενισχυμένη δόση γκρίνιας (…τι άλλο;) από τα υπόλοιπα 6 άτομα που με περίμεναν, είπαμε να συστηθούμε. Συνηθισμένα ονόματα τα περισσότερα, από αυτά που λες ένα «χάρηκα» και μετά από 5 λεπτά έχεις ξεχάσει πως λέγέται ο καθένας και ποια είναι η Ελένη και ποιες οι 2 Μαρίες (χάθηκαν να λέγονται όλες Μαρίες ώστε να μην χρειάζεται να εφευρίσκω χίλιους διαφορετικούς τρόπους για το πώς να τους απευθύνω το λόγο ή ακόμα καλύτερα να ξαναανακαλύψω το ονοματάκι τους;)
Μόνο ένα όνομα μου έκανε εντύπωση, γιατί ήταν ξένο, πολύ σπάνιο όπως γνώριζα και μου θύμισε μια φίλη μου από την Ουγγαρία. Της το είπα και εκείνη μου αποκάλυψε πως κι αυτή ήταν από την Ουγγαρία και μετά από μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αγκαλιαζόμασταν με ιδιαίτερη θέρμη προς μεγάλη έκπληξη των υπολοίπων! Είχα ξαναβρεί τη φίλη μου μετά από 7 ολόκληρα χρόνια που είχαμε χάσει η μία τα ίχνη της άλλης!
Η ιστορία ήταν τραγική και απίστευτη ταυτόχρονα. Η Ουγγαρέζα φίλη μου και η 2 χρόνια μεγαλύτερη αδελφή της με την οποία κάναμε επίσης πολύ παρέα, αποφάσισαν να γυρίσουν με την οικογένεια τους στην πατρίδα μετά από πολλά χρόνια διαμονής τους στην Ελλάδα. Είχαμε υποσχεθεί να μη χαθούμε και αρχικά διατηρούσαμε συχνή αλληλογραφία μεταξύ μας.
΄Ώσπου κάποτε έκανα πολύ καιρό να λάβω νέα τους. Μετά από 8-9 μήνες εξαφάνισης τους, έλαβα μια μέρα ένα γράμμα τους. Μόνο που από την ημερομηνία φαινόταν ότι αυτό είχε σταλθεί πολλούς μήνες πριν. Τα Ελληνικά ταχυδρομεία είχαν κάνει για άλλη μια φορά το «θαύμα» τους! Μου έγραφαν πως ο πατέρας τους είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή. Αμέσως έστειλα γράμμα, το οποίο όμως μου γύρισε πίσω. Μέχρι και στις πληροφορίες έψαξα για τον αριθμό του τηλεφώνου τους, αλλά στην περιοχή που γνώριζα ότι έμεναν δεν υπήρχε κάποια οικογένεια με το επίθετο τους. Προφανώς είχαν μετακομίσει. Έτσι χαθήκαμε και ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι η μοίρα θα μου έστηνε τέτοιο παιχνίδι για να ξαναβρεθούμε!
Με τις φίλες μου πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο Αγγλικών, έτσι είχαμε γνωριστεί. Ήταν μεγαλύτερες μου και πήγαιναν σε άλλη τάξη στο σχολείο από εμένα, οπότε δεν είχαμε καμιά κοινή γνωστή στην οποία θα μπορούσα να είχα απευθυνθεί για να της εντοπίσω. Κι όμως, η ζωή είναι η πιο καλογυρισμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας και βρίσκει τους πιο απίθανους τρόπους για να σε οδηγήσει εκεί που θέλει! Αυτή τη φορά πάντως μου έκανε ένα πολύ όμορφο δώρο!
Εχθές, λοιπόν, αφού γκρινιάξαμε για αρκετή ώρα στο τηλέφωνο με μια επίσης γκρινιάρα φίλη μου( αν και σε αυτήν η γκρίνια υπήρχε εκ γενετής) είπαμε να βγούμε το βράδυ με μια άλλη φίλη της και κάποιες συμμαθήτριες της που δεν γνώριζα και να στήσουμε τρικούβερτο γλέντι… γκρίνιας!
Έφτασα λίγο καθυστερημένα και αφού αντιμετώπισα μια ενισχυμένη δόση γκρίνιας (…τι άλλο;) από τα υπόλοιπα 6 άτομα που με περίμεναν, είπαμε να συστηθούμε. Συνηθισμένα ονόματα τα περισσότερα, από αυτά που λες ένα «χάρηκα» και μετά από 5 λεπτά έχεις ξεχάσει πως λέγέται ο καθένας και ποια είναι η Ελένη και ποιες οι 2 Μαρίες (χάθηκαν να λέγονται όλες Μαρίες ώστε να μην χρειάζεται να εφευρίσκω χίλιους διαφορετικούς τρόπους για το πώς να τους απευθύνω το λόγο ή ακόμα καλύτερα να ξαναανακαλύψω το ονοματάκι τους;)
Μόνο ένα όνομα μου έκανε εντύπωση, γιατί ήταν ξένο, πολύ σπάνιο όπως γνώριζα και μου θύμισε μια φίλη μου από την Ουγγαρία. Της το είπα και εκείνη μου αποκάλυψε πως κι αυτή ήταν από την Ουγγαρία και μετά από μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αγκαλιαζόμασταν με ιδιαίτερη θέρμη προς μεγάλη έκπληξη των υπολοίπων! Είχα ξαναβρεί τη φίλη μου μετά από 7 ολόκληρα χρόνια που είχαμε χάσει η μία τα ίχνη της άλλης!
Η ιστορία ήταν τραγική και απίστευτη ταυτόχρονα. Η Ουγγαρέζα φίλη μου και η 2 χρόνια μεγαλύτερη αδελφή της με την οποία κάναμε επίσης πολύ παρέα, αποφάσισαν να γυρίσουν με την οικογένεια τους στην πατρίδα μετά από πολλά χρόνια διαμονής τους στην Ελλάδα. Είχαμε υποσχεθεί να μη χαθούμε και αρχικά διατηρούσαμε συχνή αλληλογραφία μεταξύ μας.
΄Ώσπου κάποτε έκανα πολύ καιρό να λάβω νέα τους. Μετά από 8-9 μήνες εξαφάνισης τους, έλαβα μια μέρα ένα γράμμα τους. Μόνο που από την ημερομηνία φαινόταν ότι αυτό είχε σταλθεί πολλούς μήνες πριν. Τα Ελληνικά ταχυδρομεία είχαν κάνει για άλλη μια φορά το «θαύμα» τους! Μου έγραφαν πως ο πατέρας τους είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή. Αμέσως έστειλα γράμμα, το οποίο όμως μου γύρισε πίσω. Μέχρι και στις πληροφορίες έψαξα για τον αριθμό του τηλεφώνου τους, αλλά στην περιοχή που γνώριζα ότι έμεναν δεν υπήρχε κάποια οικογένεια με το επίθετο τους. Προφανώς είχαν μετακομίσει. Έτσι χαθήκαμε και ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι η μοίρα θα μου έστηνε τέτοιο παιχνίδι για να ξαναβρεθούμε!
Με τις φίλες μου πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο Αγγλικών, έτσι είχαμε γνωριστεί. Ήταν μεγαλύτερες μου και πήγαιναν σε άλλη τάξη στο σχολείο από εμένα, οπότε δεν είχαμε καμιά κοινή γνωστή στην οποία θα μπορούσα να είχα απευθυνθεί για να της εντοπίσω. Κι όμως, η ζωή είναι η πιο καλογυρισμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας και βρίσκει τους πιο απίθανους τρόπους για να σε οδηγήσει εκεί που θέλει! Αυτή τη φορά πάντως μου έκανε ένα πολύ όμορφο δώρο!
23 Comments:
Πες πράμα και για μας.Eχω χαθεί κι εγώ πριν από χρόνια με μια πολύ αγαπημένη φίλη.Φιλάκια Mοντρεσσορίτσα!Πάντα καλές εκπλήξεις!
reservoir!!!! Mόλις άφησα ένα υστερόγραφο για σένα στο ποστ της ΤΒ!!
xaxa apistefta ta paixnidia ths moiras polles fores...
Indeed Gordon... Indeed!
Ναι, ρε, κι όχι τίποτα άλλο εσύ που αυτο-χαρακτηρίζεσαι Μητσοτάκης με κοτσιδάκια. Κάτι τέτοια βλέπει ο Επίτιμος και σου λέει έγινα εθνική αξία!
ΥΓ. Έμαθα κατεβαίνεις 15. Δεν μπορείς μία ή δύο μέρες νωρίτερα να σε προλάβω;
Ts ts αμάν αυτά τα πουλάκια, κοίτα πως διαδίδονται τα νέα μου! Πότε ακριβώς κατεβαίνεις Λίτσα? Αυτη τη φορά θα βάλω μεγάλα μέσα και θα κατέβω, λέω να εκμεταλλευτώ την τύχη μου τώρα που γύρισε!
Καταπληκτικη ιστορια.
Απο αυτες που μονο η ζωη γραφει.
ΥΓ: κατσε να δοκιμασω κι'εγω ...μπας...
Ουρσουλα ...Ουρσουλαα ...αν με ακους γυρνα πισω ...Ουρσουλααα
ζερο.
Zero πιάνει μόνο αν δεν το επιδιώκεις κάν! :-)
Απίστευτο έτσι;...
Πολλά φιλιά!
kala ti symptwseis einai aytes twra teleytaia..alla i dikia soy den paizetai!!! kalws tin vrikes ki eyxomai na mhn xanaxatheite..
Montresor θα είμαι Αθήνα 13 και 14. Κανόνισε
Άρτεμη και Μαρί Καλημέρα! (Μαρι διάβασα κ τις δικές σου συμπτώσεις, να συμβαίνει άραγε κάτι κοσμογονικό?)
Λίτσα θα κανονίσω και αυτό είναι δέσμευση!
φοβερη ιστορια.Αλλα ειναι μονο 7 χρονια,δεν την γνωρισες προτου ακουσεις το ονομα της.
Εγω εχω συνατησει ατομα μετα απο 30 χρονια,και τους καταλαβα και με καταλαβαν.
Για να μην πω για τον εφηβικο,πλατωνικο μου ερωτα,που ξαναειδα μετα απο 20 χρονια,και ξανανιωσαμε τα ιδια πραγματα
Zouri έχεις δίκιο, υπάρχουν άτομα που κάνεις πολύ καιρό να τα δείς και τα γνωρίζεις αμέσως. Να προσθέσω όμως οτι η κοπέλα με είδε τελευταία φορά όταν ήμουν 14 και εγώ εκείνη όταν ήταν ούτε 16. Ξέρεις τώρα πως αλλάζουμε οι γυναίκες, ωριμάζουμε, βαμμένα μαλλιά κτλ. Άσε που εγώ πρέπει να έχω αλλάξει αρκετά γιατί ακόμα και συμμαθητές μου από το Λύκειο δυσκολευόνται να με γνωρίσουν!
Sourfou συμφωνώ απόλυτα :-)))
Omologw pws einai apo tis pio entiposiakes istories pou exo diavasei, akousei klp klp...
An to kaloskefteis einai anatrixiastiki simptosi! Well done pantws! Den paizeis kai kanena tzoker??
Tsitas Καλησπέρα! Κάτι τέτοιες συμπτώσεις σε κάνουν να απορείς, είναι άραγε όλα τυχαία σε τούτη τη ζωή ή μήπως όχι?
Πολυ ομορφη και απροσμενη ιστορια...
Καλησπέρα Νίκο!
Πολύ ωραία ιστορία!
Και μου έδωσε την ιδέα να τηλεφωνήσω σε έναν παιδικό μου φίλο εκ της ακατανόμαστης (Αμερικής εννοώ) τον οποίο είχα να δω 7 χρόνια!
Από σύμπτωση μια μέρα πριν ξαναήρθε στην Ελλάδα μετά από μια τριετία και θα κάθονταν λιγότερο από εβδομάδα. Βρεθήκαμε και έγινε ο χαμός από τα γέλια και τις πλάκες.
Τελικά πράγματι, το νέο σου post μου άλλαξε την διάθεση, αλλά δεν σχολιάζω την εκδρομή στην Επίδαυρο......Βατερλώ!
Ειλικρινά χαίρομαι που βρήκες το φίλο σου κ έφτιαξε η διάθεση σου! Όσο για την Επίδαυροοοο..... επιμένω, δεν φταίω! :-)
ε ναι φυσικά!
Άντε να φταις που έσκασε το λάστιχο ή που χάσαμε το δρόμο!
Αλλά φυσικά δεν φταις εσύ που μείναμε από βενζίνη, που έσπασε το τακουνάκι μιας φίλης μου και κουτρουβάλησε όλες τις κερκίδες, ούτε που ξύλιασα από το κρύο γιατί της έδωσα το πουλόβερ μου, ούτε που όλα τα πανδοχεία ήταν πλήρη και αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω.........
Εγώ πάντως καλού κακού ένα μικρό σκορδάκι το άφησα στο αυτοκίνητο και φυσικά δεν ξαναπηγαίνω με την ίδια παρέα εκδρομή!
:-)))) Εντάξει μωρε είσαι λίγο ατυχούλης... πως κάνεις έτσι;;; Το σκόρδο πάντως πολύ καλή ιδέα!
Best regards from NY! closeout hockey jersey Viagracialis levitra viagra Oldsmobile delmont 88 Canadian coast guard27s office boating safety Canadaigua hockey the begining of taping a hockey stick zyrtec mic In dash gps mercedes benz Plastic mat for under office chair strattera provigil depression Difference viagra levitra cialis Differences in levaquin & cipro 2005 buick lacrosse reviews Minor league baseball lookouts
Post a Comment
<< Home