Μια Απρόσμενη Συνάντηση

Τώρα τελευταία με είχαν πιάσει κάτι ασυνήθιστες- για μένα- τάσεις γκρίνιας και κατηγορούσα την άτιμη τη ζωή που όλο αλλιώς τα προγραμματίζω και όλο μου τα αναποδογυρίζει! Ένα από αυτά ήταν και η κάθοδος μου εν Αθήναις και Λαμία, αλλά τα φιλαράκια μου, που θα με φιλοξενούσαν, δέχτηκαν επίθεση υπερβολικού φόρτου δουλειάς και δυστυχώς θα πρέπει να αναβάλλω τα μεγαλεπήβολα σχέδια μου για λίγο ακόμα.
Εχθές, λοιπόν, αφού γκρινιάξαμε για αρκετή ώρα στο τηλέφωνο με μια επίσης γκρινιάρα φίλη μου( αν και σε αυτήν η γκρίνια υπήρχε εκ γενετής) είπαμε να βγούμε το βράδυ με μια άλλη φίλη της και κάποιες συμμαθήτριες της που δεν γνώριζα και να στήσουμε τρικούβερτο γλέντι… γκρίνιας!
Έφτασα λίγο καθυστερημένα και αφού αντιμετώπισα μια ενισχυμένη δόση γκρίνιας (…τι άλλο;) από τα υπόλοιπα 6 άτομα που με περίμεναν, είπαμε να συστηθούμε. Συνηθισμένα ονόματα τα περισσότερα, από αυτά που λες ένα «χάρηκα» και μετά από 5 λεπτά έχεις ξεχάσει πως λέγέται ο καθένας και ποια είναι η Ελένη και ποιες οι 2 Μαρίες (χάθηκαν να λέγονται όλες Μαρίες ώστε να μην χρειάζεται να εφευρίσκω χίλιους διαφορετικούς τρόπους για το πώς να τους απευθύνω το λόγο ή ακόμα καλύτερα να ξαναανακαλύψω το ονοματάκι τους;)
Μόνο ένα όνομα μου έκανε εντύπωση, γιατί ήταν ξένο, πολύ σπάνιο όπως γνώριζα και μου θύμισε μια φίλη μου από την Ουγγαρία. Της το είπα και εκείνη μου αποκάλυψε πως κι αυτή ήταν από την Ουγγαρία και μετά από μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αγκαλιαζόμασταν με ιδιαίτερη θέρμη προς μεγάλη έκπληξη των υπολοίπων! Είχα ξαναβρεί τη φίλη μου μετά από 7 ολόκληρα χρόνια που είχαμε χάσει η μία τα ίχνη της άλλης!
Η ιστορία ήταν τραγική και απίστευτη ταυτόχρονα. Η Ουγγαρέζα φίλη μου και η 2 χρόνια μεγαλύτερη αδελφή της με την οποία κάναμε επίσης πολύ παρέα, αποφάσισαν να γυρίσουν με την οικογένεια τους στην πατρίδα μετά από πολλά χρόνια διαμονής τους στην Ελλάδα. Είχαμε υποσχεθεί να μη χαθούμε και αρχικά διατηρούσαμε συχνή αλληλογραφία μεταξύ μας.
΄Ώσπου κάποτε έκανα πολύ καιρό να λάβω νέα τους. Μετά από 8-9 μήνες εξαφάνισης τους, έλαβα μια μέρα ένα γράμμα τους. Μόνο που από την ημερομηνία φαινόταν ότι αυτό είχε σταλθεί πολλούς μήνες πριν. Τα Ελληνικά ταχυδρομεία είχαν κάνει για άλλη μια φορά το «θαύμα» τους! Μου έγραφαν πως ο πατέρας τους είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή. Αμέσως έστειλα γράμμα, το οποίο όμως μου γύρισε πίσω. Μέχρι και στις πληροφορίες έψαξα για τον αριθμό του τηλεφώνου τους, αλλά στην περιοχή που γνώριζα ότι έμεναν δεν υπήρχε κάποια οικογένεια με το επίθετο τους. Προφανώς είχαν μετακομίσει. Έτσι χαθήκαμε και ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι η μοίρα θα μου έστηνε τέτοιο παιχνίδι για να ξαναβρεθούμε!
Με τις φίλες μου πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο Αγγλικών, έτσι είχαμε γνωριστεί. Ήταν μεγαλύτερες μου και πήγαιναν σε άλλη τάξη στο σχολείο από εμένα, οπότε δεν είχαμε καμιά κοινή γνωστή στην οποία θα μπορούσα να είχα απευθυνθεί για να της εντοπίσω. Κι όμως, η ζωή είναι η πιο καλογυρισμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας και βρίσκει τους πιο απίθανους τρόπους για να σε οδηγήσει εκεί που θέλει! Αυτή τη φορά πάντως μου έκανε ένα πολύ όμορφο δώρο!