Πρόβλημα Πολιτικοποίησης

Ποτέ μου δεν ασχολήθηκα με την πολιτική, δεν με ενδιέφερε, τη θεωρούσα αφόρητα βαρετή. Έχω κάποιες συγκεχυμένες πληροφορίες για τα διάφορα πολιτεύματα και γνωρίζω ελάχιστα για τις ιδεολογίες του σοσιαλισμού ή του κομμουνισμού.
Ο κυριότερος λόγος που συμβαίνει αυτό ήταν ότι από μικρή έβλεπα στην τηλεόραση κάποιους γέρους που οι περισσότεροι έμοιαζαν με μούμιες και αποθαρρυνόμουν. Ο καθένας τους έκανε έναν μακροσκελέστατο βαρετό μονόλογο (και έβλεπα ότι δεν ήταν μονάχα δική μου αίσθηση αυτή, αλλά και ότι οι άλλες μούμιες έβαζαν διακριτικά το χέρι τους μπροστά από το στόμα τους για να μην φανεί το χασμουρητό). Έπειτα αν ήσουν τυχερός/η κάποιος θα διαμαρτύρονταν με έντονες φωνές για τα λεγόμενα του ομιλητή, με αποτέλεσμα να ξυπνήσεις λίγο ή διαφορετικά θα ανέβαινε στο βήμα ο επόμενος βουλευτής. Η βουλή για μένα ήταν ένα πολύ καλό νανούρισμα. Βέβαια, στις μέρες μας, εκτός από μούμιες υπάρχουν και αιθέριες υπάρξεις, αλλά οι λόγοι τους παραμένουν το ίδιο κενοί.
Δεν μπορούσα να καταλάβω την αξία της πολιτικής, ούτε και τη χρησιμότητα της, αφού δεν έβλεπα τον κόσμο να καλυτερεύει. Εξάλλου, η σημερινή παιδεία, δεν δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην πολιτικοποίηση των νέων.
Αργότερα έτυχε να διαβάσω αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και εκείνοι με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Οι αρχαίοι πίστευαν πως η μη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά οδηγεί στην ανομία και αυτή στην κατάλυση της δημοκρατίας και την γέννηση της τυραννίας (Ιάμβλιχος, Προτρεπτικός εις φιλοσοφίαν). Γι’ αυτό έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στην πολιτική παιδεία των νέων. Σκεφτείτε το. Στις μέρες μας οι πολίτες μιας χώρας συμμετέχουν όλο και λιγότερο στα πολιτικά δρώμενα με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις να εκμεταλλεύονται την αδράνεια των πολιτών και να θεσπίζουν νόμους που ζημιώνουν και περιορίζουν τα δικαιώματα τους. Καλύτερο παράδειγμα τα μέτρα κατά της τρομοκρατίας στην Αμερική. Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του αναφέρει πως η δημοκρατία δεν είναι έργο της τύχης, αλλά της επιστήμης και θέλησης των πολιτών. Η δημοκρατία, λοιπόν, είναι ευθύνη όλων μας.
Καλούμαι λοιπόν, να ψηφίσω (από τα λίγα άμεσα μέτρα που έχει πλέων ο απλός πολίτης για να ακουστεί η φωνή του). Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ένα άβουλο ων, χωρίς άποψη. Φυσικά και έχω άποψη και ψάχνω στα σύγχρονα κόμματα κάτι για να ταυτιστώ. Μα δεν τα έχω καταφέρει ως τώρα, και εγώ δύσκολα εντάσσομαι σε μια ομάδα, αν δεν με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Άλλωστε έχω καταλάβει ότι μόλις ενταχθείς, αυτόματα όλοι όσοι δεν ανήκουν στην ομάδα σου, είναι οι «άλλοι», οι «διαφορετικοί» και στη χειρότερη περίπτωση οι «κακοί» και οι «εχθροί».
Οι γονείς μου, όμως, με μεγάλωσαν να εκτιμώ τη διαφορετικότητα του άλλου και να τη σέβομαι. Μου έδειξαν τα οφέλη της διαφορετικότητας γιατί αυτή ανοίγει τους ορίζοντες σου και σε κάνει να έχεις μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου. Για να γίνει ο κόσμος καλύτερος χρειαζόμαστε την ποικιλία γιατί αυτή οδηγεί στην εξέλιξη (μέχρι και ο Δαρβίνος το επεσήμανε αυτό, αν και εκείνος περιορίστηκε στην βιολογική εξέλιξη). Φυσικά θα πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε την πολυφωνία σκέψεων και ιδεολογιών και να μάθουμε να την κατανοούμε και να την επιθυμούμε. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για την πολιτική, αλλά σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, όπου υπάρχουν κατηγοριοποιήσεις, όπως η θρησκεία, ο αθλητισμός κ.α.
Είπαμε, όμως, ότι δεν είναι καλό να μην ανήκουμε πουθενά γιατί έτσι δε συμμετέχουμε στα κοινωνικά δρώμενα, πράγμα που μπορεί να αποβεί εις βάρος μας. Από την άλλη, όταν ανήκεις κάπου, αποκλείεις όλους τους άλλους. Και διερωτώμαι τώρα εγώ: δεν γίνεται να υποστηρίζω μια ιδέα, αλλά ταυτόχρονα να συνδιαλέγομαι και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με όλους τους υπόλοιπους; Αυτό δεν είναι ο ορισμός της δημοκρατίας; Να ακούγονται όλες οι γνώμες και να μπορεί ο καθένας να συμμετέχει ενεργά στην λήψη των αποφάσεων;