Κατεβάζω ρολά

«Βαλίτσα έτοιμη; Για να ξαναδώ τη λίστα…»
Η Μόντρεσορ κοιτάζει με μεγάλη προσοχή τις 6 κόλλες αναφοράς και με το μολυβάκι της βάζει ένα ν σε κάθε τι που έχει καταφέρει να στριμώξει στη βαλίτσα. Τελευταία στιγμή κάτι σημειώνει με τα γνωστά ορνιθοσκαλίσματα-γράμματα της και σιγομουρμουρίζοντας στον εαυτό της λέει:
«χμμμ… να μη ξεχάσω το εισιτήριο…»
Ξαφνικά χτυπάει το κινητό της με το εξής ringtone: I am blue dapa dee dapa die
«Ωχ που το άφησα τώραααααα;»
Η ένταση δυναμώνει καθώς πλησιάζει τη βαλίτσα. Την ανοίγει και σαν ελατήριο πετάγονται τα μισά πράγματα έξω. Τα άλλα μισά τα βγάζει η ίδια η Μοντρεσορ για να βρει το κινητό της… μέχρι που την αδειάζει τελείως αλλά η συσκευή άφαντη. Iam blue dapa dee dapa die… Σηκώνει τη βαλίτσα από το πάτωμα και εκεί ανακαλύπτει το πολυπόθητο κινητό της.
«Παρακαλώ…» Είναι απόκρυψη και στις αποκρύψεις απαντάει πάντα με πιο επίσημο ύφος. Στους γνωστούς λέει ένα απλό «Έλα καλό μου!»
Μόνο που δεν της απαντάει κανείς. Ε μέχρι να το βρει, βαρέθηκε να περιμένει όποιος κι αν ήταν και της το έκλεισε στα μούτρα. Ακολουθεί μια σειρά τηλεφώνων σε σχεδόν όλους τους γνωστούς της (κάποιοι αποκλείονται γιατί είχαν πάρει ήδη τηλέφωνο νωρίτερα) για να ρωτήσει αν ήταν εκείνοι… λες και ο ανώνυμος δεν θα μπορούσε να ξαναπάρει αν πια ήταν κάτι τόσο επείγον.
Τζίφος.
Τα πράγματα ξαναμπαίνουν στη βαλίτσα, αν και όχι όλα.
«Μα καλά πριν πώς τα χώρεσα;» απορεί η Μοντρεσορ και ξύνει σκεφτικά το κεφάλι της.
Ήχος μηνύματος.
Η Μοντρεσορ κοιτάζει αριστερά-δεξιά, μα δεν βρίσκει τίποτα.
«Θα με πάρω τηλ. από το σταθερό για να το εντοπίσω.»
Ακούγεται πάλι κάπου κοντά στη βαλίτσα.
Σηκώνει τη βαλίτσα αλλά το κινητό δεν είναι από κάτω. Αυτή τη φορά κάνει άνω κάτω όλο το δωμάτιο (το οποίο είναι το ίδιο παραγεμισμένο όπως φανταστήκατε πριν να είναι η βαλίτσα). Τελικά αναγκάζεται να ξανανοίξει την βαλίτσα. Το κινητό είναι εκεί μέσα αυτήν τη φορά!
«Δεν ξαναφτιάχνω βαλίτσα! Δεν παίρνω τίποτα μαζί μου! Τέλος!» αγανακτεί η Μοντρεσορ, της οποίας τα μαλλιά έχουν γίνει σαν ένα κουβάρι από άχυρα και η μπλούζα της έχει ξεχειλώσει, θυμίζοντας πλέων περισσότερο σκισμένο καραβόπανο από τα πολλά νευρικά τραβήγματα της ιδιοκτήτριας της. Πάει στα εισερχόμενα του κινητού της και με μεγάλη περιέργεια διαβάζει επιτέλους το sms:
«Ξέρεις μήπως τι καιρό θα κάνει αύριο; Θέλω να πάω για μπάνιο με τον Β. Απάντησε στο δικό μου νούμερο, εγώ σου στέλνω από εδώ γιατί δεν έχα μονάδες. Αλήθεια πριν γιατί δεν το σήκωνες; Πόπη.»

Το blog αυτό θα παραμείνει κλειστό για απροσδιόριστο διάστημα. Μολαταύτα μη διστάσετε να εισέλθετε. Το φως είναι ακριβώς δίπλα από την πόρτα, στα αριστερά. Καφέ έχει στην κουζίνα και μπύρες στο ψυγείο. Τα πατατάκια βρίσκονται στο πάνω πάνω ράφι. Οι χαρτοπετσέτες δυστυχώς τελείωσαν. Feel like home and improvise! Kαι να μου ταΐζετε της αραχνούλες μου, κυρίως τον Στελάρα που τώρα τελευταία είχε τις μαύρες του!