At A Loss For Words

Μου είναι πάντοτε πολύ δύσκολο να βρω τα κατάλληλα λόγια, όταν πεθαίνει κάποιο πολύ οικείο πρόσωπο φίλου μου. Είναι μια απώλεια μη αναστρέψιμη και αυτός ο πόνος είναι αβάσταχτος.
Ο κυριότερος λόγος που δεν έχω τι να πω είναι επειδή ΔΕΝ υπάρχει κάτι για να πεις. Ίσα ίσα η γλώσσα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.
Το καλύτερο που μπορείς, ίσως, να κάνεις είναι να δώσεις μια ζεστή φιλόξενη αγκαλιά, να σταθείς πλάι στον άνθρωπο σου και να μην τον αφήσεις να αισθανθεί μόνος. Διότι αυτό ακριβώς μας θυμίζει ο θάνατος: Ότι είμαστε μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Κάποιος είχε πει ότι η θλίψη που νιώθουμε όταν χάνουμε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο είναι άκρως εγωιστική. Δεν στεναχωριόμαστε για τον άνθρωπο που έφυγε (αυτός εξάλλου ή δεν νιώθει τίποτα πλέων ή βρίσκεται κάπου πολύ καλύτερα), αλλά για τους ίδιους τους εαυτούς μας, επειδή δε θα μπορέσουμε να τον ξαναδούμε.
Λένε πως η αγάπη δεν είναι πραγματική αγάπη, όταν έχουμε κτητικά αισθήματα απέναντι στον άλλο. Είναι λάθος να λέμε ο/ η φίλος/η ΜΟΥ, ο εραστής ΜΟΥ, ο/ η σύζυγος ΜΟΥ. Προσωπικά δεν το βλέπω τόσο στενά, νομίζω ότι αυτή η αντωνυμία δείχνει ότι απλά αισθανόμαστε τον άνθρωπο αυτό πολύ κοντά μας.
Από την άλλη, ίσως και να είμαι κτητική. Δύσκολα θα έλεγα αυτό που είχε πει μια γειτόνισσα όταν ρωτήθηκε γιατί δεν παντρεύτηκε τον σύντροφο της με τον οποίο ήταν μαζί για πολλά χρόνια: «Δεν ήθελα να τον κάνω κτήμα μου, ήθελα κάθε λεπτό που είναι μαζί μου να είναι επειδή το επέλεξε ο ίδιος».
Όταν πριν μερικά χρόνια έφυγε από τη ζωή ο σύντροφος της, είπε το εξής στην κόρη της: «Ξέρεις τι με στεναχωρεί; Ότι ενώ κάναμε τόσα πολλά πράγματα μαζί, αυτό το ταξίδι το έκανε μόνος του, όπως κάποτε θα το κάνω μόνη μου κι εγώ». Όντως, στα σπουδαιότερα γεγονότα της ζωής μας, είμαστε μόνοι μας.
Τελικά σφάλλουν οι κοινωνιολόγοι που λένε ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ων. Αντιθέτως η μοναχικότητα είναι στη φύση μας. Η συντροφικότητα είναι επίκτητη, την επιλέγουμε. Άλλωστε, προϋποθέτει και την συγκατάθεση του άλλου.
Από την άλλη θεωρώ τη συντροφικότητα το αλατοπίπερο της ζωής. Μπορούμε να φάμε κι ένα φαγητό χωρίς αλάτι, αλλά σίγουρα είναι πιο νόστιμο και απολαυστικό με τα κατάλληλα μπαχαρικά. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, που σε ένα γνωστό παραμύθι η κόρη ενός βασιλιά είπε ότι τον αγαπάει σαν το αλάτι. Βέβαια το να πετύχεις τη σωστή δοσολογία, θέλει τέχνη. Εκεί βρίσκεται το μυστικό.