Βραχώδης Δύναμη

Ο πατέρας μια φίλης μου μπήκε αυτό το καλοκαίρι δύο φορές στο νοσοκομείο. Πάσχει εδώ και χρόνια από την ανίατη ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Αισθάνεται το σώμα του να παραλύει σιγά σιγά και γνωρίζει ότι έχει πάρει ένα δρόμο δίχως επιστροφή.
Εδώ και μερικά χρόνια δεν μπορεί να δουλέψει κανονικά. Προσπαθεί να ζήσει την οικογένεια του με την αναπηρική σύνταξη που παίρνει και μέχρι πρόσφατα είχε ένα πάγκο όπου πουλούσε φρούτα και λαχανικά. Ο γιος του πάσχει από κάποια νοητική ασθένεια και το μέλλον του διαγράφεται μάλλον δυσοίωνο.
Θα περίμενε κανείς από τον άνθρωπο αυτό να έχει εγκαταλείψει τον αγώνα για ζωή και να κατηγορεί τη μοίρα του που του φέρθηκε τόσο άσχημα.
Κι όμως δεν έχω ξαναδεί πιο πρόσχαρο και ζωντανό άνθρωπο. Μεγάλος καλαμπουρτζής, πάντα θα βρει μια πετυχημένη ατάκα για να σε πειράξει και να σε αναγκάζει να χαμογελάσεις, ακόμα και αν δεν το θες.
Όταν έμαθα την πρώτη φορά ότι μπήκε στο νοσοκομείο και πήγα να το δω, σφίχτηκε η ψυχή μου. Καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι, να μην μπορεί να κουνηθεί.
Κι όμως, ξέρετε ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που μου είπε;
«Άαα καλώς την Μοντρεσορίτσα μας! Τι κάνεις; Πώς ήρθες τόσο γρήγορα; Μη μου πεις ότι πήρες επιτέλους αυτοκίνητο; Α ρε μόλις σηκωθώ από εδώ, θα σε αναλάβω, ξεφτέρι θα σε κάνω στην οδήγηση!» και αμέσως μετά: «Να πεις τον πατέρα σου να προσέχει. Να μην αγχώνεται πολύ. Γιατί πάνω απ’ όλα είναι η υγεία μας!»
Μου κάνει εντύπωση η ψυχική δύναμη αυτού του ανθρώπου που ακόμα και σε τέτοιες στιγμές ξοδεύει τις σκέψεις του για άλλους ανθρώπους.

Να μη μιλήσω για την κόρη του και συνομήλικη φίλη μου, που είναι μια απίστευτα ώριμη κοπέλα και δυναμικός χαρακτήρας. Η δεύτερη φορά που μπήκε ο πατέρας της στο νοσοκομείο ήταν όσο η ίδια έδινε εξετάσεις για τη σχολή και έψαχνε δουλειά. Μπόρεσε να πετύχει και τους δύο στόχους της, χωρίς να απομακρυνθεί στιγμή από το πλευρό της οικογένειας της.