Έρωτας και Μαρξισμός

Πριν δικαιολογήσω την επιλογή του τίτλου μου για αυτό το ποστ, θα σας ρωτήσω κάτι:
Πόσες φορές αγανακτήσατε που δεν επιθυμείτε το καλό παιδί/ καλή κοπέλα που θα έκανε τα πάντα για σας, αλλά από την άλλη επιθυμείτε τρελά αυτόν/ αυτήν που σας φτύνει κανονικότατα;
Αν σας εκφράζει η παραπάνω ερώτηση και οι απαντήσεις σας είναι κάτι σαν: «Πάντα έτσι είναι!», «Μοντρεσορ μην ξύνεις πληγές τώρα!» κτλ, τότε για διαβάστε το παρακάτω κείμενο και πείτε μου τη γνώμη σας.
Δυστυχώς δεν είναι δικές μου σκέψεις αλλά τις έκλεψα από το βιβλίο του Αλαιν Ντε Μποττον: Μικρή Φιλοσοφία του Έρωτα, εκδόσεις πατάκη, που μου χάρισε ο «δάσκαλος» που με έχει αναλάβει τώρα τελευταία. :-)
Να τονίσω πως μισώ την τακτική της παράθεσης αποσπασμάτων ενός βιβλίου γιατί αισθάνομαι σαν χασάπης που το πετσοκόβει. Γι’ αυτό λοιπόν θα σας πρότεινα να το διαβάσετε κι εσείς αν βέβαια σας ενδιαφέρει να αμπελοφιλοσοφήσετε για τον έρωτα!

Μαρξισμός
Όταν κοιτάζουμε κάποιον [έναν άγγελο] από τη θέση του ερωτευμένου που δεν ανταποδίδεται ο έρωτας μας και φανταζόμαστε ποιες απολαύσεις θα νιώθαμε όντας στον έβδομο ουρανό μαζί του, τείνουμε να παραβλέπουμε ένα σημαντικό κίνδυνο: πόσο σύντομα ενδέχεται τα θέλγητρα του να ωχριάσουν, αν τυχόν ο έρωτας μας ευοδωθεί. Συχνά ερωτευόμαστε για να γλιτώσουμε από τον εαυτό μας, παίρνοντας θέση δίπλα σ’ ένα πλάσμα που είναι ωραίο, έξυπνο και πνευματώδες όσο άσχημοι, βλάκες και πληκτικοί είμαστε εμείς. Τι γίνεται όμως αν μια μέρα το πλάσμα εκείνο αλλάξει γνώμη και αποφασίσει να μας ερωτευτεί; Δεν μπορεί, θα υποστούμε σοκ- πως είναι δυνατόν να το θεωρούμε υπέροχο, όπως ελπίζαμε, και να έχει τόσο κακό γούστο, ώστε να εγκρίνει ανθρώπους σαν και εμάς; Εφόσον για να ερωτευτούμε πρέπει να πιστέψουμε ότι το προσφιλές μας πρόσωπο μας υπερβαίνει κατά κάποιον τρόπο, δεν εγείρεται άραγε ένα οξύ παράδοξο όταν μας ανταποδίδει τον έρωτα μας; Ωθούμαστε στο ερώτημα: « Αν είναι πράγματι τόσο υπέροχος/ η, πώς είναι δυνατόν να ερωτεύτηκε κάποιον σαν εμένα;»[…]
Αν είσαι ερωτευμένος και δεν σου το ανταποδίδουν, μπορεί να πονάς, αλλά είναι ασφαλές, γιατί δε βλάπτεσαι παρά μόνο εσύ, από έναν πόνο προσωπικό, που είναι πικρόγλυκος και τον προκαλείς μόνος σου. Όμως, από τη στιγμή που ο έρωτας σου γίνεται αμοιβαίος, πρέπει να είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις την παθητικότητα του πάσχοντος και να αναλάβεις την ευθύνη ότι μπορείς κι εσύ να πληγώσεις.[…]
Είναι γνωστό το ευφυολόγημα του Γκράουτσο Μαρξ ότι ποτέ δεν θα καταδεχόταν να γίνει μέλος μιας λέσχης, η οποία θα συναινούσε να εγγράψει ως μέλη της ανθρώπους σαν αυτόν- στάση που ισχύει κάλλιστα και στον έρωτα. Ο γκραουτσομαρξισμός βγάζει γέλιο επειδή είναι παράλογα αντιφατικός:
Πως είναι δυνατό και να θέλω να γίνω μέλος μιας λέσχης και να παύω να το επιθυμώ τη στιγμή που με δέχονται;
Ίσως υπάρχει, λοιπόν, μια μορφή λατρείας που απορρέει από την παρόρμηση μας να γλιτώσουμε από τον εαυτό μας και τις αδυναμίες μας, μέσω μιας συμμαχίας με κάποιον ωραίο και ισχυρό- το Θεό, μια λέσχη, το προσφιλές πρόσωπο. Μα αν το πλάσμα αυτό τσιμπηθεί μαζί μας, ωθούμαστε να επανέλθουμε στον εαυτό μας και κατά συνέπεια, σε όλα εκείνα που μας έστρεψαν προς τα έξω. Ίσως, τελικά, να μη ζητούσαμε πράγματι τον έρωτα, ίσως θέλαμε να πιστέψουμε σε κάποιον, μα πώς θα εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε στο προσφιλές πρόσωπο τώρα που πιστεύει αυτό σε μας;[…]
Οι μαρξιστές κατά βάθος θεωρούν εαυτόν απαράδεκτο και πιστεύουν ότι σε μια ενδόμυχη σχέση θα φανεί αμέσως ότι είναι τσαρλατάνοι. Γιατί λοιπόν να δεχτούν τον έρωτα που τους προσφέρεται, εφόσον είναι βέβαιο ότι εντός ολίγου θα τους τον πάρουν πίσω; Αν μ’ ερωτεύτηκες, είναι επειδή δε με ξέρεις καλά, σκέφτονται, κι αν δε με ξέρεις καλά, θα ήταν παλαβό να συνηθίσω στον έρωτα σου, αφού αργά ή γρήγορα θα με μάθεις;
Για τους λόγους αυτούς οι μαρξιστές, εγκαθιδρύουν μια ορθόδοξη συμμαχία, βασισμένη στην άνιση ανταλλαγή συναισθημάτων. Παρ’ όλο που μέχρι να ανταποδοθεί ο έρωτας τους λαχταρούν να ευδοκιμήσει, κατά βάθος προτιμούν να παραμείνει το όνειρο τους στο βασίλειο της φαντασίας. Θέλουν ο έρωτας τους να γίνει δεχτός, αλλά με ρέγουλα, θέλουν το προσφιλές πρόσωπο να κρατήσει απόσταση και να τους κάνει τη χάρη να μην είναι συναισθηματικά προσιτό τον περισσότερο καιρό, κατάσταση που γενικά συνάδει με την αίσθηση τους για το ότι το αξίζουν- γιατί τάχα κάποιος να τους εκτιμήσει περισσότερο απ’ όσο εκτιμούν οι ίδιοι τον εαυτό τους; Αν, ατυχώς, το προσφιλές πρόσωπο σχηματίσει καλή εικόνα γι’ αυτούς (πλαγιάσει μαζί τους, χαμογελάσει, τους ετοιμάσει πρωινό), τότε η πρώτη τους παρόρμηση είναι να διακόψουν τη σχέση, όχι επειδή δεν τη θέλουν, αλλά επειδή νιώθουν ότι δεν την αξίζουν. Η τελειότητα αμαυρώνεται, αφού συναγελάζεται δυστυχώς με αγύρτες.[…]
Άρα το προσφιλές πρόσωπο καλείται να βρει τη σωστή κατά το μαρξιστή θέση, σ’ ένα ζήτημα όπου φαίνεται να δεσπόζει η ανισορροπία: πρέπει να ζυγιαστεί στο κατάλληλο σημείο ανάμεσα στην υπερβάλλουσα ευσυγκινησία και στην υπέρ το δέον διάθεση ανεξαρτησίας. […]
Με βάση αυτήν την οπτική οι εραστές δεν μπορούν παρά να αμφιταλαντεύονται μεταξύ της λαχτάρας και της όχλησης. Ο έρωτας δεν έχει ουδέτερο έδαφος, είναι μόνο πορεία. Μόλις συλλάβει το αντικείμενο της επιθυμίας του, παύει να το επιθυμεί. Επομένως, θα έσβηνε κατά την εκπλήρωση του, η κτήση του επιθυμητού, θα εξάλειφε την επιθυμία.[…]
Συνήθως υπάρχει μια στιγμή μαρξισμού στις περισσότερες σχέσεις (το σημείο όπου γίνεται σαφές ότι ο έρωτας ανταποδίδεται) και η έκβαση της εξαρτάται από την ισορροπία ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος που τρέφει καθένας για τον εαυτό του. Αν υπερισχύει το δεύτερο, τότε ο αποδέκτης του έρωτα θα δηλώσει ότι το προσφιλές πρόσωπο για τον άλφα ή βήτα λόγο, δεν είναι αντάξιο του (είναι ανυπόληπτο έστω και μόνο επειδή συγχρωτίζεται με ανυπόληπτους). Αν όμως υπερισχύει η αγάπη για τον εαυτό, ενδέχεται καθένας από τους δύο να αποδεχτεί ότι η ανταπόδοση του έρωτα του δεν αποδεικνύει το χαμηλό ποιόν του άλλου, αλλά ότι, τελικά, ο ίδιος, ως φαίνεται, είναι άξιος να αγαπηθεί.

Υστ.1: Συμπέρασμα: Να μην αγαπάς υπερβολικά τον εαυτό σου για να μπορέσεις να ερωτευτείς κάτι τελειότερο και ανώτερο, αλλά να μην τον μισείς κιόλας για να μπορείς να δεχτείς τον έρωτα του άλλου.
Υστ.2: Ξέχασα να σας πω κάτι σημαντικό. Το βιβλίο αυτό δεν είναι καθαρά φιλοσοφικό. Είναι μυθιστόρημα και τα αποσπάσματα που σας παρέθεσα περικλείονται στην ιστορία.