Αναζητώντας τους Αυθεντικούς Ανθρώπους

Γνώμη μου είναι ότι στην εποχή μας λείπει το αυθεντικό. Δεν είπα ότι δεν υπάρχει- έχω βρει κάποια δείγματα άλλωστε- αλλά δεν αποτελεί και την πλειοψηφία. Ζούμε σε μια εποχή μιμητισμού. Αλήθεια πόσες φορές κάνετε κάτι επειδή πραγματικά το θέλετε και όχι γιατί σας το επιβάλλει η γενική τάση που επικρατεί αυτόν τον καιρό; Ας φέρω ένα απλό παράδειγμα. Τα καινούρια παπούτσια που αγοράσατε είναι πράγματι του γούστου σας ή τα πήρατε γιατί τα παλιά είναι τελείως εκτός μόδας και δεν θέλετε να είστε δαχτυλοδεικτούμενοι; Τι είπατε; Ότι σας άρεσαν πράγματι; Είστε τόσο σίγουροι; Βάζουμε στοίχημα ότι του χρόνου δε θα σας αρέσουν καθόλου και θα τρέχετε πάλι να αγοράσετε ένα καινούριο ζευγάρι; Έτσι δεν έγινε και με τα προηγούμενα;
Ένα άλλο παράδειγμα. Κάνετε δίαιτα και πάτε γυμναστήριο επειδή πράγματι θέλετε να προσέξετε τη διατροφή σας και να τηρήσετε το αρχαίο ρητό «Νους υγιείς εν σώματι υγιές»; Ή μήπως κοπιάζετε και ξοδεύετε τόσα λεφτά επειδή τα ανορεξικά μοντέλα και οι «Θεές/ Θεοί» της showbiz σας αναγκάζουν να ακολουθήσετε τα πρότυπα τους, γιατί αλλιώς δύσκολα θα βρείτε σύντροφο;
Αλήθεια κάνεις μια σχέση επειδή σου αρέσει κάποιος άνθρωπος και θέλεις να περνάς το χρόνο σου μαζί του ή επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνος/ η και συμβιβάζεσαι με οτιδήποτε σχετικά «καλό»; Να μη μιλήσω για την κοινωνία και το στενό οικογενειακό- φιλικό περιβάλλον που περιμένουν πότε θα σε δουν νυφούλα ή γαμπρούλη! Όσο να ναι όταν είναι αδέσμευτος κανείς αποτελεί μια «μειονότητα», η οποία δύσκολα γίνεται αποδεκτή από τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας που θέλουν να βάζουν τους ανθρώπους σε καλούπια. Πρέπει κάπως να σε εντάξουν στο κοινωνικό σύνολο. Αν δεν μπορούν, τους μπερδεύεις.
Μου τη δίνουν οι συμβιβασμοί, αν και ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω πάντα του κεφαλιού μου. Αλλά γιατί να πάω για παράδειγμα στo trendy μπαράκι επειδή συχνάζει εκεί όλος ο «καλός» κόσμος; Ποιος τους ονόμασε «καλούς»; Μήπως είναι και λίγο μ@λ@κες, μετά συγχωρήσεως, που επιτρέπουν στους μαγαζάτορες να τους συμπεριφέρονται σαν μετακινούμενα χαρτονομίσματα; Για ένα ποτό πληρώνεις τη δεκαπλάσια τιμή από αυτήν που θα πλήρωνες αν το αγόραζες από το σούπερ μάρκετ, στριμώχνεσαι σε μια γωνία προσπαθώντας να αποφύγεις την ασφυξία και ανέχεσαι την απαίσια εξυπηρέτηση. Μα καλά δεν θα έπρεπε να σε έχουν στα όπα όπα; Στην τελική δεν τους έχεις ανάγκη, δεν τους ζητάς δανεικά. Αντιθέτως, θα τους κάνεις πλουσιότερους.
Αλλά αφού πας και εσύ, καλά να πάθεις! Για ρίξε όμως μια ματιά γύρω σου την επόμενη φορά που θα βγεις σε κάποια βραδινή διασκέδαση. Άνθρωποι ανέκφραστοι που κάθονται μόνοι, κοιτάζοντας το ποτό τους. Τι να γυρεύουν άραγε εκεί στον πάτο του ποτηριού; Το νόημα της ζωής που τους διαφεύγει; Ματιές κενές που δεν καθρεφτίζουν τίποτα. Παρέες νέων που κάθονται χωρίς να ανταλλάζουν λέξη μεταξύ τους, εκτός από τα πολύ τυπικά και χιλιοειπωμένα.
Άνθρωποι χωρίς ενδιαφέροντα. Που δεν ξέρουν τι να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους. Για αυτούς ο ελεύθερος χρόνος είναι εφιάλτης, δεν ξέρουν πώς να τον «σκοτώσουν». Το μόνο που μπορούν να σκεφτούν είναι να βγουν έξω για να γλιτώσουν από τους τοίχους του σπιτιού τους που τους πλακώνουν. Τελικά, ανάμεσα στο πλήθος συνειδητοποιούν ακόμα περισσότερο τη μοναξιά τους.
Πού είναι οι άνθρωποι που νιώθεις ότι επικοινωνείς πραγματικά μαζί τους; Οι άνθρωποι που νιώθεις ότι δεν σου φτάνει ποτέ ο χρόνος για να τα πεις όλα, που μπορεί η συζήτηση να πετά από το ένα θέμα στο άλλο, σαν το μπαλάκι του πινγκ πονγκ, αλλά εσένα να μη σε νοιάζει γιατί περνάς καλά. Πού είναι οι άνθρωποι που έχουν διάθεση να προβληματιστούν, να εκφραστούν και να ανταλλάξουν τις σκέψεις τους με άλλους ανθρώπους; Πού είναι οι άνθρωποι που θέλουν να δημιουργήσουν και να αφήσουν τη φαντασία τους ελεύθερη; Πού είναι οι άνθρωποι που έχουν προσωπικότητα, που έχουν στόχους, όνειρα και ελπίδες; Πού είναι οι αυθεντικοί άνθρωποι τέλος πάντων;