Μια τρελή, τρελή ορκωμοσία

Θα έπρεπε να θεσπιστεί νόμος που να απαγορεύει να γίνονται οι ορκωμοσίες 9 το πρωί. Είναι δυνατόν; Πρέπει να σηκωθείς από τα χαράματα- ούτε στο κομμωτήριο προλαβαίνεις να πας- και το μόνο που μπορείς να κάνεις για να κεράσεις τους φίλους σου είναι να τους πάς για πρωινό σε μπουγατσατζίδικο και μετά για καφέ μπας και ανοίξει το μάτι!
Επίσης πιστεύω δεν αξίζει τον κόπο όλη αυτή η φασαρία για πέντε λεπτά υπόθεση (αναφέρομαι στην στιγμή που φωνάζουν το όνομα σου και σου δίνεται το παλιόχαρτο για το οποίο ίδρωσες τόσα χρόνια). Τις προηγούμενες μέρες επικρατεί πανικός. Να μη ξεχάσεις να καλέσεις κανέναν, να φροντίσεις για το πώς θα έρθουν όσοι δε διαθέτουν μέσο και να βρεις τι θα φορέσεις. Είναι και πρωί, μην το ξεχνάμε αυτό, οπότε δεν δικαιολογείται ντύσιμο του τύπου «Θα πάμε στα μπουζούκια μετά και δε θα προλάβω να αλλάξω», εκτός βέβαια αν θες να το γιορτάσεις την προηγούμενη μέρα και να έρθεις απευθείας από εκεί στην τελετή, έχοντας πιει κάνα δυο ποτηράκια παραπάνω-χικς- και έχοντας αποκτήσει και μερικούς «φίλους» παραπάνω που θα ήθελαν να σε καμαρώσουν στην ιδιαίτερη εκείνη στιγμή!
Τι έλεγα; Α ναι για το ντύσιμο! Ρε παιδιά το ξέρατε ότι κοστίζουν τόσο τα φορέματα; Στο πρώτο μαγαζί είδα 4-5 φορέματα που μ’ άρεσαν και αφού τα δοκίμασα, τα πρόβαρα και με θαύμασα στο καθρέφτη, κατέληξα στο ότι μου άρεσαν και τα 5 εξίσου! Ρώτησα για τις τιμές τους. Το φτηνότερο έκανε 150 ευρώ! Για το ακριβότερο μην μπείτε καν στον κόπο να ρωτήσετε! Αν και μπήκα στον πειρασμό να περάσω από τη λαϊκή (που παιδιά μην γελάτε, πλέων φέρνουν ωραία ρούχα), τελικά αποφάσισα να βασιστώ στο αγοραστικό μου δαιμόνιο και να κάνω μια καλή έρευνα αγοράς, όπως και να επιστρατεύσω όλη τη γλυκύτητα μου και την ικανότητα μου να παζαρεύω (το τελευταίο δεν το κατέχω καθόλου, ευτυχώς που έχω τα άλλα δύο όμως), μέσα σε δυο μέρες βρήκα τα κατάλληλα ρούχα. Μιλάμε για προσωπική επιτυχία, αν σκεφτεί κανείς ότι μια φίλη μου που ορκίζονταν επίσης, έκανε ένα μήνα!!!
Και πάμε στη μεγάλη μέρα. Φυσικά χτύπησε για άλλη μια φορά η κλασσική κακοτυχία μου και αφού έπρεπε να αντιμετωπίσουμε μια έφηβη αδελφή που μας καθυστέρησε γιατί χρειάζεται πολύ μα πάρα πολυυυυυυ χρόνο για να ετοιμαστεί, ένα σκουπιδιάρικο που μας έκλεισε το δρόμο, μια φοβερή κίνηση, έναν μ@λ@κ@ ταξιτζή και πολλά άλλα που δεν θέλω να θυμάμαι πια, τελικά έφτασα εγκαίρως στην αίθουσα όπου γινόταν η τελετή.
Περίμενα κάτι μεγάλο και σπουδαίο, αλλά δεν έγινε τίποτα τέτοιο. Δεν είπαν ούτε ένα τραγούδι, δεν ακούσαμε ούτε έναν συγκινητικό λόγο από κάποιον φοιτητή για το πόσα τραβήξαμε για να φτάσουμε ως εδώ και φτου μας και μπράβο μας και τα λοιπά (καλά δεν λέω, υπάρχουν πιο σπουδαία πράγματα που μπορεί να πετύχει κανείς, αλλά επιτρέψτε μου να χαρώ τη δική μου προσωπική επιτυχία για λίγο!). Καλύτερα να είχε έρθει ο μαθητής μου ο Γιαννάκης που από την αρχή της χρονιάς είχε κάνει χρυσούς τους γονείς του, να τον αφήσουν να έρθει κι ας έχει σχολείο (ωραία δε θα ήταν να ερχόταν οι μαθητές μου;). Αυτός που λέτε έχει φτιάξει ένα ροκ συγκρότημα με τους φίλους του και ήθελε να έρθει να τραγουδήσει κάτι. Και όταν του είπα ότι μάλλον δύσκολα θα τον άφηναν να κάνει κάτι τέτοιο κατά τη διάρκεια της τελετής, πρότεινε να στηθεί απ’ έξω και με το που θα έβγαινα έξω να αρχίζουν να παίζουν! Αυτό μάλιστα, κυρίες και κύριοι. Εκεί θα έλεγα ότι έχω κάτι να θυμάμαι από την ορκωμοσία μου!
Να ναι καλά οι φωτογράφοι. Αυτοί είναι οι μόνοι που φρόντισαν να έχω κάτι να θυμάμαι! Με έκαναν να αισθανθώ σαν VIP έτσι που ερχόταν από το πουθενά και μου έβγαζαν φωτογραφίες. Έδιναν και οδηγίες για το πώς να στήσουν τη φωτογραφία και σαν να κατάλαβα λιγάκι τι τραβάνε τα δόλια τα φωτομοντέλα!
Α ναι! Είναι και οι ανθοδέσμες, που σε κάνουν να αισθανθείς ότι κάτι ξεχωριστό έχει ετούτη η μέρα. Όπως παρατήρησε και ένα φιλαράκι μου, ο Γιώργος, έτσι όπως κρατούσα στην αγκαλιά μου τις ανθοδέσμες, έμοιαζα με πωλήτρια από αυτές που στήνονται έξω από το πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι για μια στιγμή η σκέψη αυτή με έβαλε σε πειρασμό. Αν τις πουλούσα, θα έβγαζα τόσα λεφτά όσα χρειαζόμουν για να κεράσω φίλους και συγγενείς, αλλά μετά θυμήθηκα τι έπαθε εκείνος ο άλλος ο τσιγκούνης ο Σκρούτζ από το γνωστό χριστουγεννιάτικο παραμύθι και συγκρατήθηκα. Το φωτάκι με το σήμα του ευρώ που είχε ανάψει πάνω από το κεφαλάκι μου (όπως συμβαίνει στους ήρωες των κόμιξ όταν βρίσκουν μια καλή ευκαιρία για να βγάλουν λεφτά), έσβησε αμέσως.
Μπορεί να μην έχω πολλές εικόνες να θυμάμαι από την ορκωμοσία, αλλά σίγουρα έχω πολλές να θυμάμαι από τον καφέ μετά. Εκτίμησα πολύ τους φίλους που ήρθαν γιατί το να έρθει κάποιος από μακριά ή να πάρει άδεια από τη δουλειά του ή να πάρει απουσία στο εργαστηριακό μάθημα ειδικά για σένα, όσο να ναι σε συγκινεί. Αυτά είναι πράγματα που τα κρατάς και τα θυμάσαι, όπως και κάποιες πολύ ωραίες ατάκες του τύπου:
«Μόντρεσορ καιρός να σοβαρευτείς τώρα» (Μα δεν είμαι σοβαρή εγώ; Μάλλον δεν με ξέρεις καλά…)
«Κόρη μου, πάρε την ανθοδέσμη με τα άσπρα τριαντάφυλλα για να μοιάζεις με νυφούλα!» (Και εσύ μαμά Βρούτε;)
«Μόντρεσορ! Στις ομορφιές σου σήμερα! Η αλήθεια είναι ότι δεν σε περίμενα να έρθεις ντυμένη τόσο κυριλέ. Σε είχα ικανή να έρθεις με κανένα τζιν παντελόνι ή με καμιά από αυτές τις ινδικές-χίπικες μπλούζες που φοράς συνήθως! Και τι ωραίο το μαλλί σου! Επιτέλους αποφάσισες να το χτενίσεις!» (Έχει πλάκα που πάντα όταν κάνεις μια αλλαγή στην εμφάνιση σου, όλοι βρίσκουν το θάρρος να σου πουν πόσο χάλια ήσουν πριν!)
«Να σου πω, τώρα που πήρες το πτυχίο σου, θα συνεχίσεις να βασανίζεις τα παιδάκια στα οποία κάνεις μάθημα; Αλλιώς σου έχω μια δουλειά, ενδιαφέρεσαι;»
(Αυτό θα πει άμεση επαγγελματική αποκατάσταση!)
Πάμε για άλλα τώρα!!!