Υπάρχει Τέλεια Χυλόπιτα;

Η απάντηση που έρχεται στα στόματα όλων μας είναι μάλλον όχι. Παρόλα αυτά είναι δύσκολη υπόθεση, δεν νομίζεται; Αφού θα αρνηθείς στον άλλο, δεν υπάρχει τρόπος να μην τον πληγώσεις. Θα μου πει τώρα κάποιος κυνικός «Και γιατί νοιάζεσαι τόσο για τα συναισθήματα του άλλου; Νοιάστηκε ποτέ κανένας για το πώς θα το πάρεις εσύ;» Θα εκπλαγείτε, αλλά η απάντηση είναι θετική και το εκτίμησα πάρα πολύ, γιατί ξέρω από προσωπική πείρα ότι θέλει κότσια κάτι τέτοιο, ειδικά αν είσαι ήδη σε μια σχέση και όχι στο αρχικό στάδιο της γνωριμίας ( εδώ μπέρδεψα το χωρισμό με τη χυλόπιτα, αλλά και τα δύο απόρριψη είναι στην ουσία).
Το θέμα που με απασχολεί λοιπόν δεν είναι αν πρέπει να νοιάζομαι ή όχι για τον άλλο, είναι στη φύση μου να το κάνω και δεν μπορώ να με αλλάξω. Το θέμα είναι ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις κάτι τέτοιο.
Ας σας δώσω και μια εικόνα. Τις προάλλες ένα πολύ φιλικό μου ζευγάρι μου γνώρισε έναν κοινό τους φίλο. Ποιος ξέρει τι του είπαν για μένα, πάντως εκείνος αγωνιούσε να με γνωρίσει. Εμένα πάλι δεν μου είπαν τίποτα γιατί μάλλον φοβήθηκαν ότι θα τους σκότωνα μετά η αχάριστη. Μεταξύ μας, είχαν δίκιο, ακόμα θέλω να το κάνω αυτό, κυρίως γιατί έδωσαν τόσες ελπίδες στο παιδί σε σημείο που βρέθηκα σε δύσκολη θέση!
Μακάρι να μου άρεσε και μένα όπως εμφανώς άρεσα σε εκείνον και έτσι θα είχε λήξει το ζήτημα. Έλα όμως που είναι πολύ καλό παιδί, ανοιχτός άνθρωπος (σε 2 ώρες έμαθα σχεδόν τα πάντα για εκείνον), ώριμος, ευγενικός, με χιούμορ, 2 μέτρα παλικάρι στην κυριολεξία… και δε συνεχίζω άλλο γιατί θα με βρίσετε και θα μου πείτε: «Μα καλά αυτός έχει όλα τα καλά του κόσμου και εσύ τον πετάς έτσι απλά;»
Δεν μου έκανε κλικ ρε παιδιά, δεν έχει αυτό το κάτι που θέλω (αν σας θύμισα παλιό άσμα της Γαρμπή δεν το έκανα σκόπιμα!), τι να κάνω τώρα; Και μη βγάλετε αμέσως το συμπέρασμα ότι εμένα μου αρέσουν οι σκοτεινοί τύποι, τα κακά παιδιά, οι ανώριμοι, αγενέστατοι κομπλεξικοί που δεν έχουν την αίσθηση του χιούμορ και συν τοις άλλοις είναι και κοντοί! Ούτε αυτό ισχύει. Έπιασα τα άκρα τώρα το ομολογώ, αλλά με αυτό ήθελα απλά να πω ότι δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο που δεν μου άρεσε στον άνθρωπο αυτό, απλά δεν υπήρξε η κατάλληλη ερωτική χημεία. Θα έκανα πολύ ευχαρίστως παρέα μαζί του και πέρασα πολύ όμορφα το βράδυ που βγήκαμε όλοι μαζί, αλλά ως εκεί.
Αυτό, όμως, πως το λες στο παιδί που θέλει απεγνωσμένα να βγούμε και έχει κάνει χρυσούς τους φίλους μας να το κανονίσουν; (Θα το έλεγε και σε μένα, μα δεν έχει το τηλέφωνο μου!)
Το καλύτερο μάλλον που έχω να κάνω είναι του πω όσα είπα και σε εσάς, εξάλλου είμαι σίγουρη ότι αυτό θα κάνω τελικά. Πάσχω, ξέρετε, από το σύνδρομο της ειλικρίνειας… σε σημείο βλακείας καμιά φορά. Από την άλλη όμως εμένα γιατί με ξινίζει αυτό το «Είσαι υπέροχος άνθρωπος, αλλά…»;?;?