Journey Into Myself

...Ήταν ο τίτλος του μουσικού θεάματος που παρακολούθησα εχθές το Σάββατο σε μια από τις αποθήκες του λιμανιού της πόλης μας. Την επιμέλεια του ταξιδιού ανέλαβε ο Χρίστος Χριστοφής και πράγματι φρόντισε να μας μαγέψει όλους! Η Latin μουσική μπερδεύονταν με την ορχηστρική, χορευτές ανακατεμένοι ανάμεσα στο κοινό ξαφνικά άρχισαν να λικνίζονται στους ήχους ενός βαλς, το βιολοντσέλο ακολουθούσε τις κινήσεις του σκοινοβάτη που ακροβατούσε σε ένα λεπτό σκοινί, οι ακροβάτες έπαιρναν τη σκυτάλη από τους χορευτές, μονάχα για να δώσουν αμέσως μετά τη θέση τους στις εικόνες ή στα διάφορα οπτικά τρικ. Περισσότερο μας ενθουσίασε η κοπέλα που πιασμένη από 2 σεντόνια έμοιαζε να αψηφά τον κίνδυνο και εκτελούσε με αξιοζήλευτη χάρη τις ακροβατικές της φιγούρες...
...Καβάλα σε μια Yamaha μηχανή( για πρώτη φορά καλά τα πήγα, ε ξάδελφε;), αψηφώντας τη «δροσιά» μιας Δεκεμβριανής νύχτας (σαν να έχω ένα ελαφρύ συνάχι και έναν περίεργο πονόλαιμο, ξάδελφε) και απολαμβάνοντας την υπέροχη αίσθηση του να σκίζεις τον αέρα με μεγάλη ταχύτητα μέσα στους δρόμους της πόλης (βλακείες λέω, είχε υπερβολική κίνηση και με τα πόδια θα έφτανα πιο γρήγορα ξαδελφούλη, αλλά χαλάλι) καταλήξαμε για αμπελοφιλοσοφική μπυρίτσα στο πιο σωστό μέρος, δε σας λέω ποιο, αλλά εκεί ο dj ξέρει να παίζει μουσική (θα με συγχωρέσεις, ξάδελφε, που δε θα αναφέρω την ενδιάμεση στάση για μάσα, δεν ταιριάζει στο ατμοσφαιρικό ποστ που πάω να γράψω, καταλαβαίνεις)...
...Ένας καλός συνομιλητής έχει τη μυστηριώδη δύναμη να σε κάνει να ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα για τον εαυτό σου, είναι σαν να κάνετε και οι δύο μια μικρή εκδρομή στα βάθη του εαυτού σας και να ανακαλύπτετε μαζί πράγματα για τον άλλο και για σας. Ίσως ο καθένας να επικεντρώνεται σε διαφορετικά στοιχεία, αλλά ένας καλός διάλογος είναι πάντα πολυεπίπεδος. Υπάρχει το «κοινό» έδαφος-απαραίτητο για την καλή επικοινωνία- υπάρχουν οι σκέψεις που κάνει ο καθένας για όσα λέει, για όσα ακούει, για όσα θα ήθελε να πει ή να ακούσει, και τέλος οι άσχετες με τη συζήτηση σκέψεις( όπως: «μα που είναι επιτέλους το ποτό μου;» «αυτός εδώ τι απαίσια μπλούζα που φοράει», «αύριο πρέπει να θυμηθώ να ξυριστώ επιτέλους»)...
...Ο δρόμος της επιστροφής... ρεμβάζεις και κοιτάζεις έξω από το παράθυρο, αλλά δεν παρατηρείς το χιλιοειδωμένο εξωτερικό τοπίο, το μυαλό σου ξετυλίγει σαν ένα φιλμ από φωτογραφίες τα δρώμενα της βραδιάς... η νύστα αρχίζει να σε τυλίγει απαλά και ο ταξιτζής σου σπάει τα νεύρα με τη φλυαρία του...
...Είμαι πλέων χιλιόμετρα χωμένη κάτω από το πάπλωμα μου και μόλις κλείσω τα μάτια, το ταξίδι αυτό θα λάβει τέλος...
Καληνύχτα!