Άλλους ανθρώπους τους συμπαθούμε αμέσως, άλλους τους αντιπαθούμε ή τους βρίσκουμε αποκρουστικούς. Άλλους τους αγαπάμε και άλλους τους μισούμε. Κάποιους τους ερωτευόμαστε, τους ποθούμε, λιώνουμε για χάρη τους και κάποιους άλλους τους γνωρίζουμε μερικά λεπτά και μετά τους ξεχνάμε.
Υπάρχει όμως και μια πολύ ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Αυτούς που τους συναντάμε και νιώθουμε αμέσως ότι κάτι βαθύτερο μας συνδέει, ότι κάπου τους έχουμε ξαναδεί, ότι τους γνωρίζαμε μια ολόκληρη ζωή. Είναι περίεργο συναίσθημα, δεν μπορείς να το προσδιορίσεις ακριβώς. Κάποιες φορές νομίζεις ότι είναι φιλία, άλλες έρωτας, μπορεί και να το μπερδέψεις με την αγάπη. Όμως ακόμα και αν κάποια από αυτά τα συναισθήματα εμπεριέχονται σε αυτό που αισθάνεσαι απέναντι στον άλλον, δεν καλύπτουν πλήρως όλο το φάσμα.
Δε μπορώ να σας εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ. Δεν μπορώ να σας περιγράψω αυτό το έντονο συναίσθημα που νιώθουμε για κάποιους ανθρώπους που παίζουν αυτόν τον ξεχωριστό ρόλο στη ζωή μας. Είναι πάντως ένα συναίσθημα ανιδιοτελές, δεν κατανοείς απλά τον άλλον, τον ζεις, είναι φορές που μπαίνεις μέσα του ή αυτός μέσα σε σένα. Ξαφνικά σε καταβάλει ένα συναίσθημα ή μια σκέψη που δεν είναι δική σου, αλλά δική του. Ακόμα και αν είναι μακριά σου, για λίγο είναι σαν να έχεις συνδεθεί με τον εγκέφαλο του. Κάποιες φορές του λες να κάνει κάτι και αυτός χωρίς απαραίτητα να ξέρει ότι εσύ τον καλείς, το κάνει αυθόρμητα, γιατί κάποιο «περίεργο» συναίσθημα δεν τον αφήνει σε ησυχία Αγγίζουν τα όρια της τρέλας αυτά που γράφω- και ίσως ακούγονται τρομακτικά- αλλά σκεφτείτε το. Δεν σας έχει συμβεί ποτέ να σκέφτεστε έντονα ένα πρόσωπο και εκείνο να σας παίρνει τηλέφωνο, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο; Ή το αντίθετο. Να σας περνάει από το μυαλό μια σκέψη του τύπου: «Τι να κάνει άραγε ο Τάδε; Καιρό έχω να ακούσω νέα του, για να τον πάρω ένα τηλέφωνο!» και του τηλεφωνείτε και εκείνος με το που το σηκώνει σας λέει: «Έλα ρε! Το πιστεύεις ότι και εγώ ήμουν έτοιμος να σε πάρω τώρα τηλέφωνο;»
Έχω μπλέξει σκόπιμα την τηλεπάθεια με την έννοια της «αδελφής ψυχής», κυρίως επειδή πιστεύω ότι οι αδελφές ψυχές έχουν μεγαλύτερο βαθμό τηλεπάθειας μεταξύ τους.
Λένε ότι για τον καθένα υπάρχουν 7 αδελφές ψυχές. Ίσως να είναι τα κομμάτια του ίδιου όλου, που απλά διασπάστηκε για κάποιο λόγο και εσύ μια ζωή ψάχνεις υποσυνείδητα ή συνειδητά να βρεις τα κομμάτια του puzzle.
Αν το εξηγούσα ορθολογικά το μόνο που θα μπορούσα να σκεφτώ είναι το εξής: Έστω ότι δεχόμαστε ότι οι σκέψεις είναι κύματα, άρα ο καθένας όταν σκέφτεται εκπέμπει κάποια κύματα. Δεν είναι τυχαία η έκφραση «εκπέμπουμε στα ίδια μήκη κύματος», μπορεί πράγματι να συμβαίνει αυτό: Να επικοινωνούμε δηλαδή με κάποιους ανθρώπους καλύτερα γιατί απλά εκπέμπουν στα ίδια μήκη κύματος με εμάς και άρα είμαστε πιο δεκτικοί στις σκέψεις τους! Προσοχή! Δεν εννοώ ότι σκέφτονται τα ίδια πράγματα με εμάς, αντιθέτως μπορεί να έχουν απόψεις πολύ διαφορετικές από μας. Απλά εκπέμπουν στο ίδιο «κανάλι».
Βέβαια δεν είναι όλοι τόσο δεκτικοί σε αυτό το φαινόμενο. Προφανώς κάποιοι παράγοντες συμβάλλουν στο να μοιάζει η τηλεπάθεια του ενός με τις δυνατότητες που έχει ένα παλιό τρανζίστορ και η τηλεπάθεια του άλλου με μια καλωδιακή τηλεόραση με δορυφορική σύνδεση!
Όπως και να έχει, η ιδέα του να διαβάζει κανείς τη σκέψη του άλλου ή της επικοινωνίας των ψυχών είναι κάτι που ελκύει τους περισσότερους Από την άλλη, βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η παράνομη είσοδος στο προσωπικό απόρρητο του άλλου είναι επιθυμητή (και ηθική). Πως θα νιώθατε εσείς αν ξέρατε ότι κάποιος μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις σας; Ή για να το πάω λιγάκι παραπέρα, σε πιο Big Brother καταστάσεις, όταν το κράτος μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις σας;
