Η Ζωή είτε είναι Ωραία είτε Άσχημη είναι η Μόνη που έχουμε!

Είναι κρίμα να την ξοδεύεις με γκρίνια και αυτολύπηση!
Είναι σαν να σου χαρίζουν μια καρδιά για να ζήσεις και εσύ αντί να τη δεχτείς, επιλέγεις να τη ρίξεις στη λεκάνη της τουαλέτας και να τραβήξεις το καζανάκι.
Να γελάς, να κλαις, κάνε ότι θες, αλλά να μη ξεχνάς να ζεις.
Και την επόμενη φορά που κάποιος θα σου δώσει νερό να πιεις, εσύ μην το πετάξεις στα ξεραμένα λουλούδια της γλάστρας που έχεις ξεχάσει καιρό τώρα στο περβάζι του κλειστού παραθύρου σου.
Το θυμάσαι άραγε το πανέμορφο λουλούδι που φύτρωνε κάποτε εκεί μέσα;
Τι; Δεν το είχες προσέξει ποτέ! Για ποια γλάστρα μιλάω;
Αχ συνήθισες τόσο το σκοτάδι που προτιμάς να μένεις στη γνώριμη παγωνιά του.
Βγες έξω από τη σπηλιά σου επιτέλους! Άνοιξε τα μάτια σου! Ξέρω, εκεί έξω υπάρχουν πολλά τέρατα που έχουν τη μορφή Αγγέλων και γι’ αυτό φοβάσαι τον κόσμο, μην μαγευτείς από καμιά νεράιδα που όταν σου αποκαλύψει το αληθινό της πρόσωπο, θα είναι μια τρομαχτική μέδουσα.
Ναι, αλλά αν σταθείς τυχερός και συναντήσεις κάτι πραγματικά ωραίο και αληθινό; Έναν άνθρωπο ας πούμε;
Τι είπες; Εσύ δεν είσαι τυχερός;
Φυσικά και δεν είσαι! Που να σε βρει το τυχερό σου αστέρι όταν εσύ κρύβεσαι στις παρατημένες υπόγειες αποθήκες του μυαλού σου; Μόνος, βυθισμένος στην βολική αδράνεια σου. Στην ηλίθια, καταστροφική, βολική αδράνεια σου.
Κάποιος σου χτυπάει την πόρτα. Τώρα χτυπάει και το κουδούνι. Δεν τον ακούς; Άνοιξε του!
Όπα! Την βλέπεις τη φωτεινή ηλιαχτίδα που σου κλείνει τσαχπίνικα το μάτι;
Επιτέλους χαμογελάς! Τι σπάνια εικόνα! Ίσως και να σιγοτραγουδάς κιόλας μια μελωδία που νόμιζες πως την είχες ξεχάσει
Συμφιλιώσου με τον εαυτό σου και θα συμφιλιωθείς και με τη ζωή, όσες αναποδιές και αν σου φέρνει. Το ξέρω ότι σου κάνει νάζια και δεν σου δίνει αυτά που θέλεις. Ξέρεις όμως γιατί; Γιατί θέλει να της δείξεις ότι την αγαπάς. Αγάπα την λοιπόν ακόμα και με τα ελαττώματα της.
Γιατί… Η ζωή είτε είναι ωραία είτε άσχημη είναι η μόνη που έχεις!

ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ: ΑΠΟΡΙΕΣ

Είμαι κατά του θρησκευτικού φανατισμού είτε αυτός είναι υπέρ μιας θρησκείας, είτε κατά, πράγμα πολύ δύσκολο στη μελέτη του Ισλάμ.
Κι όμως διαβάζοντας τον τελευταίο καιρό για την ιστορία του Ισλαμισμού βρέθηκα προ εκπλήξεων!
Το ξέρατε ότι η γυναίκα στις αραβικές προισλαμικές κοινωνίες είχε υψηλή θέση; Ήταν ελεύθερη και την σέβονταν τόσο που η προσβολή της μπορούσε να γίνει αφορμή πολεμικής διαμάχης. Ήταν αρκετές οι γυναικείες προσωπικότητες που έπαιξαν σπουδαίο ιστορικό ρόλο.
Τα πράγματα άλλαξαν μετά την επιβολή της νέας θρησκείας, η οποία ως γνωστόν βασίστηκε στην χριστιανική. Ακόμα και η λέξη «φερετζές» προέρχεται γλωσσικά από την ελληνική λέξη «φορεσιά» σύμφωνα με τον καθηγητή Σ. Βρυώνη.
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση αυτή η στροφή στην ιστορία. Θα πρέπει άραγε να κατηγορήσουμε την χριστιανική και ισλαμική θρησκεία για την επιβολή μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας; Θα μπορούσε άραγε να υποστηρίξει κανείς πως οι κοινωνίες ξεκίνησαν με πιο «φεμινιστικά» και μητριαρχικά πρότυπα, αλλά μετά την επιβολή του χριστιανισμού και αργότερα του ισλαμισμού οδηγήθηκαν σ’ έναν θρησκευτικό σκοταδισμό και μισογυνισμό;
Πιστεύω πως αρχικά δεν ήταν αυτός ο σκοπός των θρησκειών αυτών. Το δείχνουν άλλωστε τα κηρύγματα του Χριστού ο οποίος φαίνονταν να εκτιμά και να σέβεται το γυναικείο φύλλο. Ή επίσης το γεγονός ότι η λέξη Αλλάχ είναι θηλυκού γένους στην Αραβική γλώσσα!
Είναι γνωστό ότι τα θρησκευτικά ρεύματα χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς για να εξυπηρετήσουν πολιτικά συμφέροντα. Ο ισλαμισμός για παράδειγμα ιδωμένος από κοινωνικοπολιτική οπτική γωνία ήταν μια προσπάθεια ένωσης των διάφορων αραβικών φύλλων για τη δημιουργία ενός ενωμένου αραβικού έθνους, προσπάθεια η οποία στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία.
Μήπως, λοιπόν, αργότερα κάποιοι θέλησαν να μειώσουν τη θέση της γυναίκας επειδή τα παραδείγματα κάποιων πολύ επιτυχημένων γυναικών έκαναν τους εκπροσώπους του αντίθετου φύλλου να αισθανθούν απειλημένοι; Μήπως κάποιοι φοβήθηκαν ότι ο κόσμος θα γέμιζε με «Κλεοπάτρες», η οποία παρόλο που έχει μείνει περισσότερο στην ιστορία για τις ερωτικές της περιπέτειες, ήταν αδιαμφισβήτητα μια ταλαντούχα διπλωμάτης, η οποία δε δίστασε να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να εξασφαλίσει την ευημερία του βασιλείου της; Μήπως πάλι ήταν απλά ένα κοινωνικό φαινόμενο που είχε να κάνει με το γεγονός ότι οι άνδρες ήταν αυτοί που συμμετείχαν ενεργά στον πόλεμο- ο οποίος τα χρόνια εκείνα ήταν τρόπος επιβίωσης και επέκτασης ενός κράτους- και για αυτό να θεωρήθηκε ότι το αντρικό φύλλο είναι το πιο σημαντικό και ενεργό μέλος μιας κοινωνίας;
Δεν μπορώ να βρω μια εξήγηση, ίσως γιατί μου λείπουν οι γνώσεις. Πάντως είναι περίεργη αυτή η οπισθοδρομική εξέλιξη της ιστορίας.

Υστ. Πηγή έμπνευσης για τις ιστορικές λεπτομέρειες και για τους προβληματισμούς μου υπήρξε το βιβλίο Εισαγωγή στην Ιστορία του Ισλαμικού Κόσμου, τόμος πρώτος του Χ. Μπαντάουη, εκδ. Βάνιας. Βρήκα και εγώ η τρελή να διαλέξω μάθημα από το τμήμα ιστορίας αρχαιολογίας για να δώσω εξετάσεις πτυχίου!

ΜΠΕΛΑΔΕΣ

Η Ήρα, η σκυλίτσα μας (τι σκυλίτσα δηλαδή που λόγο ύψους φιλοδοξεί να μπει στην εθνική ομάδα μπάσκετ σκύλων!), έγινε πολύτεκνη μητέρα πριν τρεις μήνες. Παντρεύτηκε το σκύλο μας τον Γκούφυ, ο οποίος μοιάζει πολύ στο γνωστό κινούμενο σχέδιο, αν και δεν έχει ούτε το ύψος του, ούτε τη χαζομάρα του(!).
Η μητέρα είναι μια χαριτωμένη λυκομπατσόσκυλίνα, η οποία όταν βρίσκεται εν ώρα υπηρεσίας μεταμορφώνεται σε πραγματικό δρακόσκυλο και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της-τις μύγες, βασικά, προτιμά να τις τρώει. Αντίθετα με τους οικείους ανθρώπους της γίνεται χαλί να την πατήσεις –φλοκάτη για την ακρίβεια- και κουνάει την ουρά της πάντα με τόσο νάζι και χαρά που είναι ικανή να γκρεμίσει από τις γλάστρες με τις κόκκινες γαρδένιες ως τα παντζούρια των παραθύρων μας!
Ο πατέρας είναι αγνώστου πατρός και μητρός και… μεγάλο μούτρο! Υποψιάζομαι πως αυτός είναι το μεγάλο αφεντικό της σκυλομαφίας. Δεν φοβάται τίποτα και κανέναν! Μπορεί να τα βάλει με δύο ντόπερμαν και πάλι να βγει νικητής!
Για αυτήν του την αντρειοσύνη, θα τον ερωτεύτηκε η Ήρα και αποφάσισε να τον κάνει πατέρα των κουταβιών της. Αυτός θα τους προστάτευε, όχι σαν τους άλλους τους ψύλλους! (Έτσι λένε τα σκυλιά τους φλώρους).
Δεν σκέφτηκε, όμως, η τρελή, ότι ένας σκύλος τόσο αλανιάρης σαν τον Γκούφυ, αγαπά την ελευθερία του και δύσκολα θα γινόταν οικογενειάρχης! Η αλήθεια είναι πως από την μέρα που γεννήθηκαν τα κουταβάκια, ο πατέρας τους δεν πέρασε να τους πει ούτε ένα «Γάβ»!
Μα, η Ήρα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και παραμερίζοντας όνειρα και φιλοδοξίες αφοσιώθηκε στην ανατροφή των μικρών της.
Ευτυχώς που για τα περισσότερα βρέθηκε ένα καλό σπίτι, εκτός από δύο (ενδιαφέρεται κανείς;), τα οποία βρίσκονται τώρα στο σκυλίσιο προ-νηπιακό στάδιο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τριγυρνάνε στην αυλή ακούραστα πέρα δώθε για να ανακαλύψουν τον κόσμο, ότι ακολουθούνε παντού τη μητέρα τους ή εμάς και τρώνε τα πάντα: από παπούτσια ως σκούπες και τις ντομάτες του κήπου! Επίσης σε ξυπνάνε το πρωί γλείφοντας το πρόσωπο σου από πάνω ως κάτω ενώ εσύ κοιμάσαι αμέριμνα στο κρεβατάκι του δωματίου σου με την ανοιχτή μπαλκονόπορτα! Δεν σας είπα, όμως, το χειρότερο: Γαβγίζουν τους πάντες, ακόμα και εμένα όταν γυρνάω ξημερώματα στο σπίτι, ενημερώνοντας έτσι για την άφιξη μου όλους τους γείτονες!
Εν ολίγοις, μας έχουν βγάλει τη ψυχή!!!
Αλλά… σου φτιάχνουν τη διάθεση τα ατιμούλικα με έναν τόσο απλό και όμορφο τρόπο! Ο μαγικός σχεδόν κόσμος των ζώων σε κάνει να ξεχνάς τον γεμάτο προβλήματα κόσμο των ανθρώπων!

At A Loss For Words

Μου είναι πάντοτε πολύ δύσκολο να βρω τα κατάλληλα λόγια, όταν πεθαίνει κάποιο πολύ οικείο πρόσωπο φίλου μου. Είναι μια απώλεια μη αναστρέψιμη και αυτός ο πόνος είναι αβάσταχτος.
Ο κυριότερος λόγος που δεν έχω τι να πω είναι επειδή ΔΕΝ υπάρχει κάτι για να πεις. Ίσα ίσα η γλώσσα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.
Το καλύτερο που μπορείς, ίσως, να κάνεις είναι να δώσεις μια ζεστή φιλόξενη αγκαλιά, να σταθείς πλάι στον άνθρωπο σου και να μην τον αφήσεις να αισθανθεί μόνος. Διότι αυτό ακριβώς μας θυμίζει ο θάνατος: Ότι είμαστε μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Κάποιος είχε πει ότι η θλίψη που νιώθουμε όταν χάνουμε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο είναι άκρως εγωιστική. Δεν στεναχωριόμαστε για τον άνθρωπο που έφυγε (αυτός εξάλλου ή δεν νιώθει τίποτα πλέων ή βρίσκεται κάπου πολύ καλύτερα), αλλά για τους ίδιους τους εαυτούς μας, επειδή δε θα μπορέσουμε να τον ξαναδούμε.
Λένε πως η αγάπη δεν είναι πραγματική αγάπη, όταν έχουμε κτητικά αισθήματα απέναντι στον άλλο. Είναι λάθος να λέμε ο/ η φίλος/η ΜΟΥ, ο εραστής ΜΟΥ, ο/ η σύζυγος ΜΟΥ. Προσωπικά δεν το βλέπω τόσο στενά, νομίζω ότι αυτή η αντωνυμία δείχνει ότι απλά αισθανόμαστε τον άνθρωπο αυτό πολύ κοντά μας.
Από την άλλη, ίσως και να είμαι κτητική. Δύσκολα θα έλεγα αυτό που είχε πει μια γειτόνισσα όταν ρωτήθηκε γιατί δεν παντρεύτηκε τον σύντροφο της με τον οποίο ήταν μαζί για πολλά χρόνια: «Δεν ήθελα να τον κάνω κτήμα μου, ήθελα κάθε λεπτό που είναι μαζί μου να είναι επειδή το επέλεξε ο ίδιος».
Όταν πριν μερικά χρόνια έφυγε από τη ζωή ο σύντροφος της, είπε το εξής στην κόρη της: «Ξέρεις τι με στεναχωρεί; Ότι ενώ κάναμε τόσα πολλά πράγματα μαζί, αυτό το ταξίδι το έκανε μόνος του, όπως κάποτε θα το κάνω μόνη μου κι εγώ». Όντως, στα σπουδαιότερα γεγονότα της ζωής μας, είμαστε μόνοι μας.
Τελικά σφάλλουν οι κοινωνιολόγοι που λένε ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ων. Αντιθέτως η μοναχικότητα είναι στη φύση μας. Η συντροφικότητα είναι επίκτητη, την επιλέγουμε. Άλλωστε, προϋποθέτει και την συγκατάθεση του άλλου.
Από την άλλη θεωρώ τη συντροφικότητα το αλατοπίπερο της ζωής. Μπορούμε να φάμε κι ένα φαγητό χωρίς αλάτι, αλλά σίγουρα είναι πιο νόστιμο και απολαυστικό με τα κατάλληλα μπαχαρικά. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, που σε ένα γνωστό παραμύθι η κόρη ενός βασιλιά είπε ότι τον αγαπάει σαν το αλάτι. Βέβαια το να πετύχεις τη σωστή δοσολογία, θέλει τέχνη. Εκεί βρίσκεται το μυστικό.