Φλωρινιάζοντας

Εάν δεν σας άρεσαν τα φετινά Χριστούγεννα, σας έχω μια πρόταση για του χρόνου. Να πάτε στη Φλώρινα, εκεί θα καταλάβετε Χριστούγεννα. Οι εορτασμοί ξεκινάνε από τις 21 Δεκεμβρίου με αποκορύφωμα τα μεσάνυχτα στις 23 με ξημερώματα 24. Σε κάθε γειτονιά ανάβουν τεράστιες φωτιές με μεγαλύτερη αυτή στην πλατεία Ηρώων ή αλλιώς στο Big Ben της Φλώρινας. Βεγγαλικά, ζωντανή μουσική και άφθονο κρασί, πίτες, χυλωμένη φασολάδα και γλυκά φροντίζουν να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα μαζί με τις φωτιές!
Κατά τα άλλα η Φλώρινα είναι μια πολύ όμορφη πόλη και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ήταν πολύ πρωτότυπα στολισμένη, ειδικά οι καφετέριες στον πεζόδρομο! Στην πλατεία εκεί κοντά, υπήρχαν μικρά ξύλινα σπιτάκια, απ’ όπου μπορούσες να αγοράσεις σουβενίρ ή άλλα ντόπια προϊόντα.
Για τη βραδινή σας διασκέδαση προτείνω το «Γιάζι» (ρεμπετάδικο κοντά στο ποτάμι, διακοσμημένο με αντικείμενα που χρονολογούνται από το 1940 και βρέθηκαν στα καταφύγια της Φλώρινας) το «Pas mal» (club του οποίου μάλλον σκότωσα την ορθογραφία) και τις Μάσκες (μπουζούκια). Για τους πιο ροκ τύπους (εδώ αναφέρομαι σε μένα κυρίως) προτείνω τον «Κούκο» (πάλι δίπλα στο ποτάμι) ή το «The rose» (στον πεζόδρομο). Για το απογευματινό σας καφέ ή βραδινό ποτό να μην παραλείψετε να πάτε στο «Alter Ego», μια καφετέρια που στεγάζεται σε ένα παλιό αρχοντικό της πόλης και οι ρομαντικοί τύποι θα με θυμηθούν. Φυσικά θα βρείτε και αρκετές ταβέρνες για να μη γυρίσετε την πόλη με άδειο στομάχι. Άλλωστε τέτοιο κρύο δεν αντέχετε χωρίς μια καλή στρώση προστατευτικού λίπους (οπότε εγώ απορρίπτομαι ως μόνιμος κάτοικος Φλώρινας!). Αν ξέχασα να αναφερθώ σε κανένα μαγαζί, φταίει που δεν είχαμε και χρόνο να τα γυρίσουμε όλα!
Αν πάλι δε σας φτάνει ολόκληρη Φλώρινα, μπορείτε να επισκεφτείτε το χιονοδρομικό κέντρο, τη Βίγλα, που απέχει μισή ώρα από εκεί ή το Νυμφαίο που απ’ ότι μου είπαν (αλλά δεν με πήγαν- κλαψ) είναι ένα γραφικότατο μέρος. Αν είστε οικολόγοι, μπορείτε να πάτε μια βόλτα και από τον χώρο του Αρκτούρου (βρίσκεται κοντά στο Νυμφαίο), όπου ζούνε αρκούδες που παλιότερα είχαν ταλαιπωρηθεί από αρκουδιάρηδες. Και αν έχετε χρόνο και θέλετε να κάνετε μια στάση στο γυρισμό, μπορείτε να περάσετε από Έδεσσα να δείτε τους καταρράχτες (η Έδεσσα απέχει περίπου μια ώρα από τη Φλώρινα).
Αυτό που με προβληματίζει βέβαια είναι ότι εσείς βρήκατε που θα πάτε τα επόμενα Χριστούγεννα, αλλά εγώ που να πάω;

Καλά Χριστούγεννα!

Ε ναι λοιπόν ήθελα να σας ευχηθώ «Καλές Γιορτές, Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένος ο Νέος Χρόνος» από τώρα γιατί δεν κρατιέμαι άλλο μέχρι να ‘ρθουν οι γιορτές! Φταίει η μυρωδιά από τα μελομακάρονα που λατρεύω!
Φίλτατοι bloggers, μη σταυροκοπιέστε ή φτύνετε τον κόρφο σας (αναλόγως θρησκευτικών- ή μη- πεποιθήσεων) επειδή σας ευχήθηκα εγώ! Να αισθάνεστε τυχεροί που ζω αυτή την εποχή. Φανταστείτε να ζούσα πριν 2007 χρόνια, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί! Θα γιορτάζαμε άραγε τα Χριστούγεννα με τον ίδιο τρόπο...;

Υστ. Έχετε δίκιο... είναι λίγο βιαστικά γραμμένο το ποστ μου, αλλά είναι 1 μετά τα μεσάνυχτα και αύριο φεύγω ταξιδάκι και πρέπει να ετοιμάσω το σακίδιο μου! Δεν ήθελα όμως να φύγω χωρίς να σας χαιρετήσω!

Κατάργηση Ακαδημίας Επιστημών στην Αλβανία

Μετά τη ψηφοφορία (12/12/2006) από την πλειοψηφία στη Βουλή της Αλβανίας, η χώρα δεν έχει πλέον την Ακαδημία των Επιστημόνων! Αργά τη νύχτα, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης(;) «Για την Ακαδημία των Επιστημόνων» με 75 ψήφους υπέρ(!) 2 κατά και 3 παρών! Σύσσωμη η αντιπολίτευση, απείχε της διαδικασίας, διαμαρτυρόμενη για το πρωτοφανές αυτό γεγονός. Η επιστημονική, ακαδημαϊκή και εκπαιδευτική κοινότητα, εκλιπαρούσανε, θεωρώντας την πράξη αυτή ως έγκλημα κατά της επιστήμης, η κυβέρνηση ωστόσο επέμενε και κατάφερε τελικά, να κλειδώσει τις πόρτες τον Ερευνητικών Ινστιτούτων που ήταν υπό την Ακαδημία!
Οι βουλευτές του PBDNJ(Κόμμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) Spiro Peçi και Leonard Solis ήταν αυτοί που ψήφισαν κατά του νομοσχεδίου και οι Leonard Demi(PD), Ymer Tola(PDK, Niko Nerenxi(PAA) δήλωσαν παρών!
Παρακαλώ πολύ, αν το γεγονός αυτό σε αγγίζει κι εσένα, είτε κάνε μια αναφορά είτε ανέβασε την είδηση στο δικό σου μπλογκ! Έτσι, η φωνή της διαμαρτυρίας, θα δυναμώσει και θα κάνει τους παχύδερμους και αυταρχικούς κυβερνώντες στην Αλβανία, να σκεφτούνε καλά, πριν οριστικοποιήσουν την ειδεχθή τους πράξη!

Υστ. Το ποστ αυτό ανέβηκε μετά από σχετικό σχόλιο του Ν. Αgo

Στην πυρρά!

Εχθές γυρνώντας αργά στο σπίτι (ακόμα και τα φαντάσματα ετοιμάζονταν να πάνε για ύπνο) και έχοντας πιει λιγάκι παραπάνω (μην σπεύσετε να με περάσετε από αλκοτέστ, δεν οδηγούσα εγώ... αν και δε θυμάμαι ακριβώς σε τι κατάσταση βρίσκονταν ο οδηγός- χικς!), ξαφνικά είδαμε από μακριά το γειτονικό σπίτι της φίλης μου να καίγεται! Η φωτιά είχε ήδη τυλίξει ολόκληρο το κτίριο, το οποίο φωτίζονταν απόκοσμα από τις πορτοκαλοκόκκινες φλόγες.
Και οι τέσσερις μας αναφωνήσαμε τρομαγμένοι και ο οδηγός πάτησε γκάζι για να φτάσουμε εκεί πιο γρήγορα. Καθ΄ ότι μύωπας, που δεν φορούσα τα γυαλιά μου εκείνη την ώρα, άργησα λιγάκι να καταλάβω γιατί οι υπόλοιποι τρεις έσκασαν στα γέλια λίγα δευτερόλεπτα αργότερα.
Η «φωτιά» δεν ήταν τίποτε άλλο από το Χριστουγεννιάτικο φωτισμό του εν λόγο σπιτιού. Κρίμα που δεν έβγαλα μια φωτογραφία για να καταλαβαίνατε και εσείς το υπερβολικό της υπόθεσης. Δεν υπήρχε σημείο που να μην είχε καλυφτεί από λαμπάκια, όλων των χρωμάτων παρακαλώ. Στα μπαλκόνια του διώροφου σπιτιού στριμώχτηκαν ο Αι- Βασίλης με τη γυναίκα του, τους τάρανδους του και το έλκηθρο του. Επίσης 2 χιονάνθρωποι, ένα αγγελάκι, ένα αστέρι που έμοιαζε με κομήτη και- αν δεν με απατά η μνήμη μου- είδα και ένα φωτεινότατο “Merry Christmas”.
Δε θα μιλήσω για την απαίσια αισθητική που διακατέχει τους περισσότερους από μας κατά τη διάρκεια των γιορτών, αυτό είναι το λιγότερο επικίνδυνο. Το γεγονός, όμως, ότι οδηγώντας στην πόλη μπορεί να περάσεις ένα κόκκινο ή πράσινο λαμπάκι για φανάρι, ίσως θα έπρεπε να μας κάνει να ξανασκεφτούμε τη χρησιμότητα του χριστουγεννιάτικου στολίσματος. Αφήστε που μετά τις γιορτινές μέρες αυξάνονται τα εγκεφαλικά επεισόδια και ένας από τους λόγους είναι ο ερχομός του λογαριασμού της ΔΕΗ.
Η μόνη σκέψη που δεν με κάνει να τηρώ απόλυτα αρνητική στάση στο θέμα αυτό, είναι το ότι έτσι φωτίζονται τα σκοτεινά σοκάκια της πόλης. Αφού δεν το κάνει ο νομάρχης, φροντίζουν τουλάχιστον για την ασφάλεια μας, κάποιοι ευσυνείδητοι πολίτες (αν και η συνείδηση αυτή εξαφανίζεται πάλι μετά τις γιορτές και δυστυχώς όχι μόνο στο θέμα του φωτισμού).

Journey Into Myself

...Ήταν ο τίτλος του μουσικού θεάματος που παρακολούθησα εχθές το Σάββατο σε μια από τις αποθήκες του λιμανιού της πόλης μας. Την επιμέλεια του ταξιδιού ανέλαβε ο Χρίστος Χριστοφής και πράγματι φρόντισε να μας μαγέψει όλους! Η Latin μουσική μπερδεύονταν με την ορχηστρική, χορευτές ανακατεμένοι ανάμεσα στο κοινό ξαφνικά άρχισαν να λικνίζονται στους ήχους ενός βαλς, το βιολοντσέλο ακολουθούσε τις κινήσεις του σκοινοβάτη που ακροβατούσε σε ένα λεπτό σκοινί, οι ακροβάτες έπαιρναν τη σκυτάλη από τους χορευτές, μονάχα για να δώσουν αμέσως μετά τη θέση τους στις εικόνες ή στα διάφορα οπτικά τρικ. Περισσότερο μας ενθουσίασε η κοπέλα που πιασμένη από 2 σεντόνια έμοιαζε να αψηφά τον κίνδυνο και εκτελούσε με αξιοζήλευτη χάρη τις ακροβατικές της φιγούρες...
...Καβάλα σε μια Yamaha μηχανή( για πρώτη φορά καλά τα πήγα, ε ξάδελφε;), αψηφώντας τη «δροσιά» μιας Δεκεμβριανής νύχτας (σαν να έχω ένα ελαφρύ συνάχι και έναν περίεργο πονόλαιμο, ξάδελφε) και απολαμβάνοντας την υπέροχη αίσθηση του να σκίζεις τον αέρα με μεγάλη ταχύτητα μέσα στους δρόμους της πόλης (βλακείες λέω, είχε υπερβολική κίνηση και με τα πόδια θα έφτανα πιο γρήγορα ξαδελφούλη, αλλά χαλάλι) καταλήξαμε για αμπελοφιλοσοφική μπυρίτσα στο πιο σωστό μέρος, δε σας λέω ποιο, αλλά εκεί ο dj ξέρει να παίζει μουσική (θα με συγχωρέσεις, ξάδελφε, που δε θα αναφέρω την ενδιάμεση στάση για μάσα, δεν ταιριάζει στο ατμοσφαιρικό ποστ που πάω να γράψω, καταλαβαίνεις)...
...Ένας καλός συνομιλητής έχει τη μυστηριώδη δύναμη να σε κάνει να ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα για τον εαυτό σου, είναι σαν να κάνετε και οι δύο μια μικρή εκδρομή στα βάθη του εαυτού σας και να ανακαλύπτετε μαζί πράγματα για τον άλλο και για σας. Ίσως ο καθένας να επικεντρώνεται σε διαφορετικά στοιχεία, αλλά ένας καλός διάλογος είναι πάντα πολυεπίπεδος. Υπάρχει το «κοινό» έδαφος-απαραίτητο για την καλή επικοινωνία- υπάρχουν οι σκέψεις που κάνει ο καθένας για όσα λέει, για όσα ακούει, για όσα θα ήθελε να πει ή να ακούσει, και τέλος οι άσχετες με τη συζήτηση σκέψεις( όπως: «μα που είναι επιτέλους το ποτό μου;» «αυτός εδώ τι απαίσια μπλούζα που φοράει», «αύριο πρέπει να θυμηθώ να ξυριστώ επιτέλους»)...
...Ο δρόμος της επιστροφής... ρεμβάζεις και κοιτάζεις έξω από το παράθυρο, αλλά δεν παρατηρείς το χιλιοειδωμένο εξωτερικό τοπίο, το μυαλό σου ξετυλίγει σαν ένα φιλμ από φωτογραφίες τα δρώμενα της βραδιάς... η νύστα αρχίζει να σε τυλίγει απαλά και ο ταξιτζής σου σπάει τα νεύρα με τη φλυαρία του...
...Είμαι πλέων χιλιόμετρα χωμένη κάτω από το πάπλωμα μου και μόλις κλείσω τα μάτια, το ταξίδι αυτό θα λάβει τέλος...
Καληνύχτα!

Υπάρχει Τέλεια Χυλόπιτα;

Η απάντηση που έρχεται στα στόματα όλων μας είναι μάλλον όχι. Παρόλα αυτά είναι δύσκολη υπόθεση, δεν νομίζεται; Αφού θα αρνηθείς στον άλλο, δεν υπάρχει τρόπος να μην τον πληγώσεις. Θα μου πει τώρα κάποιος κυνικός «Και γιατί νοιάζεσαι τόσο για τα συναισθήματα του άλλου; Νοιάστηκε ποτέ κανένας για το πώς θα το πάρεις εσύ;» Θα εκπλαγείτε, αλλά η απάντηση είναι θετική και το εκτίμησα πάρα πολύ, γιατί ξέρω από προσωπική πείρα ότι θέλει κότσια κάτι τέτοιο, ειδικά αν είσαι ήδη σε μια σχέση και όχι στο αρχικό στάδιο της γνωριμίας ( εδώ μπέρδεψα το χωρισμό με τη χυλόπιτα, αλλά και τα δύο απόρριψη είναι στην ουσία).
Το θέμα που με απασχολεί λοιπόν δεν είναι αν πρέπει να νοιάζομαι ή όχι για τον άλλο, είναι στη φύση μου να το κάνω και δεν μπορώ να με αλλάξω. Το θέμα είναι ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις κάτι τέτοιο.
Ας σας δώσω και μια εικόνα. Τις προάλλες ένα πολύ φιλικό μου ζευγάρι μου γνώρισε έναν κοινό τους φίλο. Ποιος ξέρει τι του είπαν για μένα, πάντως εκείνος αγωνιούσε να με γνωρίσει. Εμένα πάλι δεν μου είπαν τίποτα γιατί μάλλον φοβήθηκαν ότι θα τους σκότωνα μετά η αχάριστη. Μεταξύ μας, είχαν δίκιο, ακόμα θέλω να το κάνω αυτό, κυρίως γιατί έδωσαν τόσες ελπίδες στο παιδί σε σημείο που βρέθηκα σε δύσκολη θέση!
Μακάρι να μου άρεσε και μένα όπως εμφανώς άρεσα σε εκείνον και έτσι θα είχε λήξει το ζήτημα. Έλα όμως που είναι πολύ καλό παιδί, ανοιχτός άνθρωπος (σε 2 ώρες έμαθα σχεδόν τα πάντα για εκείνον), ώριμος, ευγενικός, με χιούμορ, 2 μέτρα παλικάρι στην κυριολεξία… και δε συνεχίζω άλλο γιατί θα με βρίσετε και θα μου πείτε: «Μα καλά αυτός έχει όλα τα καλά του κόσμου και εσύ τον πετάς έτσι απλά;»
Δεν μου έκανε κλικ ρε παιδιά, δεν έχει αυτό το κάτι που θέλω (αν σας θύμισα παλιό άσμα της Γαρμπή δεν το έκανα σκόπιμα!), τι να κάνω τώρα; Και μη βγάλετε αμέσως το συμπέρασμα ότι εμένα μου αρέσουν οι σκοτεινοί τύποι, τα κακά παιδιά, οι ανώριμοι, αγενέστατοι κομπλεξικοί που δεν έχουν την αίσθηση του χιούμορ και συν τοις άλλοις είναι και κοντοί! Ούτε αυτό ισχύει. Έπιασα τα άκρα τώρα το ομολογώ, αλλά με αυτό ήθελα απλά να πω ότι δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο που δεν μου άρεσε στον άνθρωπο αυτό, απλά δεν υπήρξε η κατάλληλη ερωτική χημεία. Θα έκανα πολύ ευχαρίστως παρέα μαζί του και πέρασα πολύ όμορφα το βράδυ που βγήκαμε όλοι μαζί, αλλά ως εκεί.
Αυτό, όμως, πως το λες στο παιδί που θέλει απεγνωσμένα να βγούμε και έχει κάνει χρυσούς τους φίλους μας να το κανονίσουν; (Θα το έλεγε και σε μένα, μα δεν έχει το τηλέφωνο μου!)
Το καλύτερο μάλλον που έχω να κάνω είναι του πω όσα είπα και σε εσάς, εξάλλου είμαι σίγουρη ότι αυτό θα κάνω τελικά. Πάσχω, ξέρετε, από το σύνδρομο της ειλικρίνειας… σε σημείο βλακείας καμιά φορά. Από την άλλη όμως εμένα γιατί με ξινίζει αυτό το «Είσαι υπέροχος άνθρωπος, αλλά…»;?;?

The Science of Sleep/ Σε Είδα στ’ Όνειρο Μου

The Science of Sleep/ Σε Είδα στ’ Όνειρο Μου

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική μετάφραση του τίτλου της ταινίας δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με τον πρωτότυπο τίτλο, αλλά μάλλον η ακριβής απόδοση «Η Επιστήμη του Ύπνου» δε θα μας γέμιζε και πολύ το μάτι. Ο Έλληνας έχει πάρει εδώ και χρόνια το μεταπτυχιακό (μην σας πω και το διδακτορικό) στην «επιστήμη» αυτή, τι καινούριο θα είχε να του προσφέρει λοιπόν η ταινία;
Επίσης, αν είστε ρεαλιστές και αγαπάτε τη δράση ή εάν είστε άνθρωποι που βλέπουν ταινίες που περιγράφουν τη σκληρότητα της ζωής ή που έχουν τουλάχιστον ένα βαθύ πολιτικό-κοινωνικό περιεχόμενο, καλύτερα να μην πάτε να δείτε την ταινία. Θα κλαίτε τα λεφτά σας!
Εάν όμως λατρεύετε το σουρεαλισμό, συνηθίζετε να ονειρεύεστε ακόμα και στον ξύπνιο σας, αναζητάτε τη φαντασία στη βαρετή κατά τα άλλα καθημερινότητα, αγαπάτε τις video art δημιουργίες τότε αυτή η ταινία θα σας ταξιδέψει. Εξάλλου πρόκειται για ένα έργο τέχνης, εφ’ όσων οι ήρωες τις ταινίας χρησιμοποιούν ποικίλα υλικά για να συνθέσουν τα όνειρα τους, όπως χαρτόνι, σελοφάν, χαρτάκια από καραμέλες, ρολά από χαρτιά υγείας και πάει λέγοντας.
Η υπόθεση αφορά έναν ντροπαλό νεαρό που ερωτεύεται τη γειτόνισσα του, αλλά έχει πρόβλημα στο να διαχωρίσει το όνειρο από την πραγματικότητα. Εξαιτίας αυτού συμβαίνουν πολλά τρελά σκηνικά, τα οποία υπόσχονται αρκετό γέλιο εξαιτίας της υπερβολής τους καμιά φορά.
Σκηνοθετεί ο Μισέλ Γκόντρι και παίζουν οι Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Σαρλότ Γκενσμπουργκ, Αλέν Σαμπάτ. (Ναι καλά το καταλάβατε. Εκτός από Αγγλικά, θα ακούσετε και αρκετά Γαλλικά).