Μια Απρόσμενη Συνάντηση

Τώρα τελευταία με είχαν πιάσει κάτι ασυνήθιστες- για μένα- τάσεις γκρίνιας και κατηγορούσα την άτιμη τη ζωή που όλο αλλιώς τα προγραμματίζω και όλο μου τα αναποδογυρίζει! Ένα από αυτά ήταν και η κάθοδος μου εν Αθήναις και Λαμία, αλλά τα φιλαράκια μου, που θα με φιλοξενούσαν, δέχτηκαν επίθεση υπερβολικού φόρτου δουλειάς και δυστυχώς θα πρέπει να αναβάλλω τα μεγαλεπήβολα σχέδια μου για λίγο ακόμα.
Εχθές, λοιπόν, αφού γκρινιάξαμε για αρκετή ώρα στο τηλέφωνο με μια επίσης γκρινιάρα φίλη μου( αν και σε αυτήν η γκρίνια υπήρχε εκ γενετής) είπαμε να βγούμε το βράδυ με μια άλλη φίλη της και κάποιες συμμαθήτριες της που δεν γνώριζα και να στήσουμε τρικούβερτο γλέντι… γκρίνιας!
Έφτασα λίγο καθυστερημένα και αφού αντιμετώπισα μια ενισχυμένη δόση γκρίνιας (…τι άλλο;) από τα υπόλοιπα 6 άτομα που με περίμεναν, είπαμε να συστηθούμε. Συνηθισμένα ονόματα τα περισσότερα, από αυτά που λες ένα «χάρηκα» και μετά από 5 λεπτά έχεις ξεχάσει πως λέγέται ο καθένας και ποια είναι η Ελένη και ποιες οι 2 Μαρίες (χάθηκαν να λέγονται όλες Μαρίες ώστε να μην χρειάζεται να εφευρίσκω χίλιους διαφορετικούς τρόπους για το πώς να τους απευθύνω το λόγο ή ακόμα καλύτερα να ξαναανακαλύψω το ονοματάκι τους;)
Μόνο ένα όνομα μου έκανε εντύπωση, γιατί ήταν ξένο, πολύ σπάνιο όπως γνώριζα και μου θύμισε μια φίλη μου από την Ουγγαρία. Της το είπα και εκείνη μου αποκάλυψε πως κι αυτή ήταν από την Ουγγαρία και μετά από μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αγκαλιαζόμασταν με ιδιαίτερη θέρμη προς μεγάλη έκπληξη των υπολοίπων! Είχα ξαναβρεί τη φίλη μου μετά από 7 ολόκληρα χρόνια που είχαμε χάσει η μία τα ίχνη της άλλης!
Η ιστορία ήταν τραγική και απίστευτη ταυτόχρονα. Η Ουγγαρέζα φίλη μου και η 2 χρόνια μεγαλύτερη αδελφή της με την οποία κάναμε επίσης πολύ παρέα, αποφάσισαν να γυρίσουν με την οικογένεια τους στην πατρίδα μετά από πολλά χρόνια διαμονής τους στην Ελλάδα. Είχαμε υποσχεθεί να μη χαθούμε και αρχικά διατηρούσαμε συχνή αλληλογραφία μεταξύ μας.
΄Ώσπου κάποτε έκανα πολύ καιρό να λάβω νέα τους. Μετά από 8-9 μήνες εξαφάνισης τους, έλαβα μια μέρα ένα γράμμα τους. Μόνο που από την ημερομηνία φαινόταν ότι αυτό είχε σταλθεί πολλούς μήνες πριν. Τα Ελληνικά ταχυδρομεία είχαν κάνει για άλλη μια φορά το «θαύμα» τους! Μου έγραφαν πως ο πατέρας τους είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή. Αμέσως έστειλα γράμμα, το οποίο όμως μου γύρισε πίσω. Μέχρι και στις πληροφορίες έψαξα για τον αριθμό του τηλεφώνου τους, αλλά στην περιοχή που γνώριζα ότι έμεναν δεν υπήρχε κάποια οικογένεια με το επίθετο τους. Προφανώς είχαν μετακομίσει. Έτσι χαθήκαμε και ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι η μοίρα θα μου έστηνε τέτοιο παιχνίδι για να ξαναβρεθούμε!
Με τις φίλες μου πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο Αγγλικών, έτσι είχαμε γνωριστεί. Ήταν μεγαλύτερες μου και πήγαιναν σε άλλη τάξη στο σχολείο από εμένα, οπότε δεν είχαμε καμιά κοινή γνωστή στην οποία θα μπορούσα να είχα απευθυνθεί για να της εντοπίσω. Κι όμως, η ζωή είναι η πιο καλογυρισμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας και βρίσκει τους πιο απίθανους τρόπους για να σε οδηγήσει εκεί που θέλει! Αυτή τη φορά πάντως μου έκανε ένα πολύ όμορφο δώρο!

ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΜΕ ΚΟΤΣΙΔΑΚΙΑ

Κάποιοι κακόβουλοι άνθρωποι με αποκαλούν «γρουσούζα κακό χρόνο να έχω». Με τούτο το ποστ θα ήθελα να τους αποδείξω το αντίθετο και να διαψεύσω τις φήμες ότι δήθεν η κατάσταση έχει χειροτερέψει. Για να μην σας κουράσω, θα αναφερθώ μόνο στις τρεις τελευταίες μέρες:

1η μέρα
Θα πήγαινα να συναντήσω τη φίλη μου, τη Φένια, η οποία όμως μένει αρκετά μακριά από το σπίτι μου, οπότε πήρα λεωφορείo. Δεν πρόλαβα να ανέβω, στην επόμενη στάση μας κατέβασε ο οδηγός γιατί παρουσιάστηκε κάποια βλάβη. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό. Το πιο κορυφαίο ήταν μια χειμωνιάτικη μέρα που φυσούσε ο βαρδάρης και ο αέρας πήρε τη θυρίδα ασφαλείας που βρίσκεται στην οροφή των λεωφορείων και την πέταξε στο δρόμο. Ευτυχώς που δεν χτύπησε κανένα αυτοκίνητο. Μετά από αυτό το συμβάν απέκτησα τον τίτλο: «Ο Φόβος και ο Τρόμος των Λεωφορείων». Εγώ πάλι έχω να αντιτείνω ότι «Δεν φταίω εγώ ρε παιδιά, αλλά ο ΟΑΣΘ που έχει παμπάλαια λεωφορεία και δεν τα συντηρεί»!

2η μέρα
Παρακολούθησα φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου της ομάδας στην οποία παίζει το έτερον ήμισυ της φίλης μου, Κατερίνας. Είχε κάποιους ενδοιασμούς ως προς το να με πάρει μαζί της, αλλά ήθελε παρέα και έτσι τελικά πήγαμε. Στο δρόμο προς το γήπεδο, ξαφνικά από το πουθενά μαζεύτηκαν πολλά δυσοίωνα μαύρα σύννεφα και έριξε μια βροχή, αλλά μια βροχή! Η έκφραση έβρεχε καρεκλοπόδαρα δεν επαρκεί για να σας περιγράψω το κοσμογονικό αυτό γεγονός. Παρ’ όλα αυτά η ομάδα δεν πτοήθηκε και περίμενε υπομονετικά να περάσει η καλοκαιρινή μπόρα.
Τι το ήθελαν αυτό, αφού έπαιξαν αξιολύπητα χάλια και δέχονταν το ένα γκολ μετά το άλλο. Η Κατερίνα άρχισε να με στραβοκοιτάζει. Καθώς το παιχνίδι δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για εμένα και αφού είχαμε κουτσομπολέψει για ότι υπήρχε να κουτσομπολέψουμε, εγώ εγκατέλειψα την κερκίδα για να πάρω μια πίτσα να φάω. Όταν γύρισα η φίλη μου με υποδέχτηκε ακριβώς με τα παρακάτω λόγια: «Φτου! Τι ήρθες; Όσο έλειπες τους βάλαμε δύο γκολ! Δεν πάς να πάρεις ακόμα μια πίτσα;»
Μεταξύ μας τώρα δεν έφταιγε η γρουσουζιά μου, αλλά όπως είπε και ένας παίκτης της ομάδας αργότερα, έφταιγε που κοιτούσαν προς το μέρος μας και δεν είχαν το μυαλό τους στο παιχνίδι. Όταν έφυγα, δεν υπήρχε πλέων κάτι που να τους αποσυντονίζει. Άκου εκεί γρουσούζα ένα τόσο γλυκό κοριτσάκι σαν και μένα! (Για την υπέρμετρη μετριοφροσύνη μου, θα αναφερθώ σε κάποιο άλλο ποστ. Επίσης το γεγονός ότι η Κατερίνα είναι επίσης γλυκύτατη κοπέλα, δεν είναι επί της παρούσης πιστεύω).

3η μέρα
Χθες πήγαμε 3 κοπέλες Χαλκιδική για μπάνιο. Η φίλη μου που οδηγούσε μας πήγε από κάτι κατσάβραχα και εγώ ανησύχησα με τους κακοτράχαλους δρόμους και παρατήρησα: «Καλά εδώ στα χωράφια θα πάθουμε σίγουρα λάστιχο». Σε λίγο ακούστηκε ένα τρανταχτό ΠΑΦ! Ήταν η μπροστινή ρόδα που έσκασε σαν καρπούζι! Έτσι απομείναμε 3 κοπέλες μόνες, μες τις ερημιές, να προσπαθούμε να θυμηθούμε τι μας έλεγε ο δάσκαλος στη σχολή οδηγών ότι πρέπει να κάνουμε σε μια ανάλογη περίπτωση!
Εγώ πάντως είμαι πεπεισμένη ότι η φίλη μου πήγε επίτηδες και πάτησε μες τα καρφιά για να αποδείξει στους υπόλοιπους ότι είμαι μια Μητσοτάκης με κοτσιδάκια (Ξέρω Ελένη ότι ζήλεψες τις όμορφες κοτσίδες μου εχθές)! Υπήρχε δόλος σας λέω!
Το αποκορύφωμα ήταν το βράδυ της ίδιας μέρας! Η μικρότερη μου αδελφή και καμάρι της οικογενείας, ασχολείται εδώ και 8 χρόνια με το μπαλέτο. Κάθε χρόνο ανεβάζουν παραστάσεις. Φέτος η πρώτη έγινε σε θέατρο της πόλης μας και η δεύτερη, εχθές, στην αυλή ενός σχολείου της περιοχής μας. Είχε τόσο κόσμο που εμείς αναγκαστήκαμε να καθίσουμε κοντά στα ηχεία και γενικότερα στον όλο εξοπλισμό του ηχολήπτη. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, η μουσική αλλοιωνόταν με έναν παράξενο ήχο κάτι σαν ΖΖΖΖβββββουουουουουζννννννννννττττττττττ. Αυτό έγινε 3 φορές και την τέταρτη, την ώρα που χόρευε η αδελφή μου, η μουσική σταμάτησε τελείως. Ξαφνικά ανακάλυψα την πηγή του κακού! Το κινητό μου! Το είχα μες την τσάντα στο αθόρυβο προφίλ και κάθε φορά που με καλούσαν αυτό έκανε παράσιτα!!!
Οι γονείς μου υποπτεύτηκαν ότι το έκανα επίτηδες επειδή ζήλευα την αδελφή μου, παρά τις πολυάριθμες εξηγήσεις μου ότι δεν έφταιγα εγώ, αλλά το κινητό μου! Αναγκάστηκα να απομακρυνθώ από τα ηχεία και πήγα να καθίσω σε μια από τις 1000 περίπου πλαστικές καρέκλες. Έτυχα όμως στην ελαττωματική και έτσι με το που κάθισα, αυτή έσπασε και εγώ βρέθηκα να κάθομαι στο τσιμέντο με ένα ωραιότατο εξόγκωμα στο χέρι. Τώρα όσοι δεν με γνωρίζουν, θα συμπεράνουν πως μάλλον χρειάζομαι δίαιτα, αλλά πιστέψτε με, αν χάσω ακόμα λίγα κιλά, δεν θα με λένε πια Μοντρεσορ, αλλά «Φτερό στον Άνεμο» (Πολύ Ινδιάνικο μου ακούστηκε αυτό και μου αρέσει).
Οπότε τι φταίει για το ατύχημα μου; Μα οι φίλοι μου φυσικά! Ε πια, με ματιαξογλωσσοφάγατε! Όλη την ώρα μαζί μου ασχολείστε και με τη γρουσουζιά μου! Αμάν πια!

Ο καφές

Καλοκαίρι, Σάββατο πρωί. Τέσσερις συμφοιτήτριες πίνουν τον καφέ τους σε μία από τις πολλές φοιτητικές καφετέριες της Καμάρας. Έχει πολύ ζέστη και η υγρασία της πόλης κάνει τα ρούχα να κολλάνε πάνω στα σώματα των κοριτσιών. Στο τραπέζι βρίσκονται τέσσερις φραπέδες, τέσσερα κινητά, δύο πακέτα τσιγάρα και ένα τάβλι με τα πούλια απλωμένα για ένα παιχνίδι που δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ.
«Κάνει φοβερή ζέστη σήμερα!» λέει η Ιωάννα ανάβοντας ένα τσιγάρο .
Η Βάσω συμφωνεί, φτιάχνοντας παράλληλα το στενό κόκκινο ξώπλατο μπλουζάκι της. Εκείνη τη στιγμή περνάει ο μελαχρινός σερβιτόρος που είναι και ο λόγος που τα κορίτσια ήρθαν εδώ ή μάλλον που η Βάσω τις έψησε να έρθουν. Γι’ αυτό δεν παραλείπει να του σκάσει ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο, όλο νόημα. Η Μαρία προσπαθεί να αποφύγει τον καπνό από τα τσιγάρα της Βάσως και της Ιωάννας. Η Ισμήνη, πάλι, δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτε από όλα αυτά. Εδώ και ώρα είναι σιωπηλή και τα γαλάζια της μάτια ταξιδεύουν κάπου μακριά.
Η Ιωάννα ξαναπαίρνει το λόγο:
«Καλά, ο σερβιτόρος είναι μανάρι!...» και συνεχίζει το εγκώμιο της με άλλα πολλά περιγραφικά επίθετα που κάνουν τη Μαρία να αισθάνεται πως όλος ο κόσμος τις κοιτάζει και τις σχολιάζει.
Την διακόπτει η Βάσω:
«Ναι, αλλά κάτω τα χέρια σου απ’ αυτόν, γιατί εγώ τον είδα πρώτη!»
«Και δεύτερη να τον είχες δει, πάλι εσένα θα προτιμούσε!» και εκεί ακολουθεί ένας μονόλογος της Ιωάννας όπου απαριθμεί ένα ένα όλα τα στραβά της σημεία και καταλήγει στο χιλιοειπωμένο της συμπέρασμα:
«Ενώ εσύ Βάσω, είσαι μια θεά!»
Δεν έχει άδικο. Η Βάσω έχει διαστάσεις και αναλογίες μοντέλου, μακριά ξανθά μαλλιά (βαμμένα, αλλά τι σημασία έχει αυτό;) και πράσινα γατίσια μάτια. Αυτό που την κάνει, όμως, ακαταμάχητη είναι ο τρόπος που μιλάει και κινείται. Δεν σταματά ποτέ να φλερτάρει με τη φωνή και το κορμί της, ακόμα και όταν πάει να αγοράσει τσιγάρα από το περίπτερο!
Η Ιωάννα, στο μεταξύ, έχει πιάσει το δεύτερο αγαπημένο της θέμα. Βασικά το ρεπερτόριο της περιορίζεται μονάχα σε δύο εναλλακτικές: Την καταδικαστέα εμφάνιση της και το γεγονός ότι είναι ακόμα παρθένα.
«Βρε Ιωάννα, θα βρεις κάποτε κι εσύ κάποιον, νέα κοπέλα είσαι ακόμα, δεν σε πήραν και τα χρόνια!» πετάχτηκε η Μαρία.
«Ναι, μιλάς και εσύ που είσαι με τον Μανόλη από τα 15 σου!» σχολίασε η Ιωάννα.
Η Μαρία έμενε στην ίδια γειτονιά με τον Μανόλη, πήγαιναν στο ίδιο σχολείο και οι γονείς τους ήταν φίλοι. Ήταν σχεδόν αναπόφευκτο να μην καταλήξουν μαζί. Πολλοί προέβλεψαν πως αυτό δεν θα κρατούσε πολύ, ότι σύντομα θα βαριόταν ο ένας τον άλλο και η Βάσω συμβούλευε συνέχεια την Μαρία να προσπαθήσει να αποκτήσει και εμπειρίες με άλλους άντρες, γιατί αλλιώς πως θα μπορούσε να ξέρει ότι ο Μανόλης ήταν ο κατάλληλος, εάν δεν είχε μέτρο σύγκρισης; Παρ’ όλα αυτά το ζευγάρι έκλεινε αύριο τα 7 χρόνια σχέσης και ένιωθαν πολύ ευτυχισμένοι. Δεν θα μπορούσε ο ένας να φανταστεί τη ζωή του, χωρίς τον άλλο.
Η συζήτηση των κοριτσιών πήρε σύντομα τη γνωστή τροπή. Όλες να λένε στην Ιωάννα τι θα έπρεπε να κάνει για να λύσει το «πρόβλημα» της.
«Αχ παρθένα θα πεθάνω!» αναστέναξε η Ιωάννα τελικά.
Η Ισμήνη αποφάσισε επιτέλους να συμμετάσχει στην κουβέντα:
«Πως έχουν αλλάξει οι εποχές! Παλιότερα ήταν ντροπή να χάσει μια κοπέλα την παρθενιά της πριν το γάμο, τώρα δεν τολμά κανείς να ομολογήσει το αντίθετο. Και γιατί το κάνατε τόσο μεγάλο θέμα πια; Λες και δεν υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθούμε!»
«Καλά, εσένα ξέρουμε ότι δεν σ’ ενδιαφέρει καθόλου το σεξ, καλή μου! Εσύ ερεθίζεσαι δουλεύοντας ή διαβάζοντας φιλοσοφικά βιβλία!» της πέταξε η Βάσω.
«Δεν είπα ότι δεν μ’ ενδιαφέρει, αλλά θα προτιμούσα να προϋπάρχει το συναίσθημα. Να είμαι ερωτευμένη και να νιώθω ότι οι ψυχές μας επικοινωνούν μεταξύ τους.»
«Μα ούτε ερωτευμένη σε έχουμε δει ποτέ. Δεν σε ακούσαμε ποτέ να μας μιλάς για κάποιον που σ’ αρέσει.»
«Αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις, γιατί δεν είσαι συνέχεια μαζί μου. Αλλά και να υπήρχε κάποιος, δε θα σας περιέγραφα με όλες τις πιπεράτες λεπτομέρειες πως κάνουμε έρωτα. Είναι κάτι προσωπικό, που αφορά μονάχα εμένα κι εκείνον.»
Η Μαρία έσκασε στα γέλια, γιατί κατάλαβε ότι εδώ η Ισμήνη εννοούσε τη Βάσω. Τα υπόλοιπα κορίτσια είχαν απομείνει να την κοιτάζουν. Τους είχε φοβίσει. Πρώτη φορά, την έβλεπαν τόσο σοβαρή και απόλυτη.
Την σιωπή τους έσπασε ο κούκλος σερβιτόρος. Τα χαμόγελα της Βάσως είχαν κάνει τη δουλειά τους:
«Γνωριζόμαστε από κάπου ή σε τι οφείλω τα γλυκύτατα χαμόγελα σου;»
«Όχι, δε γνωριζόμαστε, αλλά καιρός να γνωριστούμε, δεν νομίζεις;»
«Σχολάω στις πέντε. Τι θα έλεγες να περάσεις και να πάμε καμιά βόλτα;»
Έτσι απλά κανονίστηκαν όλα. Πριν φύγει, ο σερβιτόρος τους κέρασε τους καφέδες και τελικά είπε:
«Γεια σας κορίτσια!»
«Μόνο τώρα πρόσεξε ότι υπάρχουμε και εμείς οι υπόλοιπες!», παρατήρησε πικρόχολα η Ιωάννα.
Κανείς τους δεν είχε προσέξει ότι λίγο πριν της χαιρετήσει, τα σκούρα καστανά του μάτια είχαν κοιτάξει ελάχιστα δευτερόλεπτα παραπάνω την Ισμήνη και ότι εκείνη είχε ανταποδώσει το βλέμμα του με τον ίδιο ακριβώς τρόπο..
Όταν εκείνη σηκώθηκε να φύγει με τη δικαιολογία ότι ήθελε να προλάβει το μαρκετ ανοιχτό, καμιά τους δεν πρόσεξε τη νευρικότητα της. Άλλωστε την είχαν συνηθίσει έτσι. Πάντα ήταν λίγο παράξενη και κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει τι σκεφτόταν. Έμοιαζε να ζει στο δικό της κόσμο. Δούλευε, όχι επειδή είχε κάποια οικονομική ανάγκη, αλλά επειδή ήθελε να είναι ανεξάρτητη από τους γονείς της. Οι φίλες της δεν καταλάβαιναν γιατί προτιμούσε να κουράζεται εφόσον μπορούσαν να την συντηρήσουν οι δικοί της. Φαινόταν όμως ευχαριστημένη με τον τρόπο ζωής της. Έπαιζε βιολί, πήγαινε συχνά στο θέατρο και λάτρευε το διάβασμα. Όλοι, όμως, αποζητούσαν την παρέα της γιατί ήταν πάντα εκεί όταν τη χρειαζόταν και έμοιαζε να σε καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να της πεις πολλά, αλλά εσύ της τα έλεγες έτσι κι αλλιώς, επειδή ένιωθες καλύτερα μετά.
Κάπως έτσι είχε γνωρίσει και τον Αχιλλέα, το σερβιτόρο. Τότε δεν έκανε ακόμα αυτή τη δουλειά. Μόλις είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του στην ιστορία της τέχνης. Η Ισμήνη ήταν τότε 19 χρονών, ο Αχιλλέας 25. Εδώ και 2 μήνες έβγαινε με την ξαδέλφη της, την Γεωργία, η οποία εκείνη την ημέρα είχε διοργανώσει ένα πάρτι για τα γενέθλια της. Οι πολυάριθμοι καλεσμένοι της Γεωργίας, δεν της επέτρεπαν να ασχοληθεί μαζί του και καθώς εκείνος δεν ήξερε κανέναν άλλο, είχε αρκεστεί στην συντροφιά του ποτού του
Η Αθηνά του έφερε ένα πιάτο με διάφορα σνακ:
«Φάε και λίγο, μην πίνεις με άδειο στομάχι.»
«Μην ανησυχείς δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω αυτό.» της απάντησε και μετά αναλογίστηκε πως αυτός δεν ήταν και ο καλύτερος τρόπος για να κάνει εντύπωση σε μια συγγενή της κοπέλας του.
«Ξέρω, όταν πίνεις έχεις την ψευδαίσθηση πως τα βρίσκεις περισσότερο με τον εαυτό σου.»
Ο Αχιλλέας ξαφνιάστηκε. Μήπως ήταν μέντιουμ το κοριτσάκι; Μέσα σε δύο λεπτά είχε μυριστεί τι του συνέβαινε. Μια ζωή ένιωθε πως δεν μπορούσε να βρει κάτι που να τον γεμίζει. Είχε δοκιμάσει τα πάντα, είχε πειραματιστεί με οτιδήποτε, μα όλα κατέληγαν στο ίδιο κενό. Τώρα πια δεν τον ένοιαζε. Είχε συμβιβαστεί με την ματαιότητα της ύπαρξης του, ότι πάντα ένα κομμάτι του εαυτού του θα παρέμενε άγνωστο. Είχε συνηθίσει.
Η Ισμήνη του κράτησε συντροφιά ως το τέλος της βραδιάς. Συζήτησαν για ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Αρχικά για την τέχνη που τους ενδιέφερε και τους δύο, αλλά πολύ γρήγορα επεκτάθηκαν και σε ποικίλα άλλα θέματα. Του έκανε εντύπωση που η μικρή είχε μιαν απάντηση για όλα. Δεν ήταν τόσο οι γνώσεις που θαύμαζε, όσο το ότι έβρισκε την καταλληλότερη απάντηση σε κάθε τι που την ρωτούσε.
Μα και η Ισμήνη, είχε συμπαθήσει τον Αχιλλέα. Φαινόταν άνθρωπος «ψαγμένος», γεμάτος ενδιαφέροντα και αναπάντητα ερωτήματα. Ήταν χειρότερος από την ίδια. Δεν θεωρούσε τίποτα δεδομένο. Αμφισβητούσε τα πάντα κι έψαχνε την αλήθεια κάτω από την επιφάνεια.
Χωρίς να το καταλάβει ούτε ο ίδιος, της μίλησε για τα φοιτητικά του χρόνια και τις άπειρες τρέλες που είχε κάνει και εκείνη ενθουσιάστηκε για τον πλούτο τον εμπειριών του, αν και ήξερε καλά ότι η ίδια δεν χρειαζόταν να τα ζήσει όλα αυτά για να μάθει, είχε το δικό της τρόπο. Εξάλλου έβλεπε ότι ο Αχιλλέας δεν είχε βρει αυτό που έψαχνε, κυρίως επειδή του διέφευγε η φύση αυτού που έψαχνε. Όταν έχεις μάθει να αγαπάς το σκοτάδι, το φως σε τρομάζει.
Η παρέμβαση της εξαδέλφης τους επανέφερε στην πραγματικότητα. Μα πότε είχαν φύγει όλοι οι καλεσμένοι;
«Αχ, Ισμήνη είχα υποσχεθεί να σε πάω σπίτι, μα είμαι πτώμα. Θα καλέσω ταξί και θα στο πληρώσω εγώ.»
«Άσε Γεωργία, θα την πάω εγώ και θα ξανάρθω μετά.» προθυμοποιήθηκε ο Αχιλλέας.
Δεν ξαναγύρισε, όμως, εκείνο το βράδυ, ούτε και κανένα άλλο. Ένιωθε τύψεις για ότι είχε ακολουθήσει μετά με την Ισμήνη. Δεν θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τη Γεωργία, μα πολύ περισσότερο δεν άντεχε να ξαναδεί την Ισμήνη.
Η Ισμήνη πάλι δεν τα είδε τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο. Ήξερε ότι η ξαδέλφη της δεν ήταν ερωτευμένη μαζί του. Δεν δικαιολογούσε τη συμπεριφορά της έτσι, απλά προτιμούσε να δώσει μεγαλύτερη σημασία στα γεγονότα. Όταν ο Αχιλλέας της έδωσε το πρώτο διστακτικό φιλί, εκείνη δεν εμπόδισε τη συνέχεια.. Όλα εξελίχθηκαν τόσο φυσικά και όμορφα, που δεν το μετάνιωσε στιγμή. Ο ίδιος, σε αντίθεση με την Ισμήνη, ήταν πιο αγχωμένος, δεν μπορούσε να καταλάβει τι σκεφτόταν εκείνη και φοβόταν ότι εξαιτίας της απειρίας της δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα τι ακριβώς έκαναν.
Είχε καιρό να νιώσει τόση επιθυμία για μια γυναίκα, η αλήθεια ήταν πως δεν θυμόταν αν είχε αισθανθεί στο παρελθόν κάτι παρόμοιο. Γι’ αυτό θέλησε να είναι ειλικρινής απέναντι της:
«Ξέρεις, δεν γίνεται να ξαναβρεθούμε.»
Φοβήθηκε ότι η Ισμήνη θα έβαζε τα κλάματα ή θα ζητούσε να μάθει το γιατί. Δεν ήξερε ούτε τι να κάνει, ούτε τι να της απαντήσει. Προς μεγάλη του έκπληξη, εκείνη του απάντησε απλά πως το ήξερε και συνέχισε να τον κρατάει στην αγκαλιά της, η αίσθηση της οποίας τον συντρόφευε για πολύ καιρό μετά…

Παίρνω τα λόγια μου πίσω!

Πριν λίγο καιρό είχα κατηγορήσει τους νέους ότι δεν έχουν αγωνιστικό πνεύμα. Λάθος μου μεγάλο και το δηλώνω και επίσημα.
Έτυχε απόψε να δω την εκπομπή του Λαζόπουλου, εκείνη ντε που κάνει το γύφτο δημοσιογράφο. Μη γελάτε. Είχε καλεσμένους κάποιους φοιτητές και εκείνοι είπαν τις απόψεις τους για το νόμο «πλαίσιο». Τελικά υπάρχει ελπίδα! Υπάρχουν ακόμα νέοι με ιδανικά, που αγωνίζονται χρησιμοποιώντας ως όπλο τους το λόγο και το διάλογο. Ένιωσα τόσο περήφανη για τους συνομήλικους μου! Επιτέλους η τηλεόραση έδειξε και μια διαφορετική εικόνα των φοιτητών, εκτός από αυτήν που τα σπάνε όλα! Δεν έχω τίποτα άλλο να πω εκτός από Μπράβο!

Υστ.1. Κύριε Λαζόπουλε σας συγχαίρω για την κίνηση σας, αλλά έχω ένα μικρό παράπονο… Εμένα γιατί δεν με καλέσατε;
Υστ.2. Την ίδια ώρα στο star προβάλλονταν η ταινία «Χωρίς αντάλλαγμα». Άλλο ένα διαμάντι. Δύο διαμάντια την ίδια ώρα;! Πάω να αγοράσω κανένα λαχείο!

Ο πολιτισμένος Άγριος

Κατά την προεδρία του Φραγκλίνου Πήρς στην Αμερική το 1853-1857, ο Πήρς ζήτησε από τον Σιάτλ, αρχηγό μιας φυλής Ινδιάνων, να πουλήσει στην κυβέρνηση τη γη του. Σας παραθέτω την απάντηση του Σιάτλ, η οποία δόθηκε στην δημοσιότητα το 1976, με την ευκαιρία του εορτασμού των διακοσίων χρόνων από τη Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας. Το κείμενο μεταφράστηκε στα Ελληνικά από το Ζήσιμο Λορεντζάτο και δημοσιεύτηκε στο Βήμα στις 16.1.1977.
Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να μην είχε το μορφωτικό επίπεδο που έχουν πολλοί από εμάς κι όμως ο λόγος του είναι μεστός, πειστικός, πλούσιος από εικόνες και γραμμένος σε μια απίστευτα ποιητική γλώσσα. Εντύπωση μου κάνει η ανωτερότητα του απέναντι στους λευκούς της εποχής τους, αλλά και σε πολλούς ανθρώπους της δικής μας εποχής. Οι ερυθρόδερμοι ήξεραν να σέβονται τη φύση, να παίρνουν μόνο όσα χρειάζονται από αυτήν, αλλά το κυριότερο καταλάβαιναν τους ρυθμούς της, ένιωθαν πως ήταν κομμάτι της και έτσι της φέρονταν, σαν να είναι η αδελφή τους, σαν να ήταν ιερή. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν οι πρώτοι οικολόγοι και πιστεύω πως το παρακάτω μήνυμα είναι μια πολύ καλή απάντηση στην υπερκαταναλωτική και καπιταλιστική κοινωνία μας.
Ίσως κάποιοι να είχατε διδαχτεί το κείμενο αυτό στο σχολείο, ή να τυχαίνει να το γνωρίζετε από κάπου αλλού, αλλά αξίζει τον κόπο να το ξαναθυμηθείτε:

Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσιγκτον μηνάει πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Ο μεγάλος αρχηγός μηνάει ακόμα φιλικά και καλοθέλητα. Καλοσύνη του, γιατί ξέρομε πως αυτός λίγο τη χρειάζεται αντίστοιχα τη φιλία μας. Την προσφορά του θα τη μελετήσομε, γιατί ξέρομε πως αν δεν το πράξομε, μπορεί ο λευκός να προφτάσει με τα όπλα και να πάρει τη γη μας.
Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό - τη ζέστα της γης; Για μας μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού ωστόσο Δε μας ανήκουν. Πώς μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Κάθε μέρος της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι, στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό.
Ξέρομε πως ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Τα μέρη της γης, το ένα με το άλλο, δεν κάνουν γι' αυτόν διαφορά, γιατί είναι ένας ξένος που φτάνει τη νύχτα και παίρνει από τη γη όλα όσα του χρειάζονται. Η γη δεν είναι αδερφός του, αλλά εχθρός που πρέπει να τον καταχτήσει, και αφού τον καταχτήσει πηγαίνει παρακάτω. Με το ταμάχι που έχει θα καταπιεί τη γη και θα αφήσει πίσω του μια έρημο. Η όψη που παρουσιάζουν οι πολιτείες σας, κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Όμως αυτό μπορεί και να συμβαίνει, επειδή ο ερυθρόδερμος είναι άγριος και δεν καταλαβαίνει.
Αν αποφασίσω και δεχτώ, θα βάλω έναν όρο. Τα ζώα της γης αυτής ο λευκός θα πρέπει να τα μεταχειριστεί σαν αδέρφια του. Τι είναι ο άνθρωπος δίχως τα ζώα; Αν όλα τα ζώα φύγουν από τη μέση, ο άνθρωπος θα πεθάνει από μεγάλη εσωτερική μοναξιά, γιατί όσα συμβαίνουν στα ζώα, τα ίδια συμβαίνουν στον άνθρωπο.
Ένα ξέρομε, που μπορεί μια μέρα ο λευκός να το ανακαλύψει, ο Θεός μας είναι ο ίδιος Θεός. Μπορεί να θαρρείτε πως Εκείνος είναι δικός σας, όπως ζητάτε να γίνει δική σας η γη μας. Αλλά δεν το δυνόσαστε. Εκείνος είναι Θεός των ανθρώπων. Και το έλεός Του μοιρασμένο απαράλλαχτα σε ερυθρόδερμους και λευκούς. Αυτή η γη Του είναι ακριβή. Όποιος τη βλάφτει, καταφρονεί το Δημιουργό της. Θα περάσουν οι λευκοί - και μπορεί μάλιστα γρηγορότερα από άλλες φυλές. Όταν μαγαρίζεις συνέχεια το στρώμα σου, κάποια νύχτα θα πλαντάξεις από τις μαγαρισιές σου. Όταν όλα τα βουβάλια σφαχτούν, όταν όλα τα άγρια αλόγατα ημερέψουν, όταν την ιερή γωνιά του δάσους τη γιομίσει το ανθρώπινο χνώτο και το θέαμα των φουντωμένων λόφων το κηλιδώσουν τα σύρματα του τηλέγραφου με το βουητό τους, τότες που να βρεις το ρουμάνι; Που να βρεις τον αϊτό; Και τι σημαίνει να πεις έχε γεια στο φαρί σου και στο κυνήγι; Σημαίνει το τέλος της ζωής και την αρχή του θανάτου.
Πουθενά δε βρίσκεται μια ήσυχη γωνιά μέσα στις πολιτείες του λευκού. Πουθενά δε βρίσκεται μια γωνιά να σταθείς να ακούσεις τα φύλλα στα δένδρα την άνοιξη ή το ψιθύρισμα που κάνουν τα ζουζούνια πεταρίζοντας. Όμως μπορεί, επειδή, καταπώς είπα, είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω - μπορεί μοναχά για το λόγο αυτόν ο σαματάς να ταράζει τα αυτιά μου. Μα τι μένει από τη ζωή, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί τη γλυκιά φωνή που βγάνει το νυχτοπούλι ή τα συνακούσματα των βατράχων ολόγυρα σε ένα βάλτο μέσα στη νυχτιά; Ο ερυθρόδερμος προτιμάει το απαλόηχο αγέρι λαγαρισμένο από την καταμεσήμερη βροχή ή μοσχοβολημένο με το πεύκο. Του ερυθρόδερμου του είναι ακριβός ο αγέρας, γιατί όλα τα πάντα μοιράζονται την ίδια πνοή - τα ζώα, τα δένδρα, οι άνθρωποι. Ο λευκός Δε φαίνεται να δίνει προσοχή στον αγέρα που ανασαίνει. Σαν ένας που χαροπολεμάει για μέρες πολλές, δεν οσμίζεται τίποτα.
Αν ξέραμε, μπορεί να καταλαβαίναμε - αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού, τις ελπίδες που περιγράφει στα παιδιά του τις μακριές χειμωνιάτικες νύχτες, τα οράματα που ανάφτει στο μυαλό τους, ώστε ανάλογα να δέονται για την αυριανή. Αλλά εμείς είμαστε άγριοι. Μας είναι κρυφά τα όνειρα του λευκού. Και επειδή μας είναι κρυφά, θα εξακολουθήσομε το δρόμο μας. Αν τα συμφωνήσομε μαζί, θα το πράξομε, για να σιγουρέψουμε τις προστατευόμενες περιοχές που μας τάξατε. Εκεί θα ζήσομε, μπορεί, τις μετρημένες μέρες μας καταπώς το θελήσομε. Όταν ο στερνός ερυθρόδερμος λείψει από τη γη, και από τη μνήμη δεν απομείνει παρά ο ίσκιος από ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον κάμπο, οι ακρογιαλιές αυτές και τα δάση θα φυλάγουν ακόμα τα πνεύματα του λαού μου - γιατί αυτή τη γη την αγαπούν, όπως το βρέφος αγαπάει το χτύπο της μητρικής καρδιάς. Αν σας την πουλήσουμε τη γη μας, αγαπήστε την καθώς την αγαπήσαμε εμείς, κρατήστε ζωντανή στο λογισμό σας τη μνήμη της γης, όπως βρίσκεται τη στιγμή που την παίρνετε, και με όλη σας τη δύναμη, με όλη την τρανή μπόρεση σας, με όλη την καρδιά σας, διατηρήστε τη για τα τέκνα σας, και αγαπήστε την καθώς ο Θεός αγαπάει όλους μας. Ένα ξέρομε - ο Θεός σας είναι ο ίδιος Θεός. Η γη Του είναι ακριβή. Ακόμα και ο λευκός Δε γίνεται να απαλλαχτεί από την κοινή μοίρα.

ΤΙ ΑΡΕΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ?

Δύο πράγματα αρέσουν σε έναν αληθινό άνδρα: ο κίνδυνος και το παιχνίδι. Και του αρέσει η γυναίκα γιατί είναι το πιο επικίνδυνο από όλα τα παιχνίδια. (Νίτσε)

Είμαι αθώα κύριοι δικαστές! Αθώα σας λέω!

ΕΑΝ ΗΜΟΥΝ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟ…

Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα ήξερα τι θα πει πόλεμος.
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα παρακολουθούσα ειδήσεις και δε θα μάθαινα ότι υπάρχουν γιαγιάδες και παππούδες που αφήνουν επίτηδες να πεθάνει το εγγόνι τους από ασιτία.
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα είχα να αντιμετωπίσω ποτέ την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα υπέφερα από έρωτα.
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα ζούσα με το μόνιμο άγχος να βρω μια δουλειά και όταν τη βρω να φοβάμαι μήπως τη χάσω.
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα γνώριζα τι σημαίνουν οι λέξεις «υποχρεώσεις» και «ευθύνες».
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα απολάμβανα τα δικαιώματα μου ως πολίτης, μόνον όταν ο δήμαρχος έχει ανάγκη από ψηφοφόρους για τις εκλογές.
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα γυμναζόμουν ανεβοκατεβαίνοντας τις σκάλες των δημοσίων υπηρεσιών, επειδή οι ανελκυστήρες δεν λειτουργούν ποτέ.
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα με αγόραζαν, ούτε θα με πουλούσαν για το χρήμα.
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα αναγκαζόμουν να πάρω δάνειο από την τράπεζα για να ξεπληρώσω τα προηγούμενα δύο.
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα αισθανόμουν ποτέ την προδοσία.
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα ένιωθα ποτέ μοναξιά.
Εάν ήμουν χρυσόψαρο, δεν θα κινδύνευα να φτάσω στα όρια της παράνοιας εξαιτίας της κοινωνίας στην οποία ζω.

Εάν ήμουν χρυσόψαρο, η ζωή μου θα ήταν αφόρητα βαρετή. Το μόνο που θα έκανα, θα ήταν να κολυμπώ άσκοπα στη γυάλα γύρω- γύρω. Κάθε μέρα, γύρω- γύρω.

ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΠΟΝΥ

Επειδή ζω και λίγο (όσο πατάει ο ελέφαντας, δηλαδή) στον κόσμο μου, άργησα να ανακαλύψω τον συνομήλικο μου καλλιτέχνη που ονομάζεται Ζακ Στεφάνου. Πρωτοάκουσα το όνομα του από συμμαθητές της αδελφής μου. «Θα είναι πάλι κανένας Fame Story Productions” σκεφτόμουν και δεν του έδωσα παραπάνω σημασία. Ώσπου έτυχε να ακούσω το ακόλουθο τραγούδι στο ραδιόφωνο:

Μικρό μου πόνυ, ο κόσμος τελειώνει

Είμαστε πρώτοι, μα τρέχουμε μόνοι
Μοιραία μπάρμπι, χοντρή με ρυτίδες
Βλέπεις ειδήσεις, μα φοράς παρωπίδες
Παιχνίδια στη μάχη κι ο τζι-αι-τζο μου
Κοιτά πληγωμένος τον κόλπο του τρόμου
Του λείπει ένα πόδι, του λείπει μια ιδέα
Του λείπει η ψυχή του, μα έχει παρέα

Μικρά στρουμφάκια, με αρβύλες και κράνη
Και τη χιονάτη, βιάζουν οι νάνοι
Η Κάντι-κάντι διακινεί ηρωίνη
Για τον βαρόνο αστυνόμο Σαΐνη

«Το έτος 2086 τα playmobil εισέβαλλαν στην ειρηνική legoland για ναεκμεταλλευτούν τον πλούσιο σε πλαστικό υπέδαφός της. Στην διάρκεια τηςκατοχής σκοτώθηκαν 1.200 στρατιώτες playmobil και 190.000 lego. Μοναδικόςεπαναστάτης ο μεγάλος Καπαμαρού απ' την Ασία κατάφερε να μαζέψειστρατό από παιχνίδια που διαφωνούσαν. Ανάμεσά τους αποστασιοποιημένα στρουμφ, ο Δρακουμέλ, τα αρκουδάκια της αγάπης, ο Γκάρφιλντ, ο Σνούπι, τα χελωνονιντζάκια, το muppet show, ο Γκας από το toy story, ο Αλλαντίν, ο Σίμπα, ο Κεν-κεν, ο σούπερμαν και άλλοι ξεχασμένοι ήρωες. Στην τελευταία μάχη του κόλπου έπεσαν και οι τελευταίοι. Στην μνήμη τους.-

Παιχνίδια στη μάχη κι ο τζι-αι-τζο μου
Κοιτά πληγωμένος τον κόλπο του τρόμου
Του λείπει ένα πόδι, του λείπει μια ιδέα
Του λείπει η ψυχή του, μα έχει παρέα

Τον θάνατο.

Όταν έμαθα ότι ήταν ο Ζακ αυτός που τραγουδούσε, κατάλαβα αμέσως γιατί άρεσε στα παιδιά. Βέβαια αμφιβάλλω αν κατανοούν τα βαθύτερα νοήματα που κρύβονται πίσω από τους στίχους με τα συμπαθέστατα cartoon!
Δεν παρακολουθώ πολύ τηλεόραση- όχι τόσο γιατί είμαι κουλτουριάρα, αλλά κυρίως γιατί δεν μου περισσεύει πολύς χρόνος για αυτό το σπορ. Έτυχε, όμως, να παρακολουθήσω τα βραβεία «Αρίων» πριν λίγο καιρό. Ξαφνικά είδα να ξεπροβάλλει ένα πιτσιρίκι κρατώντας μια κιθάρα μεγαλύτερη από το μπόι του.
Ήμουν έτοιμη να αρχίσω πάλι τις κακίες μου του τύπου: «Από πού προσγειώθηκε πάλι αυτός;», όταν εκείνος με περίσσεια δόση τρέλας άρχισε να τραγουδάει:

Όταν αγγίξεις την κορυφή και τσιρίξεις

Κι έχεις την τύχη με το μέρος σου κρατάς την πορεία και
φτάνεις στα όρια μα όταν γλιτώσεις από το βάρος μιας πτώσης
και δε μπορείς να σηκωθείς
τότε δε βλέπω να έχεις πολλά περιθώρια

Φτάσε στον πάτο
Εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω
Και βρες την ευτυχία κρυμμένη
Κομμένη και ραμμένη για σένα
Που κλαις σε κάθε πτώση
Ισχύς εν τη ενώσει ψυχή μου
Και έλα μαζί μου στον πάτο

Όταν παλέψεις κι όλη την γνώση μαζέψεις
Κι ετοιμαστείς να απογειωθείς
Καιρός να μάθεις τι κάνουν τα ώριμα φρούτα
Φόρα το κράνος πάρε ανάσα και θάρρος
Κι αντί προς τα πάνω να κοιτάς
Κλείσε τη μύτη σου

Φτάσε στην άκρη και βούτα

Αυτό ήταν! Τον ερωτεύτηκα! Άρχισα απεγνωσμένα να αναζητώ το cd του και τελικά κατάφερα να το αποκτήσω μόλις προχθές! Τα ακουστικά του disc-man κοντεύουν να γίνουν προέκταση των αυτιών μου. Σας παραθέτω και το εξώφυλλο για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται!


CD: "ΕΝΑΣ ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ"

Μουσική - Στίχοι: Ζακ Στεφάνου
Διεύθυνση Παραγωγής: Δήμητρα Γαλάνη, Χρυσόστομος Μουράτογλου
Ενορχήστρωση: Χρυσόστομος Μουράτογλου
Παραγωγή: SONY BMG MUSIC GREECE

Αχ και όμως δεν μπορώ να βάλω τελεία εδώ! Έτσι για να σας βασανίσω πάρτε ακόμα μια δόση!

ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ (Συμμετέχει η Ανδριάνα Μπάμπαλη)

Ξέρω πως δε ζητάω συγνώμες κι αδιαφορώ για τις υπόλοιπες γνώμες
Ακούω μόνο την καρδιά μου κι ενεργώ σε κάθε της θέλημα
κι έτσι συχνά δεν ψάχνω τα ωφέλιμα μα αναζητώ επίμονα
εκείνα που έχουν έρωτα και αγγελάκια φτερωτά να πετάνε τριγύρω
κράτησα μια φράση από ότι μου 'χες πει εκείνο το βράδυ ένα μικρό παιδί
πέρασε από μπροστά σου καθώς σου πρόσφερα ένα χάδι κι ένα λιβάδι γεμάτο
κίτρινες τουλίπες κι εσύ μου είπες συγνώμη μοιάζει αστείο αλλά μου δίνεις
τα πάντα ενώ εγώ δε χρειάζομαι τίποτα κι έτσι χωρίζουμε τώρα ανύποπτα
για να μη πληγωθούμε αργότερα ...Θεέ μου μη χειρότερα

Πάθος ήμουν κι όχι λάθος τώρα φεύγω ήρθε η ώρα
Μη μου λες να γυρίσω μόνη μου θα συνεχίσω (τραγουδά η Ανδριάνα)

Μα θα υπάρχουν κι εκείνα τα βράδια που μετανιώνεις και στο τηλέφωνο επάνω Θα περιμένεις μια λέξη μου και το ξέρω πως τώρα θα σαι μόνη σου
Και δε μου φαίνεται παράλογο μα θα μ' ήθελες πίσω

Μη ζητάς άλλη εξήγηση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος και το ξέρεις
Μες στα όρια του κόσμου σου, δεν κατάφερα να είμαι αυτή που θέλεις (τραγουδά η Ανδριάνα)

Έκανα τα πάντα ο κανόνας έλεγε η αγάπη κι αφοσίωση κι εξοικείωση με κάθε σου τρέλα
Χορούς στην βροχή κολύμπι τον Νοέμβριο γυμνοί στην ταράτσα με ξαπλώστρες και ομπρέλα
Και τώρα που έφυγες ο κόσμος άλλαξε θα ξεκουμπώσω τα φτερά μου από τα χέρια
Δε θα μιλάω σουαχίλι στον σκύλο σου και δε θα κελαηδούν ελεκτροντανς τα περιστέρια

Φώτα λάμπουν όπως πρώτα μόνη είμαι κι είσαι πιόνι (τραγουδά η Ανδριάνα)

Το ποτάμι πλημμύρισε τον δρόμο πήρε μαζί του έναν αστείο ταχυδρόμο που 'χε στα
Χέρια του ένα κίτρινο δέμα με δυο τουλίπες μια καρδιά και ένα ψέμα κι έβρεχε
Μικρές πυγολαμπίδες για να διαβάζεις μέρα νύχτα τις σελίδες που 'χεις
Κρυμμένες βαθιά μέσα στην τσάντα
Δικός σου για πάντα

Δικό σας! Ελάτε μην ντρέπεστε, τραγουδήστε και εσείς μαζί μου! Όχι τίποτε άλλο, αν δεν το κάνετε, θα σας ποστάρω και τα υπόλοιπα 8 τραγούδια του cd!
Ή ακόμα χειρότερα θα σας βάλω quiz: “Βρείτε ποιο ήταν το πρώτο cd του Ζακ που βγήκε το 2003 όταν ήταν μόλις 19 χρονών!»

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίη

«Όταν ο δαίμων θέλει να διαφθείρει τον άνθρωπο, ωραιοποιείται και βάζει φτερά αγγέλου.» Σαίξπηρ

Ο Oscar Wilde έζησε μόνο 46 χρόνια, μα πρόλαβε να κάνει το όνομα του αθάνατο με το έργο του. Ήταν ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και παραμυθάς. Επιλεκτικά αναφέρω το θεατρικό του έργο The Importance of Being Ernest (H Σημασία του να Είσαι Ειλικρινής) και τα επίσης πολύ γνωστά του παραμύθια όπως “The Happy Prince”(«Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας»), “The Selfish Giant”( «Ο Σκληρόκαρδος γίγαντας»), και “The Nightingale and the Rose”(«Το Αηδόνι και το Τριαντάφυλλο»).
Είχε μια πολυτάραχη ζωή και η συγγραφική του καριέρα έληξε άδοξα όταν κατηγορήθηκε ότι διατηρούσε ομοφυλοφιλικές σχέσεις με τον Alfred Douglas. Στα δύο χρόνια που έμεινε στη φυλακή έγραψε το De Profoundis, έναν δραματικό μονόλογο που αποτελεί ουσιαστικά την αυτοβιογραφία του. Πέθανε στις 30 Νοεμβρίου του 1900 σε ένα φτηνό ξενοδοχείο του Παρισιού, φτωχός και ξεχασμένος από όλους.
Έγραψε ένα και μόνο μυθιστόρημα, The Picture of Dorian Gray (Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκραίη). Ο Ντόριαν Γκραίη είναι ένας απίστευτα όμορφος νεαρός, τον οποίο ο ζωγράφος Βασίλης Χολγουορθ θέλει να ζωγραφίσει. Τελικά χαρίζει το πορτραίτο στον Ντόριαν. Συμβαίνει, όμως, το εξής παράξενο: Καθώς τα χρόνια περνούν, αντί να γεράσει ο νεαρός γερνάει το πορτραίτο! Παράλληλα ο Ντόριαν καλείται να διαλέξει ανάμεσα στον ανήθικο και ηθικό τρόπο ζωής και τελικά καταλήγει να ακολουθεί το δρόμο της αμαρτίας. Το πορτραίτο γίνεται όλο και πιο αποκρουστικό καθώς καθρεφτίζει την ψυχή του. Το τέλος δε θα σας το πω για να σας αφήσω με την περιέργεια και να το διαβάσετε.
Το έργο εξερευνά πολλά και ποικίλα φιλοσοφικά και κοινωνικά ερωτήματα τα οποία παρουσιάζονται με την ανεπανάληπτα αισθητική γλώσσα του Wilde σε συνδυασμό με τον κυνικό και σαρκαστικό λόγο του. Ένα βιβλίο που όσες φορές και αν το διαβάσεις, ανακαλύπτεις συνεχώς καινούρια νοήματα και πτυχές των θεμάτων που αναλύει όπως:
-Η ηθική: «Η πείρα δεν έχει ηθική αξία. Είναι απλώς το όνομα που δίνουν οι άνθρωποι στα σφάλματα τους».
«Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από τους πειρασμούς, είναι να ενδώσεις σε αυτούς».
-Η αυτογνωσία και ο σκοπός της ζωής: «Ο σκοπός της ζωής είναι η εξέλιξη του εαυτού μας. Να εννοήσει τέλεια ο καθένας τη δική του φύση- γι’ αυτό βρισκόμαστε όλοι εδώ. Σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται τον εαυτό τους. Έχουν ξεχάσει το υψηλότερο απ’ όλα τα καθήκοντα, το χρέος που έχει ο καθένας απέναντι στον εαυτό του. Βέβαια είναι φιλάνθρωποι. Δίνουν ψωμί σον πεινασμένο και ρούχα στον ζητιάνο. Μα οι δικές τους οι ψυχές λιμοκτονούν και είναι γυμνές».
-Η ομορφιά: «Η ομορφιά είναι μια μορφή Μεγαλοφυΐας- είναι ανώτερη, στην πραγματικότητα, από την Μεγαλοφυΐα, γιατί δεν χρειάζεται εξήγηση».
-Η σημασία των αισθήσεων: «Τίποτα, εκτός από τις αισθήσεις, δεν γιατρεύει τη ψυχή, όπως και τίποτα δεν μπορεί να γιατρέψει τις αισθήσεις εκτός από την ψυχή».
-Τα νιάτα: «Τα νιάτα χαμογελούν χωρίς λόγο. Είναι μια χάρη που έχουν, απ’ τις πιο μεγάλες».
-Η θρησκεία: «Αντικαθιστά την πίστη, είναι πολύ της μόδας σήμερα».
-Η αγάπη: «Κάθε φορά που αγαπάει κανείς, είναι η μοναδική που αγάπησε».
-Ο έρωτας: «Μια αυταπάτη το πολύ».
-Η τέχνη. Πέρα από τις διάσπαρτες αναφορές του κειμένου σε αυτήν, υπάρχει ο υπέροχος πρόλογος του συγγραφέα και νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κλείσω το σημερινό μου ποστ.

Καλλιτέχνης είναι ο δημιουργός ωραίων πραγμάτων.
Σκοπός της τέχνης είναι η αποκάλυψη της τέχνης και η απόκρυψη του καλλιτέχνη.
Κριτικός είναι εκείνος που ερμηνεύει μ’ έναν άλλο τρόπο ή με νέα μέσα την εντύπωση του από τα ωραία πράγματα.
Η υψηλότερη καθώς και η πιο ταπεινή μορφή της κριτικής είναι ένα είδος αυτοβιογραφίας.
Εκείνοι που βρίσκουν άσχημα νοήματα στα ωραία πράγματα είναι διεφθαρμένοι χωρίς να είναι θελκτικοί. Αυτό είναι λάθος.
Δεν υπάρχει ηθικό ή ανήθικο βιβλίο. Τα βιβλία είναι καλογραμμένα ή κακογραμμένα. Αυτό είναι όλο.
Η αντιπάθεια του 19ου αιώνα προς το Ρεαλισμό, είναι η λύσσα του Κάλιμπαν που βλέπει το πρόσωπο του στον καθρέφτη.
Η αντιπάθεια του 19ου αιώνα προς τον Ρομαντισμό, είναι η λύσσα του Κάλιμπαν που δεν βλέπει το πρόσωπο του στον καθρέφτη.
Η ηθική ζωή του ανθρώπου είναι ένα από τα υλικά που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης, μα η ηθικότητα της τέχνης συνιστάται στην ολοκληρωτική χρήση ενός μέσου που δεν είναι τέλειο.
Ποτέ ένας καλλιτέχνης δεν πασκίζει να αποδείξει κάτι. Καθετί που είναι αληθινό μπορεί να αποδειχτεί.
Ο καλλιτέχνης δεν έχει ηθικές προκαταλήψεις. Κάθε ηθική προκατάληψη για έναν καλλιτέχνη είναι μια ασυγχώρητη επιτήδευση ύφους.
Για έναν καλλιτέχνη δεν υπάρχει νοσηρότητα. Ο αληθινός καλλιτέχνης μπορεί να εκφράσει το καθετί.
Η σκέψη και η γλώσσα είναι για τον καλλιτέχνη τα εργαλεία.
Η αρετή και η κακία είναι για τον καλλιτέχνη τα υλικά.
Από την άποψη της μορφής, το πρότυπο όλων των τεχνών είναι η μουσική. Από την άποψη του αισθήματος, πρότυπο είναι η τέχνη του ηθοποιού.
Κάθε τέχνη είναι ταυτόχρονα και επιφάνεια και σύμβολο.
Αυτοί που πάνε να εισδύσουν κάτω από την επιφάνεια, το κάνουν με προσωπική τους ευθύνη.
Αυτοί που διαβάζουν το σύμβολο το κάνουν με προσωπική τους ευθύνη.
Τον θεατή και όχι τη ζωή αντικατοπτρίζει πραγματικά η τέχνη.
Η διαφορά γνωμών πάνω σ’ ένα έργο τέχνης δείχνει ότι το έργο είναι νέο, πολύπλοκο και ζωντανό.
Όταν οι κριτικοί διαφωνούν, σημαίνει ότι ο καλλιτέχνης είναι εντάξει με τον εαυτό του.
Μπορούμε να συγχωρέσουμε έναν άνθρωπο γιατί έκανε κάτι χρήσιμο, εφόσον δεν το θαυμάζει. Η μόνη δικαιολογία για εκείνους που δημιούργησαν ένα άχρηστο πράγμα είναι, να το θαυμάζουν έντονα αυτοί οι ίδιοι.
Κάθε τέχνη είναι άχρηστη.

Σημείωμα: Ότι βρίσκεται ανάμεσα σε εισαγωγικά, είναι αποσπάσματα του βιβλίου:
Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίη, Όσκαρ Γουαϊλντ, εκδόσεις πέλλα, μετάφραση Ν. Καντζια.

Η δασκαλοπροξενήτρα

Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει στη δουλειά μου είναι ότι έχω να κάνω με ανθρώπους και όχι με στατιστικές αναλύσεις για παράδειγμα. Ακόμα καλύτερα όταν έχεις να κάνεις με παιδιά, τα οποία είναι τόσο απρόβλεπτα και μοναδικά που δεν βαριέσαι ποτέ!
Το πιο δύσκολο είναι να τα κάνεις να αγαπήσουν το μάθημα σου. Ένα από τα χειρότερα τους είναι το γράψιμο εκθέσεων. Μια όμορφη μέρα είχα μια φαεινή ιδέα! Θυμάστε τους “penfriends”? Εσείς οι νεότεροι ξέρετε τι είναι; Τα παιδάκια μου δεν ήξεραν και σπατάλησα λίγο πολύτιμο χρόνο μαθήματος για να τους εξηγήσω τι είναι αυτοί οι «φίλοι δι αλληλογραφίας». Κάποια ενθουσιάστηκαν και καθώς οι εποχές έχουν αλλάξει μου έδωσαν τα e-mail τους. H Ελενίτσα, όμως, που είναι 11 χρονών, μου ξεκαθάρισε ότι δεν ήθελε με τίποτα να αλληλογραφήσει με αγόρι. Τελικά στάθηκε άτυχη γιατί ο μόνος που ήταν στο επίπεδο της και στην ηλικία της ήταν ο Γιάννης, 12 χρονών. Εκείνος πάλι δεν είχε πρόβλημα με το φύλλο, αλλά με τη γλώσσα: «Κυρία δεν γίνεται να γράφω στα Ελληνικά. Αφού δεν είμαι Άγγλος!» (Βλέπει πολύ Λιακόπουλο το παιδί, αφού και στα τεστ αρνείται να γράφει στα Αγγλικά το όνομα του, «Εγώ είμαι Έλληνας, Ελληνικό όνομα έχω και στα Ελληνικά θα το γράψω!»).
Παρά τις δυσμενείς αρχικές συνθήκες το πρώτο γράμμα γράφτηκε από το Γιάννη. Όταν το έλαβε η Ελένη ενθουσιάστηκε που είχαν κοινά ενδιαφέροντα και απάντησε με μεγάλο ζήλο. Από τότε το πρώτο πράγμα που με ρωτάνε όταν έρχομαι για μάθημα είναι: «Κυρία φέρατε γράμμα;» και μόνο να βλέπατε την έκφραση απογοήτευσης όταν απαντώ αρνητικά ή την κραυγή ενθουσιασμού όταν απαντώ θετικά. Και από κει που παλιότερα με το ζόρι γράφανε μια λέξη στις ασκήσεις, τώρα μου γράφουν κατεβατά ολόκληρα με αποτέλεσμα να μην φεύγω ποτέ στην ώρα μου!
Αχ και τα καλύτερα δεν σας τα είπα ακόμα! Στην αρχή ανταλλάξανε φωτογραφίες, έτσι για να ξέρουν με ποιον μιλάνε. Μετά άρχισαν να με ρωτάνε λεπτομέρειες για το νέο τους «φιλαράκι». Τελικά ο Γιάννης έγραψε το τηλέφωνο του στο γράμμα. Προέβαλα κάποιες ενστάσεις γιατί τώρα σιγά μην τον πιστέψω ότι το έδωσε γιατί έτσι θα μπορούσε να κάνει εξάσκηση μιλώντας αγγλικά με την Ελένη! Και η Ελένη εκεί που δεν ήθελε να έχει σχέσεις με αγόρια, με πολύ μεγάλη προθυμία έγραψε το δικό της νούμερο στο επόμενο γράμμα. Και όχι μόνο το σταθερό, αλλά και το κινητό!!
Από ότι έμαθα τηλεφωνήθηκαν την ίδια μέρα και το σαββατοκύριακο θα πάνε και για μπάνιο μαζί με τους γονείς τους. Η κατάσταση έχει ξεφύγει πλέων τελείως από τα χέρια μου! Ευτυχώς που τα πεθερικά το βρήκαν αστείο. Καλά, ειδικά οι γονείς του Γιάννη είναι πολύ περήφανοι για τον γιόκα τους!
Κάτι μου λέει ότι σύντομα θα τους παντρέψω κιόλας, το προβλέπω να μου γίνεται η πρόταση, το νιώθω και τρέμω την ώρα που θα συμβεί!