Είμαι μια νοικοκυρά εγωωωωώ
Ακολουθώντας το φεμινιστικό πνεύμα της εποχής μας, το παραδέχομαι πως είμαι περισσότερο γυναίκα καριέρας παρά κορίτσι για σπίτι.
Το άκουσα το "ωχ" από σας τους εκπροσώπους της «παλαιάς» γενιάς και έχετε απόλυτο δίκιο! Διότι υπάρχει πρόβλημα! Αφού οι γυναίκες αρνιόμαστε να μένουμε σπίτι, το ίδιο όμως και οι άντρες, ποιος μένει να κρατήσει σε τάξη το σπίτι και να αναθρέψει τα παιδιά; Να σας δώσω την απάντηση εγώ. Άντε την καθαριότητα την αναλαμβάνει η οικιακή βοηθός, την ανατροφή των παιδιών, όμως, ποιος θα την αναλάβει; Πάλι η οικιακή βοηθός; Ή μήπως η πεθερά; Ή μήπως ακόμη χειρότερα και το πιο σύνηθες σε αυτή την κοινωνία τα παιδιά από μόνα τους; Α! Να μην ξεχάσω και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπου πέρα από την τηλεόραση συγκαταλέγεται και ο pc!
Αυτά τα τραγικά αναλογίστηκα και εγώ η δόλια τις προάλλες και αποφάσισα να ερευνήσω σε βάθος το παραφυσικό αυτό θέμα που λέγεται «δουλειές του σπιτιού». Για να είμαι ειλικρινής, δεν το αποφάσισα από μόνη μου, αλλά με ανάγκασαν οι περιστάσεις καθώς είχε αρρωστήσει βαριά με γρίπη η μητέρα μου.
Η πρώτη μου δουλειά ήταν το πλύσιμο των πιάτων και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν τα πήγα καθόλου άσχημα για πρώτη φορά! Κατάφερα να σώσω σχεδόν τα μισά από αυτά!
Έπειτα είπα να συγυρίσω. Ξεκίνησα από το δωμάτιο μου, το οποίο ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση! Στην αρχή βρέθηκα σε ιδεολογική σύγκρουση καθότι είμαι οικολόγα και το δωμάτιο μου έχει ανακηρυχθεί εδώ και χρόνια προστατευόμενη περιοχή για τις κατσαρίδες, τις αράχνες και τα τρωκτικά. Έκανα την καρδιά μου πέτρα, όμως, και συνέχισα το έργο μου. Πήρα την ηλεκτρική σκούπα… αλλά ρε παιδιά να σας δώσω μια συμβουλή. Όταν αποφασίζετε να κάνετε κάτι τέτοιο φροντίστε πρώτα να μαζέψετε από το πάτωμα τυχόν αντικείμενα που μπορεί να βρίσκονται εκεί. Προσωπικά έχασα τα κλειδιά μου, μερικά κέρματα και τα αγαπημένα μου σκουλαρίκια.
Αποκαρδιωμένη από αυτήν την κατάληξη και για να αλλάξω παραστάσεις είπα να καθαρίσω τα τζάμια των παραθύρων. Καλά ε ξαφνικά ένιωσα λες και βίωνα κάποιο θαύμα… οι αχτίδες του ήλιου μπήκαν με φόρα στο δωμάτιο μου και το φώτισαν όσο ποτέ άλλοτε!
Την θεϊκή αυτή παρέμβαση διέκοψε απότομα η γκρίνια της μικρής μου αδελφής και του πατέρα μου οι οποίοι είχαν πεινάσει λέει. «Τι να παραγγείλω;» ρωτάει ο πατέρας. «Καλέ υπάρχει καλύτερο πράγμα από το σπιτικό φαγητό;» αντέτεινα εγώ όλο αυτοπεποίθηση και έπιασα το τηγάνι. «Εξαρτάται από το ποιος το μαγειρεύει» πέταξε και ο πατέρας μου φανερά δύσπιστος. Για να μη σας τα πολυλογώ… η τελευταία δουλειά που έκανα εκείνη την μέρα ήταν να ταΐσω το σκύλο μας, τον Γκούφυ, με τα λίγο ωμά και υπερβολικά αλατισμένα κεφτεδάκια μου και τις τηγανιτές μου πατατούλες με την ελαφρώς καρβουνιασμένη τους απόχρωση!
Ευτυχώς που η θητεία μου στις οικιακές υποθέσεις έληξε την επόμενη μέρα, καθώς η μητέρα μου είχε θεραπευτεί ως δια μαγείας από το κρύωμα της!
posted on Πέμπτη, 16 Φεβρουαρίου 2006 1:44 πμ