Sunday, January 14, 2007

Είμαι μια νοικοκυρά εγωωωωώ

Το ντεμπούτο μου στο άθλημα του blogging το έκανα πριν ένα χρόνο περίπου με το παρακάτω κείμενο. Χαμογελώ όταν σκέφτομαι πόσα έχουν αλλάξει από τότε. Το κυριότερο: έχω γίνει πιο νοικοκυρά! Καλά τι βήχετε φίλοι και γνωστοί, δεν μπορώ να καταλάβω! Για του λόγου το αληθές σας παραπέμπω στο blog- τσελεμεντέ της Nosyparker, "Nosy-Νοστιμιές http://nosyparker-mageiremata.blogspot.com της οποίας το blog κοντεύει να ξεπεράσει σε όγκο τα βιβλία της Βέφας! Είπα και εγώ να συμμετάσχω για να αποδείξω σε μερικούς μερικούς ότι το μαγείρεμα και εγώ έχουμε μια σχέση πάθους! Εσείς έχετε να αντιμετωπίσετε 2 πραγματικότητες και να διαλέξετε όποια αγαπάτε (εξάλλου είναι γνωστό ότι είμαι ο άνθρωπος των 1000 αντιφάσεων).

Ακολουθώντας το φεμινιστικό πνεύμα της εποχής μας, το παραδέχομαι πως είμαι περισσότερο γυναίκα καριέρας παρά κορίτσι για σπίτι.
Το άκουσα το "ωχ" από σας τους εκπροσώπους της «παλαιάς» γενιάς και έχετε απόλυτο δίκιο! Διότι υπάρχει πρόβλημα! Αφού οι γυναίκες αρνιόμαστε να μένουμε σπίτι, το ίδιο όμως και οι άντρες, ποιος μένει να κρατήσει σε τάξη το σπίτι και να αναθρέψει τα παιδιά; Να σας δώσω την απάντηση εγώ. Άντε την καθαριότητα την αναλαμβάνει η οικιακή βοηθός, την ανατροφή των παιδιών, όμως, ποιος θα την αναλάβει; Πάλι η οικιακή βοηθός; Ή μήπως η πεθερά; Ή μήπως ακόμη χειρότερα και το πιο σύνηθες σε αυτή την κοινωνία τα παιδιά από μόνα τους; Α! Να μην ξεχάσω και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπου πέρα από την τηλεόραση συγκαταλέγεται και ο pc!
Αυτά τα τραγικά αναλογίστηκα και εγώ η δόλια τις προάλλες και αποφάσισα να ερευνήσω σε βάθος το παραφυσικό αυτό θέμα που λέγεται «δουλειές του σπιτιού». Για να είμαι ειλικρινής, δεν το αποφάσισα από μόνη μου, αλλά με ανάγκασαν οι περιστάσεις καθώς είχε αρρωστήσει βαριά με γρίπη η μητέρα μου.
Η πρώτη μου δουλειά ήταν το πλύσιμο των πιάτων και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν τα πήγα καθόλου άσχημα για πρώτη φορά! Κατάφερα να σώσω σχεδόν τα μισά από αυτά!
Έπειτα είπα να συγυρίσω. Ξεκίνησα από το δωμάτιο μου, το οποίο ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση! Στην αρχή βρέθηκα σε ιδεολογική σύγκρουση καθότι είμαι οικολόγα και το δωμάτιο μου έχει ανακηρυχθεί εδώ και χρόνια προστατευόμενη περιοχή για τις κατσαρίδες, τις αράχνες και τα τρωκτικά. Έκανα την καρδιά μου πέτρα, όμως, και συνέχισα το έργο μου. Πήρα την ηλεκτρική σκούπα… αλλά ρε παιδιά να σας δώσω μια συμβουλή. Όταν αποφασίζετε να κάνετε κάτι τέτοιο φροντίστε πρώτα να μαζέψετε από το πάτωμα τυχόν αντικείμενα που μπορεί να βρίσκονται εκεί. Προσωπικά έχασα τα κλειδιά μου, μερικά κέρματα και τα αγαπημένα μου σκουλαρίκια.
Αποκαρδιωμένη από αυτήν την κατάληξη και για να αλλάξω παραστάσεις είπα να καθαρίσω τα τζάμια των παραθύρων. Καλά ε ξαφνικά ένιωσα λες και βίωνα κάποιο θαύμα… οι αχτίδες του ήλιου μπήκαν με φόρα στο δωμάτιο μου και το φώτισαν όσο ποτέ άλλοτε!
Την θεϊκή αυτή παρέμβαση διέκοψε απότομα η γκρίνια της μικρής μου αδελφής και του πατέρα μου οι οποίοι είχαν πεινάσει λέει. «Τι να παραγγείλω;» ρωτάει ο πατέρας. «Καλέ υπάρχει καλύτερο πράγμα από το σπιτικό φαγητό;» αντέτεινα εγώ όλο αυτοπεποίθηση και έπιασα το τηγάνι. «Εξαρτάται από το ποιος το μαγειρεύει» πέταξε και ο πατέρας μου φανερά δύσπιστος. Για να μη σας τα πολυλογώ… η τελευταία δουλειά που έκανα εκείνη την μέρα ήταν να ταΐσω το σκύλο μας, τον Γκούφυ, με τα λίγο ωμά και υπερβολικά αλατισμένα κεφτεδάκια μου και τις τηγανιτές μου πατατούλες με την ελαφρώς καρβουνιασμένη τους απόχρωση!
Ευτυχώς που η θητεία μου στις οικιακές υποθέσεις έληξε την επόμενη μέρα, καθώς η μητέρα μου είχε θεραπευτεί ως δια μαγείας από το κρύωμα της!
posted on Πέμπτη, 16 Φεβρουαρίου 2006 1:44 πμ
Υστ. Όπως καταλάβετε δεν έχω χρόνο να ποστάρω καινούρια κείμενα και ανακυκλώνω παλιά!

Friday, January 05, 2007

Ματαιοδοξία

Όσο αυξάνονται οι επιτυχίες στη ζωή σου, τόσο πιο ματαιόδοξος γίνεσαι. Αρχίζω να καταλαβαίνω τους διάσημους ηθοποιούς ή τους σταρ του τραγουδιού. Είναι λογικό, όταν σου λένε συνέχεια «Μπράβο» κάποια στιγμή, χωρίς να το θέλεις βλέπεις τον εαυτό σου ως κάτι ανώτερο από τους άλλους. Δεν είναι μόνο τα λόγια, αλλά και η αίσθηση της δημοτικότητας: όλοι θέλουν να κάνουν παρέα μαζί σου επειδή είσαι σπουδαίος, όλοι σου φέρονται με το γάντι γιατί είσαι άνθρωπος ξεχωριστός. Όταν όλοι ασχολούνται με σένα, ξεχνάς να ασχοληθείς με τους άλλους, αφού δεν τους έχεις ανάγκη πλέων, αφού ότι και να κάνεις, όλοι θα σε ακολουθούν. Παύεις να ασχολείσαι με τη βελτίωση του εαυτού σου, μιας και τα φαινόμενα δείχνουν ότι έχεις επιτύχει το τέλειο, ποιος ο λόγος τώρα να κουράζεσαι άδικα;
Κι όμως τότε είναι που θέλει την περισσότερη δουλειά. Πρέπει να μάθεις να μένεις ο εαυτός σου, αυτός που ήσουν πάντα. Μόνο έτσι καταφέρνεις να μείνεις στην κορυφή, αλλιώς εσύ ο ίδιος θα σε γκρεμίσεις από το βάθρο που σ’ έχουν ανεβάσει. Πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς σωστά τη νέα σου «δύναμη». Πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα, τα αληθινά από τα ψεύτικα, την αγάπη από την υστερόβουλη κολακεία. Σαν το παγώνι που ανοίγει την ουρά του για να προσελκύσει την προσοχή μας. Ξεχνάμε όμως ότι αυτά που έχουν την μεγαλύτερη αξία είναι όσα δεν φαίνονται.
Πρέπει (με τόσα πρέπει ακούγομαι λιγάκι σαν δασκάλα, το ξέρω) ακόμα να μάθεις να δέχεσαι την καλοπροαίρετη αρνητική κριτική, γιατί χωρίς αυτήν δε θα μπορέσεις να δεις καθαρά τον εαυτό σου. Χωρίς την κριτική το είδωλο που σου επιστέφει ο καθρέφτης είναι παραμορφωμένο. Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν την μη πραγματική αυτή εικόνα, ενισχύουν διάφοροι κόλακες. Πρέπει, επίσης, να μάθεις να αντέχεις το ψυχολογικό πόλεμο που σου κάνουν όσοι θα ήθελαν να είναι στη θέση σου και το σημαντικότερο: Να μπορέσεις να καταλάβεις πότε είναι η ώρα να δώσεις τη σκυτάλη στον επόμενο και να αποχωρήσεις με αξιοπρέπεια από τη σκηνή.
Θα μου πείτε: «Και τι μας τα λες όλα αυτά; Είναι κανείς από μας ο Brad Pitt ή η Δέσποινα Βανδή ή η Montresor;». Μάλλον όχι, δεν είστε, δεν σας ξέρω και όλους προσωπικά για να το πω με απόλυτη βεβαιότητα, αλλά δε χρειάζεται να είσαι VIP για να την ψωνίσεις (Καλέ γιατί στρέψατε όλοι ξαφνικά το βλέμμα σας επάνω μου;)! Φτάνουν μερικές επιτυχίες στη δουλειά σου ή λίγο ταλέντο ή μια αρκετά ελκυστική εμφάνιση ή κανένας λόγος απολύτως (ξέρω και πολλούς τέτοιους ανθρώπους, πιστέψτε με!) για να αρχίσεις να πιστεύεις στις υπερφυσικές δυνάμεις του εαυτού σου, παρά στις περίεργες συμπτώσεις της μοίρας. Η αλήθεια βέβαια βρίσκεται κάπου στη μέση αυτών των δύο άκρων.
Η ζωή, όμως, έχει πάντα το σκληρό της τρόπο για να σε προσγειώνει. Για να το αποφύγεις αυτό, καλό είναι να είσαι πάντα προετοιμασμένος. Να έχεις γνώση των καλών σου στοιχείων (η μαγική αστερόσκονη που σε απογειώνει και σε κάνει να πετύχεις το ακατόρθωτο), αλλά να θυμάσαι πάντα και τα αρνητικά σου (το αλεξίπτωτο που θα σε σώσει την ώρα της πτώσης). Σε αυτό βοηθάνε πάντα οι άνθρωποι που σε νοιάζονται πραγματικά και δεν διστάζουν να σου επισημάνουν το λάθος σου. Έχε πάντα τα μάτια σου ανοιχτά για να ξεχωρίζεις τους πραγματικούς φίλους και τα αυτιά σου διαθέσιμα για να ακούσεις την κριτική τους. Το στόμα ας μείνει αμέτοχο καλύτερα!

Monday, January 01, 2007

Ποδαρικό

Καλή χρονιά σ’ όλους, χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν σήμερα και ευχαριστώ πάρα πολύ όσους μου ευχήθηκαν στα σχόλια του προηγούμενου ποστ, αλλά και όσους μου ευχήθηκαν εκτός σχολίων ετούτου του blog!
Θα κρατήσω σιγή ιχθύος για το πώς γιόρτασα τον ερχομό του νέου έτους. Το σημαντικό για μένα δεν είναι τα γεγονότα, αλλά το ότι όταν έφτασε η ώρα να προσγειωθώ στην αγκαλιά του μαξιλαριού μου, δεν είχα καθόλου τη διάθεση για κάτι τέτοιο! Έφτιαξα άλλον έναν καφέ, συμμάζεψα τα ασυμμάζευτα και εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να απολαύσω την πρώτη ανατολή του 2007. Έκτοτε βέβαια κυκλοφορώ σαν το ζόμπι, μα κάτι μου λέει ότι δεν είμαι η μόνη!
Η βραδιά ήταν κλασικά Μοντρεσοριανή. Ξεκίνησε με πολλά ευτράπελα, αλλά ελπίζω τελικά όλοι να πέρασαν τόσο καλά όσο εγώ. Όχι τίποτε άλλο, είναι κάποιοι που παρόλο που με γνωρίζουν ελάχιστα έκαναν πολλά χιλιόμετρα για να παραστούν (θα μου πείτε για αυτό ήρθαν, αν με γνώριζαν καλύτερα μάλλον θα το είχαν αποφύγει, χιχι).
Λένε ότι όταν έχεις καλή παρέα, παντού περνάς ωραία! Εσείς συμφωνείτε μ’ αυτό; Επίσης, είμαι πολύ περίεργη να μάθω πως τα περάσατε εσείς, αλλά θα συγκρατηθώ, μη με πείτε και κουτσομπόλα…