ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Καλύτερα να αγωνίζεσαι μάταια, παρά να ματαιώνεις έναν αγώνα επειδή φοβάσαι.

Υστ. Η φοιτητική καμπάνια απέτυχε… προς το παρόν.

Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΦΡΑΠΕΔΕΣ

Τον τελευταίο καιρό πολλά πανεπιστήμια τελούν υπό αγωνιστικό αναβρασμό. Μεταξύ των άλλων η κυβέρνηση αποφάσισε την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα θα έχουν το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Να προσθέσουμε και τα παράπονα για την σημερινή άθλια-χαοτική κατάσταση στα πανεπιστήμια- τσούπ- έδεσε η συνταγή της επανάστασης! Αποφάσισαν όλοι να αγωνιστούν! Οι καθηγητές με απεργίες εις βάρος των φοιτητών που κόντεψαν να χάσουν την εξεταστική τους (μα καλά δεν υποτίθεται ότι αγωνίζεστε για το καλό των φοιτητών;) και οι φοιτητές με καταλήψεις. Οι τελευταίοι δε έχουν και αυτοκαταστροφικές τάσεις. Αγωνίζονται για το δικό τους καλό με θύματα πάλι τους ίδιους τους εαυτούς τους!
Σε αυτήν την παράνοια αποφάσισαν να συμμετάσχουν και οι φοιτητές του Αγγλικού τμήματος στο οποίο φοιτώ. Ο φοιτητικός σύλλογος συγκάλεσε συνέλευση, μόνο που δεν έβγαλαν επίσημη γραπτή ανακοίνωση, αλλά προφορική. Από στόμα σε στόμα, δηλαδή, και οποία σύμπτωση στην συνέλευση εμφανίστηκαν μόνο οι εκπρόσωποι των κομμάτων και ελάχιστοι απλοί θνητοί φοιτητές. Σε αυτούς τους ελάχιστους ανήκα και εγώ που τυχαία κάτι πήρε το αυτί μου. Είχα μάθημα εκείνη την ώρα και έτσι έτυχε να βρίσκομαι στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή (λέω να αγοράσω κανένα λαχείο, τέτοιος συγχρονισμός σπάνια υφίσταται στην ζωή μου)! Με άλλες δύο συμφοιτήτριες μου πήγαμε στην συνέλευση. Η τρίτη συμφοιτήτρια μου προτίμησε να πάει στο μάθημα- λες και άμα γίνει η κατάληψη θα την ωφελήσει σε τίποτα αυτό. Λες και άμα γίνει κατάληψη μέσα στην εξεταστική θα μπορέσει να πάρει το πτυχίο της. Λες και άμα χαθεί αυτό το εξάμηνο και πάει Σεπτέμβρη η εξεταστική θα μπορέσει μετά να δώσει ΑΣΕΠ-αν και αυτός ο θεσμός καταργείται, σας το πα;
Υπάρχουν δύο ειδών αγωνιστές την σημερινή εποχή. Από την μία είναι οι αγωνιστές-φυτά που ουσιαστικά δεν αγωνίζονται για τίποτε άλλο από το να κερδίσουν έναν καλό βαθμό πτυχίου, τον οποίο δυστυχώς τις περισσότερες φορές κολλάνε στον τοίχο του σουβλατζίδικου τους ή το κρύβουν στο ντουλαπάκι του ταξί τους(Δεν έχω τίποτα με τους σουβλατζίδες προς Θεού, έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι μορφωμένοι άνθρωποι είναι! Με τους ταξιτζήδες πάλι έχω, αλλά ας μην ξεφεύγω από το θέμα).
Η δεύτερη κατηγορία και πιο διαδεδομένη είναι οι αγωνιστές της φραπεδιάς. Είναι οι «ιδεολόγοι» που εντάσσονται σε κάποια πολιτική παράταξη, πατάνε σπανίως έως ποτέ στο μάθημα και αγωνίζονται για το «κοινό καλό» πίνοντας πολλούς φραπέδες, έχοντας βολέψει στα σίγουρα μια θέση στο δημόσιο. Ίσως να μην είναι όλοι έτσι, δεν θέλω να γενικεύω, μιλάω για την πλειοψηφία.
Ας γυρίσουμε στην σημερινή συνέλευση λοιπόν, η οποία συν τοις άλλοις ήταν άκρως δημοκρατική και χουντική ταυτόχρονα. Μπορούσε να μιλήσει όποιος ήθελε, είτε ανήκε σε πολιτική παράταξη είτε όχι. Θα μου πεις υπήρχε και κανένας που να μην ήταν κομματικοποιημένος; Επίσης οι θέσεις του καθενός ήταν σαφέστατες: «Θα κάνουμε κατάληψη και ψηφίστε εμάς γιατί είμαστε το καλύτερο κόμμα». Δεν υπήρξε ούτε ένας που να πρότεινε να μην γίνει η κατάληψη, αλλά ούτε και κάποιος που μπόρεσε να δώσει ένα ουσιαστικό πλάνο για το πώς θα μπορούσαμε να αγωνιστούμε για τα δικαιώματα μας. Ο μόνος αντίλογος που υπήρχε ήταν του αντίπαλου κόμματος που προσπαθούσε να υποβιβάσει το λογύδριο του αντιπάλου του. Είμαστε και πολλές γυναίκες και ο αντίλογος περιείχε πολλές στριγκλιές, άπειρη φλυαρία και μαλλιοτραβήγματα!
Όσο μια τέτοια σκηνή λάβαινε χώρα και αφού είχα ακυρώσει ήδη δύο ιδιαίτερα, επειδή απλούστατα το μαλιοτραβ… εχμ… η συνέλευση μας ήθελα να πω κράτησε πάνω από δύο ώρες, πήρα το θάρρος να κάνω μια ερώτηση-παρατήρηση: «Παιδιά αφού θέλουμε να αγωνιστούμε, εγώ γιατί κάθομαι εδώ τόση ώρα και δεν έχω ακούσει καμία ουσιαστική πρόταση; Το μόνο που βλέπω είναι εσάς να τσακώνεστε μεταξύ σας. Πιστεύετε ότι έτσι θα μπορέσουμε να περάσουμε κάποιο μήνυμα; Πιστεύετε ότι αν τινάξουμε την εξεταστική μας στον αέρα, δείχνοντας έτσι την πλήρη αδιαφορία για το μέλλον μας και την επιθυμία μας να γίνουμε ενεργά μέλη στην κοινωνία αυτή, θα πετύχουμε κάτι; Αν θέλετε να κάνετε κάτι, βγείτε να κάνετε μια πορεία, πηγαίνετε και μιλήστε στον υπουργό ( και δεν εννοώ το Ζούρι) για τα αιτήματα μας, ΚΑΤΙ τέλος πάντων.»
Περιττό να σας πω ότι μου θύμισα τον Δον Κιχώτη όταν πήγε να τα βάλει με τους ανεμόμυλους! Για να μην σας τα πολυλογώ τελικά ψηφίσαμε, μπορούσαμε να ψηφίσουμε όμως μονάχα υπέρ της κατάληψης, μιας και δεν υπήρχε κανένας ομιλητής που να ήταν κατά. Το μόνο που διέφερε ήταν οι θέσεις τους… βέβαια εγώ ακόμα ψάχνω να βρω τη διαφορά!
Ενημερωτικά, η συνέλευση θα επαναληφτεί και τη Δευτέρα, όπου θα αποφασίσουμε αν θέλουμε να συνεχιστεί η κατάληψη. Το σαββατοκύριακο ξεκινά η καμπάνια μου, θα προσπαθήσω να αφυπνίσω όσους περισσότερους φοιτητές μπορώ, μπας και αποκτήσουμε μεγαλύτερη δύναμη. Θα μιλήσω κι εγώ, και ας μην ανήκω σε καμία παράταξη. Δεν θα χάσω την εξεταστική μου με το έτσι θέλω! Θα τη χάσω ξέροντας τουλάχιστον ότι το πάλεψα η κοινή θνητή.

Απουσία

Σήμερα άφησα το σώμα μου να παραστεί σε όλες μου τις υποχρεώσεις,
μα κανείς δεν κατάλαβε οτι στην πραγματικότητα έλειπα(αφεντικό θα μου το χρεώσεις;)
Ήμουν χιλιόμετρα μακριά, ταξιδευώντας με την ψυχή μου σε άγνωστα μέρη
όπου μυρίζει πάντα καλοκαίρι
και ο άνεμος σου μιλάει στο αυτί ψιθυριστά
για τα αιώνια μυστικά.
Είμαι ακόμα εκεί...

ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Σήμερα πρέπει να παραστώ σε 7-8 διαφορετικούς ονομαστικούς εορτασμούς:
1. Γιορτάζει η κολλητή μου, η Ελένη
2. Γιορτάζει η συμφοιτήτρια μου, η Ντίνα
3. Γιορτάζει ο Κώστας (άκυρο, αυτός μένει μακριά)
4. Γιορτάζει ο θείος μου ο Κώστας που έχω να τον δω… κάτσε να δεις από πότε… από πέρσι, στην γιορτή του πάλι ή μήπως ήταν πρόπερσι;
5. Γιορτάζει η καλή μου φίλη Έλενα Παπαρίζου (Αμέ!)
6. Γιορτάζει εκείνος ο βουλευτής Κωνσταντίνος Ταδόπουλος που μου υποσχέθηκε διορισμό τις προάλλες!
7. Γιορτάζει η ανιψιά του άντρα της τέταρτης ξαδέλφης του μπαμπά μου. Μόνο που δεν θυμάμαι αν την έλεγαν Κωνσταντίνα ή Ελένη!
8. Μα πρωτίστως γιορτάζει ο αδελφός της φίλης μου Μερόπης. Τον έχω δει μόνο μια φορά αλλά φαίνεται πολύ όμορφ… εχμ… καλό παιδί ήθελα να πω!

Πως θα τους προλάβω όλους αυτούς?!?!?!
Δύο λύσεις υπάρχουν:
1. Να αποκτήσω 7-8 κλώνους Montresor
2. Να βρω σωσίες μου, όπως κάνουν οι VIPS. Αλήθεια προθυμοποιείται κανείς;

Α! Να μην ξεχάσω!

ΝΑ ΠΑΡΩ ΕΝΑ ΕΟΡΤΟΔΑΝΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΔΩΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝΟΥΣ!

Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν σήμερα!

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Είδα τον «δικηγόρο του διαβόλου» και δεν τρόμαξα, είδα τον «Εξορκιστή» και μετά κοιμήθηκα σαν πουλάκι, αλλά αυτή η Eurovision η απόλυτη ταινία τρόμου! Αλήθεια οι γονείς πρόλαβαν να βάλουν τα παιδάκια τους για ύπνο πριν κάνει την εμφάνιση της η Φινλανδία;
Μήπως αυτοί κατάντησαν έτσι επειδή έτρωγαν πολλά μεταλλαγμένα τρόφιμα;

ΑΧΟΥ ΤΟ ΜΩΛΕ!!!

Εχθές το πρωί πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο να ανεφοδιαστώ με στυλό και υπογραμμιστές( τους φωσφοριζέ μαρκαδόρους με τους οποίους μπορεί κανείς να υπογραμμίσει τα περιεχόμενα ενός βιβλίου). Η πωλήτρια, μια ευγενέστατη κυρία, μου μιλούσε στον ενικό και με αποκαλούσε συνέχεια «γλυκιά» της και «κουκλίτσα» της. Τελικά με ρώτησε:
-Προετοιμάζεσαι για τις εξετάσεις, ε;
-Ναι, που το καταλάβατε;
-Αλήθεια, τι τάξη είσαι;
-Τελειώνω φέτος… το πανεπιστήμιο!
-Πλάκα μου κάνεις;!;!;!
Εντάξει, το ομολογώ, ήμουν άβαφη και φορούσα αθλητικά ρούχα, αλλά αυτό το πράγμα να με περνάνε πάντα για πολύ μικρότερη από ότι είμαι! Να φταίει άραγε το ότι είμαι κοντούλα λεμονιά; Άλλη πικραμένη ιστορία αυτή, που στην ταυτότητα μου έκανα στρογγυλοποίηση του ύψους μου και έγραψα 1,60(τώρα για 1-2 εκατοστά δεν τίθεται θέμα)! Μήπως φταίει ότι συν τοις άλλοις είμαι μικροκαμωμένη; Πώς είναι οι Κινεζούλες, ένα τέτοιο πράγμα! Φανταστείτε, μπορώ και αγοράζω παιδικά παπούτσια, μιας και το νούμερο μου είναι το 36! Προσθέστε τώρα και ένα παιδικό φεγγαρένιο προσωπάκι με μπόλικες φακίδες συν μια παιδική φωνή σαν της Καλομοίρας … καταλαβαίνετε ότι δεν γλιτώνω με τίποτα!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν πήγα μια φορά για bowling με μια φίλη μου, η οποία είναι 2 χρόνια μικρότερη μου. Εκείνη ζήτησε ένα διάδρομο για να παίξουμε και μάλιστα με έκπτωση γιατί παλιότερα (δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα) εάν ήσουν κάτω από 14 μπορούσες να παίξεις bowling φτηνότερα. Εκείνη ήταν 14, εγώ 16. Η κοπέλα που καταχωρούσε τα ονόματα μας την ρώτησε:
-Σίγουρα είστε 14;
και η φίλη μου απάντησε:
-Μα δεν την βλέπετε την φίλη μου, σας φαίνεται για μεγαλύτερη;
-Δίκιο έχεις! συμφώνησε μαζί της προς μεγάλη μου απογοήτευση… ή μήπως όχι;.
Σήμερα το πρωί συνάντησα έναν συμμαθητή μου από το λύκειο που είχα να τον δω από τότε. Εκείνος πάντα με πείραζε επειδή ήταν 1,97 μ. και όσο να ναι είχαμε μια διαφορά ύψους. Κάποτε είχε ζωγραφίσει ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι στον πίνακα και είχε γράψει με ένα βελάκι το όνομα μου και δίπλα έναν γίγαντα που δεν τον χωρούσε ο πίνακας που φυσικά αναπαριστούσε τον ίδιο. Τον συνάντησα καθώς πήγαινα για ένα τουρνέ στις «πολυαγαπημένες» μου δημόσιες υπηρεσίες και ήμουν ντυμένη κάπως πιο σουλουπωμένα βρε παιδί! Τον χαιρέτησα με το όνομα του και εκείνος με κοίταξε από πάνω ως κάτω (μην φανταστείτε καμία μεγάλη διαδρομή δηλαδή, αν και φορούσα τακούνια). Δεν με είχε καταλάβει! Του είπα το όνομα μου. Ακόμα με κοιτούσε λες και είχε συναντήσει εξωγήινο. Χρειάστηκε να του πω και επίθετο συν την ιδιότητα μου ως πρώην συμμαθήτρια του και εκεί επιτέλους έλαμψε το πρόσωπο του: «Εσύ είσαι! Καλά μιλάμε έχεις γίνει ολόκληρη γυναικάρα!» και μετά συνειδητοποιώντας ότι ίσως ήταν υπερβολικά αυθόρμητος συμπλήρωσε: «Εννοώ, έχεις αλλάξει πάρα πολύ, έχεις μεγαλώσει!»
Τελικά έχω μείνει με την απορία μικροδείχνω ή μεγαλοδείχνω; Μήπως τελικά ισχύει ότι τα ράσα κάνουν τον παπά και τα ρούχα την γυναίκα;

Help!!!

Προσπαθώ εδώ και πολύ ώρα να βάλω τα links σας! Το περίεργο είναι οτι μου έβγαλε μόνο τους μισούς από όσους ήθελα! Γιατί??? Λείπουν πολύ σημαντικοί φίλοι Bloggers που θα ήθελα να βάλω και δεν ξέρω τι κάνω λάθος! Μπορεί κάποιο καλό παιδί να μου δώσει λεπτομερέστατες οδηγίες!
Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Με εκτίμηση
Η κουτσή Μαρία των PC

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Σ. γεννήθηκε σ’ ένα μικρό χωριό κοντά στα Γιαννιτσά. Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια του όταν ο Σ ήταν 8 χρονών και ο μικρότερος αδελφός του 6.Από τότε ο Σ έκανε ότι δουλειά περνούσε από το χέρι του για να τα βγάλουν πέρα: Πούλαγε πασατέμπος στον κινηματογράφο, βοηθούσε στα χωράφια, όπου του έδιναν δουλειά πήγαινε. Παράλληλα παρακολουθούσε και το σχολείο, όπου ήταν άριστος μαθητής.
Στα 14 του πήγε μονάχος του στην Θεσσαλονίκη για να δουλέψει σε ένα super market. Είχε ήδη παρατήσει το σχολείο γιατί δεν ήθελε να επιβαρύνει τη γιαγιά του, η οποία στερούνταν από την πενιχρή της σύνταξη για να τον σπουδάσει. Ένα παιδί, μόνο του, ζούσε και δούλευε σε μια άγνωστη πόλη.
Στα 15 του ξεκίνησε να δουλεύει ως οδηγός νταλίκας. Φυσικά και ήταν πολύ μικρός, φυσικά και ήταν παράνομο, μα ήταν άλλες εποχές εκείνες. Ο Σ κυριολεκτικά ωρίμασε στους δρόμους. Ένιωθε όμως ανεξάρτητος και ελεύθερος. Μάζευε εμπειρίες από τα μακρινά ταξίδια που έκανε. Γύρισε όλη την Ευρώπη, διέσχισε όλη την Τουρκία όπου και επισκέφτηκε το παλιό σπίτι της γιαγιάς του, που είχε αναγκαστεί να το αφήσει όταν έγινε ο ξεριζωμός των Ελλήνων από την Μικρά Ασία. Έφτασε μέχρι την Αραβία, τη Ρωσία και τη Σιβηρία!
Ο αδελφός του δυστυχώς δεν ήταν τόσο δυνατός χαρακτήρας. Στα 17 του τρελάθηκε και τον έκλεισαν σε ένα ψυχιατρείο, από όπου τον έβγαλε ο Σ πολύ γρήγορα όταν είδε την άθλια κατάσταση εκεί πέρα και τον τρόπο που τους φέρονταν οι γιατροί. Ανησύχησε πως θα τρελαινόταν ακόμα περισσότερο εκεί μέσα!
Τα χτυπήματα της μοίρας ήταν πολλά, αλλά ο Σ αντί να λυγίσει, πείσμωσε και έβαλε ως στόχο της ζωής του να πετύχει κάποτε ως άνθρωπος.
Στα 23 του γνώρισε την Μ. Τελευταία, έκανε πολλά ταξίδια στη Γερμανία και ήδη είχε κάνει αρκετούς φίλους Έλληνες μετανάστες που ζούσαν εκεί. Ο Θωμάς και η Μάγδα είχαν μια ταβέρνα και σε ένα γλέντι κάλεσαν εκτός από τον Σ και τη Γερμανίδα διευθύντρια και δασκάλα νηπιαγωγείου των δίδυμων παιδιών τους.
Η Μ δεν είχε και αυτή εύκολα παιδικά χρόνια. Ο πατέρας της Μ έπασχε από τα 30 του από σκλήρυνση κατά πλάκας, μια ασθένεια που παραλύει όλο σου το σώμα αργά αργά. Παρόλο που οι ευκαιρίες για δουλειά δεν ήταν πολλές για εκείνον, αυτός και η μητέρα της έκαναν ότι μπορούσαν για να ζήσουν τις 2 κόρες τους. Η Μ έφυγε από το σπίτι στα 16 της για να μην τους επιβαρύνει περισσότερο, αλλά και επειδή δεν άντεχε τους όλο και πιο συχνούς τσακωμούς των γονιών της. Δούλεψε πρώτα ως αισθητικός σε ένα μεγάλο κατάστημα καλλυντικών και αργότερα γράφτηκε στη σχολή νηπιαγωγών.
Συγγενείς και φίλοι την θεώρησαν τρελή που άφηνε μια τόσο καλή θέση για να παντρευτεί έπειτα από 8 μήνες γνωριμίας έναν άφραγκο Έλληνα και να πάει να μείνει σε μια ξένη χώρα. Ο Σ μετά το γάμο αποφάσισε να πάρει ένα δάνειο για να αγοράσει τη δική του νταλίκα. Ένα χρόνο αργότερα γεννήθηκε και η πρώτη τους κόρη. Τα 4 πρώτα χρόνια η νταλίκα ήταν το σπίτι της τριμελούς πλέων οικογένειας, γιατί ταξίδευαν μαζί με τον πατέρα. Με τα λίγα λεφτά που τους έμεναν στην άκρη έχτιζαν σιγά σιγά το σπίτι τους. Τις λίγες μέρες που έμεναν Ελλάδα, καθόταν στο σπίτι του πατέρα του Σ με τον οποίον είχε συμφιλιωθεί ύστερα από πολλά χρόνια.
Γρήγορα όμως ακολούθησε καβγάς μεταξύ του Σ και της Μ με τη δεύτερη γυναίκα του πατέρα του και επειδή ήταν περήφανοι άνθρωποι πήγαν να μείνουν στο σπίτι τους το οποίο δεν είχε ούτε ρεύμα, ούτε νερό και ελάχιστα έπιπλα. Άλλωστε η κόρη έπρεπε να πάει στο νηπιαγωγείο και δεν μπορούσαν πια να ταξιδεύουν όλοι μαζί.
Παρόλα αυτά ο Σ και η Μ τα κατάφεραν. Σήμερα γιορτάζουν την 22η επέτειο του γάμου τους και είναι το ίδιο αγαπημένοι όπως τον πρώτο καιρό. Οι κακές γλώσσες συνεχίζουν να μιλάνε για αυτούς, μα αυτή τη φορά επειδή ζηλεύουν. Ζηλεύουν που ο Σ και η Μ έχουν δημιουργήσει μια πολύ ευτυχισμένη και δεμένη οικογένεια. Ζηλεύουν που οι δυο κόρες τους διαπρέπουν η κάθε μια στον τομέα της (ως τώρα τουλάχιστον) και κυρίως που είναι καλά παιδιά. Ζηλεύουν που ο Σ έχει τη δική του δουλεία και δεν είναι υπάλληλος κανενός και που έχουν το δικό τους σπίτι και δεν είναι στα νοίκια. Μα το κυριότερο ζηλεύουν που οι άνθρωποι αυτοί, ενώ ξεκίνησαν χωρίς κανένα εφόδιο, τελικά πέτυχαν κάτι στη ζωή τους.
Μαμά και μπαμπά χρόνια σας πολλά για σήμερα!
Είμαι πολύ περήφανη για σας!

Μάθημα Αγγλικών

-Κυρία, ο Frying Pan είναι αδελφός του Peter Pan?
-... (!!!)

*frying pan= τηγάνι

Α ρε πατέρααααα

Ε όχι δεν αντέχω άλλο!
Εδώ και ένα μήνα ο μπαμπάκας αποφάσισε να πάρει άδεια από τον εαυτό του από τη δουλειά και να καθίσει σπίτι! Μόνο που υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι: Δεν είναι άνθρωπος που μπορεί να καθίσει για πολύ σε ένα μέρος και να μην κάνει τίποτα! Άνθρωπος υπερβολικά ανήσυχος εκ φύσεως!
Έτσι, ξεκίνησε τα μαστορέματα στο σπίτι, στον κήπο, στο αυτοκίνητο, στο σπίτι του σκύλου, στο σπίτι του γείτονα και γενικότερα όπου βρει ευκαιρία για να επιδιορθώσει κάτι. Δεν λέω ο μπαμπάς είναι πολυτάλαντος. Θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, επιπλοποιός, αρχιτέκτονας, χτίστης, διακοσμητής, μηχανικός αυτοκινήτων, αγρότης, κηπουρός… Ένα πολυμίξερ ειδικοτήτων ο μπαμπάς!
Το κακό είναι ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε μόνος του και χρειάζεται από δύο- τρεις βοηθούς, δηλαδή εμάς!
-Γυναίκααααα, φέρε το κατσαβίδι!
-Κόρη, φτιάξε μου έναν καφέ
-Μικρή μου κόρη, φέρε μου και ένα ποτήρι νερό!
-Ελάτε λίγο να κρατήσετε αυτό!
-Πάτα λίγο το γκάζι!
-Σκούπισε λίγο εδώ πέρα!
-Βοήθα με να συμμαζέψω αυτά!
-Αυτόν τον καφέ που ζήτησα, θα τον φέρει επιτέλους κανείς;
-Εδώ δίπλα σου τον άφησα πατέρα!
Δεν είναι ότι δεν θέλουμε να τον βοηθήσουμε, γενικότερα είμαστε δεμένοι οικογένεια και βοηθάμε ο ένας τον άλλο, αλλά όχι και 24 ώρες το εικοσιτετράωρο! Ναι το έχει και αυτό ο πατέρας. Άπαξ και ξεκινήσει δεν σταματά να δουλεύει με τίποτα! Περνάνε 1 ώρα, 2, 4 ώρες, μετά τις 8 αρχίζουν οι υπερωρίες! Και το στομάχι γουργουρίζει, το κινητό κουδουνίζει (γιατί με ψάχνουν οι φίλοι που με έχουν χάσει), κατά τα μεσάνυχτα αρχίζω να ψιλονυστάζω κιόλας… να μην μιλήσω για όλες τις άλλες ασχολίες που μένουν πίσω, πολύ πίσω!
Αφήστε που δεν είμαστε και πολυτάλαντοι όπως αυτός και η χειρότερη όλων εγώ!
-Κράτα λίγο αυτό καλή μου
ΚΡΑΑΑΑΑΑΤΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ [ηχητικό εφέ που υποδηλώνει πως ότι και αν ήταν αυτό που κρατούσα, μόλις έκανε κατακόρυφη πτώση και συνθλίφτηκε στο πάτωμα!]
….

-Καθάρισε αυτό το τζάμι λίγο εδώ πέρα
-Να το καθαρίσω, αλλά με τι;
….

-Μπορείς να μου φέρεις το τέτοιο από κει πάνω; [έτσι ακριβώς το είπε]
-Ποιο τέτοιο μπαμπάκα;
-Αυτό που είναι εκεί πάνω!
-Αααααα μάλιστα! [Τα μάτια μου ψάχνουν απεγνωσμένα στο ταβάνι μπας και εντοπίσω αυτό που εννοεί!]
Ακόμα προσπαθώ να το βρω βασικά!