Υποθαλάσσιος Τρόμος

Ποιος τη χάρη μας! Η Θεσσαλονίκη μας μετά από πολλές δεκαετίες προσμονής θα δει ένα μεγάλο της όνειρο να γίνεται πραγματικότητα! Θα αποκτήσει ΜΕΤΡΟ (Παρακάμπτουμε βέβαια το γεγονός ότι μέχρι να γίνουν τα έργα, θα κάνουμε διπλάσιο και τριπλάσιο χρόνο απ’ ότι κάναμε ως τώρα για να πάμε στον προορισμό μας εξαιτίας των κλειστών δρόμων)!
Και όχι μόνο θα αποκτήσουμε ΜΕΤΡΟ, αλλά και Υποθαλάσσια αρτηρία! Βέβαια, με την κατασκευή της ο Θερμαϊκός κόλπος θα επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο απ’ ότι είναι ήδη σήμερα και σημαντικό κομμάτι πρασίνου θα εξαφανιστεί από την περιοχή του ξενοδοχείου «Μακεδονία Παλλάς» και το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου όπου θα εκβάλλει η αρτηρία. Επίσης θα καταστραφεί σημαντικό τμήμα του λιμανιού, απ’ όπου θα ξεκινάει η αρτηρία, διότι προβλέπεται η κατεδάφιση ιστορικών αποθηκών και πρόσφατα ανακαινισμένων κτιρίων στα Λαδάδικα.
Συν τοις άλλοις, η αρτηρία δε φαίνεται να εξυπηρετεί και πολύ, αφού το μήκος της είναι σχετικά μικρό και δεν ενώνεται με το πολυσύχναστο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πιστεύω, ότι θα εξυπηρετούσε περισσότερο αν ένωνε απομακρυσμένες από το κέντρο περιοχές, όπως την περιοχή της Κρήνης ή του Αεροδρομίου.
Το πιο τρελό είναι ότι σκέφτονται να πεζοδρομήσουν το δρόμο της παλιάς παραλίας και να μειώσουν το πλάτος της Τσιμισκή. Αυτό τώρα ποιόν εξυπηρετεί;
Επίσης, κάτι ακούγεται ότι δεν υπάρχει επαρκής μέριμνα όσων αφορά την ασφάλεια. Πείτε ότι- χτύπα ξύλο- γίνεται ένα ατύχημα εκεί, κάτω από το βυθό της θάλασσας, ποιος μας εγγυάται ότι υπάρχουν αρκετοί έξοδοι διαφυγής; Μπρρρρρρ τρομάζω μόνο με τη σκέψη!
Για να μη σας τα πολυλογώ, έχω μια έντονη ανησυχία από την ώρα που διάβασα ένα άρθρο του κ. Νίκου Καλογήρου στο περιοδικό “Parallaxi” ότι αυτή η υποθαλάσσια αρτηρία μάλλον περισσότερο με εφιάλτη μοιάζει, παρά με όνειρο!

Υστ. Και επειδή άκουσα κάτι φωνές εκεί στο βάθος- ναι, εσάς εκεί πίσω λέω- να αντιδρούν και να λένε: «Καλές οι ενστάσεις σου αγαπητή Montresor, αλλά τι λύση προτείνεις για το κυκλοφοριακό χάος της πόλης μας;» σας απαντώ ευθύς αμέσως: Να φτιάξουμε εναέριο! Τι είναι αυτό; Στην πόλη Wuppertal της Γερμανίας έχουν τη λεγόμενη Schwebebahn, ένα εναέριο τρένο (μοιάζει λίγο με τα τελεφερίκ) που λειτουργεί με ηλεκτρικό. Κατασκευάστηκε πριν 100 χρόνια (!!!) και είναι οικονομικό, φιλικό προς το περιβάλλον και εξυπηρετεί 20.000.000 ανθρώπους κάθε χρόνο. Για περισσότερες πληροφορίες για ρίξτε μια ματιά στο http://schwebebahn.com/home.asp

Μια τρελή, τρελή ορκωμοσία

Θα έπρεπε να θεσπιστεί νόμος που να απαγορεύει να γίνονται οι ορκωμοσίες 9 το πρωί. Είναι δυνατόν; Πρέπει να σηκωθείς από τα χαράματα- ούτε στο κομμωτήριο προλαβαίνεις να πας- και το μόνο που μπορείς να κάνεις για να κεράσεις τους φίλους σου είναι να τους πάς για πρωινό σε μπουγατσατζίδικο και μετά για καφέ μπας και ανοίξει το μάτι!
Επίσης πιστεύω δεν αξίζει τον κόπο όλη αυτή η φασαρία για πέντε λεπτά υπόθεση (αναφέρομαι στην στιγμή που φωνάζουν το όνομα σου και σου δίνεται το παλιόχαρτο για το οποίο ίδρωσες τόσα χρόνια). Τις προηγούμενες μέρες επικρατεί πανικός. Να μη ξεχάσεις να καλέσεις κανέναν, να φροντίσεις για το πώς θα έρθουν όσοι δε διαθέτουν μέσο και να βρεις τι θα φορέσεις. Είναι και πρωί, μην το ξεχνάμε αυτό, οπότε δεν δικαιολογείται ντύσιμο του τύπου «Θα πάμε στα μπουζούκια μετά και δε θα προλάβω να αλλάξω», εκτός βέβαια αν θες να το γιορτάσεις την προηγούμενη μέρα και να έρθεις απευθείας από εκεί στην τελετή, έχοντας πιει κάνα δυο ποτηράκια παραπάνω-χικς- και έχοντας αποκτήσει και μερικούς «φίλους» παραπάνω που θα ήθελαν να σε καμαρώσουν στην ιδιαίτερη εκείνη στιγμή!
Τι έλεγα; Α ναι για το ντύσιμο! Ρε παιδιά το ξέρατε ότι κοστίζουν τόσο τα φορέματα; Στο πρώτο μαγαζί είδα 4-5 φορέματα που μ’ άρεσαν και αφού τα δοκίμασα, τα πρόβαρα και με θαύμασα στο καθρέφτη, κατέληξα στο ότι μου άρεσαν και τα 5 εξίσου! Ρώτησα για τις τιμές τους. Το φτηνότερο έκανε 150 ευρώ! Για το ακριβότερο μην μπείτε καν στον κόπο να ρωτήσετε! Αν και μπήκα στον πειρασμό να περάσω από τη λαϊκή (που παιδιά μην γελάτε, πλέων φέρνουν ωραία ρούχα), τελικά αποφάσισα να βασιστώ στο αγοραστικό μου δαιμόνιο και να κάνω μια καλή έρευνα αγοράς, όπως και να επιστρατεύσω όλη τη γλυκύτητα μου και την ικανότητα μου να παζαρεύω (το τελευταίο δεν το κατέχω καθόλου, ευτυχώς που έχω τα άλλα δύο όμως), μέσα σε δυο μέρες βρήκα τα κατάλληλα ρούχα. Μιλάμε για προσωπική επιτυχία, αν σκεφτεί κανείς ότι μια φίλη μου που ορκίζονταν επίσης, έκανε ένα μήνα!!!
Και πάμε στη μεγάλη μέρα. Φυσικά χτύπησε για άλλη μια φορά η κλασσική κακοτυχία μου και αφού έπρεπε να αντιμετωπίσουμε μια έφηβη αδελφή που μας καθυστέρησε γιατί χρειάζεται πολύ μα πάρα πολυυυυυυ χρόνο για να ετοιμαστεί, ένα σκουπιδιάρικο που μας έκλεισε το δρόμο, μια φοβερή κίνηση, έναν μ@λ@κ@ ταξιτζή και πολλά άλλα που δεν θέλω να θυμάμαι πια, τελικά έφτασα εγκαίρως στην αίθουσα όπου γινόταν η τελετή.
Περίμενα κάτι μεγάλο και σπουδαίο, αλλά δεν έγινε τίποτα τέτοιο. Δεν είπαν ούτε ένα τραγούδι, δεν ακούσαμε ούτε έναν συγκινητικό λόγο από κάποιον φοιτητή για το πόσα τραβήξαμε για να φτάσουμε ως εδώ και φτου μας και μπράβο μας και τα λοιπά (καλά δεν λέω, υπάρχουν πιο σπουδαία πράγματα που μπορεί να πετύχει κανείς, αλλά επιτρέψτε μου να χαρώ τη δική μου προσωπική επιτυχία για λίγο!). Καλύτερα να είχε έρθει ο μαθητής μου ο Γιαννάκης που από την αρχή της χρονιάς είχε κάνει χρυσούς τους γονείς του, να τον αφήσουν να έρθει κι ας έχει σχολείο (ωραία δε θα ήταν να ερχόταν οι μαθητές μου;). Αυτός που λέτε έχει φτιάξει ένα ροκ συγκρότημα με τους φίλους του και ήθελε να έρθει να τραγουδήσει κάτι. Και όταν του είπα ότι μάλλον δύσκολα θα τον άφηναν να κάνει κάτι τέτοιο κατά τη διάρκεια της τελετής, πρότεινε να στηθεί απ’ έξω και με το που θα έβγαινα έξω να αρχίζουν να παίζουν! Αυτό μάλιστα, κυρίες και κύριοι. Εκεί θα έλεγα ότι έχω κάτι να θυμάμαι από την ορκωμοσία μου!
Να ναι καλά οι φωτογράφοι. Αυτοί είναι οι μόνοι που φρόντισαν να έχω κάτι να θυμάμαι! Με έκαναν να αισθανθώ σαν VIP έτσι που ερχόταν από το πουθενά και μου έβγαζαν φωτογραφίες. Έδιναν και οδηγίες για το πώς να στήσουν τη φωτογραφία και σαν να κατάλαβα λιγάκι τι τραβάνε τα δόλια τα φωτομοντέλα!
Α ναι! Είναι και οι ανθοδέσμες, που σε κάνουν να αισθανθείς ότι κάτι ξεχωριστό έχει ετούτη η μέρα. Όπως παρατήρησε και ένα φιλαράκι μου, ο Γιώργος, έτσι όπως κρατούσα στην αγκαλιά μου τις ανθοδέσμες, έμοιαζα με πωλήτρια από αυτές που στήνονται έξω από το πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι για μια στιγμή η σκέψη αυτή με έβαλε σε πειρασμό. Αν τις πουλούσα, θα έβγαζα τόσα λεφτά όσα χρειαζόμουν για να κεράσω φίλους και συγγενείς, αλλά μετά θυμήθηκα τι έπαθε εκείνος ο άλλος ο τσιγκούνης ο Σκρούτζ από το γνωστό χριστουγεννιάτικο παραμύθι και συγκρατήθηκα. Το φωτάκι με το σήμα του ευρώ που είχε ανάψει πάνω από το κεφαλάκι μου (όπως συμβαίνει στους ήρωες των κόμιξ όταν βρίσκουν μια καλή ευκαιρία για να βγάλουν λεφτά), έσβησε αμέσως.
Μπορεί να μην έχω πολλές εικόνες να θυμάμαι από την ορκωμοσία, αλλά σίγουρα έχω πολλές να θυμάμαι από τον καφέ μετά. Εκτίμησα πολύ τους φίλους που ήρθαν γιατί το να έρθει κάποιος από μακριά ή να πάρει άδεια από τη δουλειά του ή να πάρει απουσία στο εργαστηριακό μάθημα ειδικά για σένα, όσο να ναι σε συγκινεί. Αυτά είναι πράγματα που τα κρατάς και τα θυμάσαι, όπως και κάποιες πολύ ωραίες ατάκες του τύπου:
«Μόντρεσορ καιρός να σοβαρευτείς τώρα» (Μα δεν είμαι σοβαρή εγώ; Μάλλον δεν με ξέρεις καλά…)
«Κόρη μου, πάρε την ανθοδέσμη με τα άσπρα τριαντάφυλλα για να μοιάζεις με νυφούλα!» (Και εσύ μαμά Βρούτε;)
«Μόντρεσορ! Στις ομορφιές σου σήμερα! Η αλήθεια είναι ότι δεν σε περίμενα να έρθεις ντυμένη τόσο κυριλέ. Σε είχα ικανή να έρθεις με κανένα τζιν παντελόνι ή με καμιά από αυτές τις ινδικές-χίπικες μπλούζες που φοράς συνήθως! Και τι ωραίο το μαλλί σου! Επιτέλους αποφάσισες να το χτενίσεις!» (Έχει πλάκα που πάντα όταν κάνεις μια αλλαγή στην εμφάνιση σου, όλοι βρίσκουν το θάρρος να σου πουν πόσο χάλια ήσουν πριν!)
«Να σου πω, τώρα που πήρες το πτυχίο σου, θα συνεχίσεις να βασανίζεις τα παιδάκια στα οποία κάνεις μάθημα; Αλλιώς σου έχω μια δουλειά, ενδιαφέρεσαι;»
(Αυτό θα πει άμεση επαγγελματική αποκατάσταση!)
Πάμε για άλλα τώρα!!!

Αναζητώντας τους Αυθεντικούς Ανθρώπους

Γνώμη μου είναι ότι στην εποχή μας λείπει το αυθεντικό. Δεν είπα ότι δεν υπάρχει- έχω βρει κάποια δείγματα άλλωστε- αλλά δεν αποτελεί και την πλειοψηφία. Ζούμε σε μια εποχή μιμητισμού. Αλήθεια πόσες φορές κάνετε κάτι επειδή πραγματικά το θέλετε και όχι γιατί σας το επιβάλλει η γενική τάση που επικρατεί αυτόν τον καιρό; Ας φέρω ένα απλό παράδειγμα. Τα καινούρια παπούτσια που αγοράσατε είναι πράγματι του γούστου σας ή τα πήρατε γιατί τα παλιά είναι τελείως εκτός μόδας και δεν θέλετε να είστε δαχτυλοδεικτούμενοι; Τι είπατε; Ότι σας άρεσαν πράγματι; Είστε τόσο σίγουροι; Βάζουμε στοίχημα ότι του χρόνου δε θα σας αρέσουν καθόλου και θα τρέχετε πάλι να αγοράσετε ένα καινούριο ζευγάρι; Έτσι δεν έγινε και με τα προηγούμενα;
Ένα άλλο παράδειγμα. Κάνετε δίαιτα και πάτε γυμναστήριο επειδή πράγματι θέλετε να προσέξετε τη διατροφή σας και να τηρήσετε το αρχαίο ρητό «Νους υγιείς εν σώματι υγιές»; Ή μήπως κοπιάζετε και ξοδεύετε τόσα λεφτά επειδή τα ανορεξικά μοντέλα και οι «Θεές/ Θεοί» της showbiz σας αναγκάζουν να ακολουθήσετε τα πρότυπα τους, γιατί αλλιώς δύσκολα θα βρείτε σύντροφο;
Αλήθεια κάνεις μια σχέση επειδή σου αρέσει κάποιος άνθρωπος και θέλεις να περνάς το χρόνο σου μαζί του ή επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνος/ η και συμβιβάζεσαι με οτιδήποτε σχετικά «καλό»; Να μη μιλήσω για την κοινωνία και το στενό οικογενειακό- φιλικό περιβάλλον που περιμένουν πότε θα σε δουν νυφούλα ή γαμπρούλη! Όσο να ναι όταν είναι αδέσμευτος κανείς αποτελεί μια «μειονότητα», η οποία δύσκολα γίνεται αποδεκτή από τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας που θέλουν να βάζουν τους ανθρώπους σε καλούπια. Πρέπει κάπως να σε εντάξουν στο κοινωνικό σύνολο. Αν δεν μπορούν, τους μπερδεύεις.
Μου τη δίνουν οι συμβιβασμοί, αν και ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω πάντα του κεφαλιού μου. Αλλά γιατί να πάω για παράδειγμα στo trendy μπαράκι επειδή συχνάζει εκεί όλος ο «καλός» κόσμος; Ποιος τους ονόμασε «καλούς»; Μήπως είναι και λίγο μ@λ@κες, μετά συγχωρήσεως, που επιτρέπουν στους μαγαζάτορες να τους συμπεριφέρονται σαν μετακινούμενα χαρτονομίσματα; Για ένα ποτό πληρώνεις τη δεκαπλάσια τιμή από αυτήν που θα πλήρωνες αν το αγόραζες από το σούπερ μάρκετ, στριμώχνεσαι σε μια γωνία προσπαθώντας να αποφύγεις την ασφυξία και ανέχεσαι την απαίσια εξυπηρέτηση. Μα καλά δεν θα έπρεπε να σε έχουν στα όπα όπα; Στην τελική δεν τους έχεις ανάγκη, δεν τους ζητάς δανεικά. Αντιθέτως, θα τους κάνεις πλουσιότερους.
Αλλά αφού πας και εσύ, καλά να πάθεις! Για ρίξε όμως μια ματιά γύρω σου την επόμενη φορά που θα βγεις σε κάποια βραδινή διασκέδαση. Άνθρωποι ανέκφραστοι που κάθονται μόνοι, κοιτάζοντας το ποτό τους. Τι να γυρεύουν άραγε εκεί στον πάτο του ποτηριού; Το νόημα της ζωής που τους διαφεύγει; Ματιές κενές που δεν καθρεφτίζουν τίποτα. Παρέες νέων που κάθονται χωρίς να ανταλλάζουν λέξη μεταξύ τους, εκτός από τα πολύ τυπικά και χιλιοειπωμένα.
Άνθρωποι χωρίς ενδιαφέροντα. Που δεν ξέρουν τι να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους. Για αυτούς ο ελεύθερος χρόνος είναι εφιάλτης, δεν ξέρουν πώς να τον «σκοτώσουν». Το μόνο που μπορούν να σκεφτούν είναι να βγουν έξω για να γλιτώσουν από τους τοίχους του σπιτιού τους που τους πλακώνουν. Τελικά, ανάμεσα στο πλήθος συνειδητοποιούν ακόμα περισσότερο τη μοναξιά τους.
Πού είναι οι άνθρωποι που νιώθεις ότι επικοινωνείς πραγματικά μαζί τους; Οι άνθρωποι που νιώθεις ότι δεν σου φτάνει ποτέ ο χρόνος για να τα πεις όλα, που μπορεί η συζήτηση να πετά από το ένα θέμα στο άλλο, σαν το μπαλάκι του πινγκ πονγκ, αλλά εσένα να μη σε νοιάζει γιατί περνάς καλά. Πού είναι οι άνθρωποι που έχουν διάθεση να προβληματιστούν, να εκφραστούν και να ανταλλάξουν τις σκέψεις τους με άλλους ανθρώπους; Πού είναι οι άνθρωποι που θέλουν να δημιουργήσουν και να αφήσουν τη φαντασία τους ελεύθερη; Πού είναι οι άνθρωποι που έχουν προσωπικότητα, που έχουν στόχους, όνειρα και ελπίδες; Πού είναι οι αυθεντικοί άνθρωποι τέλος πάντων;

Δάκρυ

Καμιά φορά μόνο εξαιτίας μιας απλής λέξης ή φράσης μπορεί να κάνεις στροφή 180 μοιρών.
Μπορεί να μην είναι καν τα λόγια, αλλά ο τόνος της φωνής που κάνει ακόμα και ένα σίδερο να λυγίσει.
Ή ακόμα περισσότερο ένα βλέμμα μπορεί να μείνει καρφωμένο στη ψυχή σου σαν υπενθύμιση για πολύ καιρό μετά.
Σ’ αυτές τις στιγμές είναι αφιερωμένο το δάκρυ αυτό.

Βρείτε τη διαφορά!

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην ιδιοφυΐα και στη βλακεία;
…
…
…

Η ιδιοφυΐα έχει όρια, ενώ η βλακεία όχι.