Είναι δυνατή η βελτίωση του βαθμού απολυτηρίου;

Αγαπητοί bloggers χρειάζομαι τα πολύτιμα φώτα σας για το εξής ερώτημα:

Εάν κάποιος έχει πάρει απολυτήριο ΤΕΕ το 2000, αλλά δεν είναι και πολύ ευχαριστημένος από το βαθμό του, μπορεί να ξανακαθίσει στα θρανία, να ξαναδώσει εξετάσεις για να βελτιώσει το βαθμό του απολυτηρίου του (λίγο αργά δεν το θυμήθηκες θα μου πείτε, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ θα σας πω εγώ) ;

· Και αν γίνεται αυτό, πόσα χρόνια πρέπει να ξαναπάει σχολείο (Για απολυτήριο ΤΕΕ μιλάμε πάντα); Ή μήπως πρέπει απλά να δώσει εξετάσεις;

· Οι εγγραφές πότε γίνονται και που; Τι δικαιολογητικά απαιτούνται;

· Και επειδή το σύστημα έχει αλλάξει από το 2000 ως τώρα, τι προβλήματα μπορεί να υπάρξουν;

Λοιπόν ξέρει κανείς να μου πει;;;

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Κάποτε σου έγραφα συχνά, πάει όμως πολύς καιρός που δε διαθέτω τον ελεύθερο χρόνο για ονειροπόληση όπως στα χρόνια της εφηβείας μου. Πριν ενάμιση χρόνο, άρχισα να ασχολούμαι με κάτι που σου έμοιαζε, blogging λέγεται. Αλλά ο χρόνος μου πάλι γέμισε από καινούρια γεγονότα, τόσα πολλά που δεν προλαβαίνω ούτε καν να σκεφτώ! Και να σκεφτείς ότι ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι ένα συμβατικό δημιούργημα του ανθρώπου για να μπορεί να αρχειοθετεί στη μνήμη του γεγονότα που ζει και να προσδοκά στιγμές που δεν έχει ζήσει ακόμα. Η μανία μας να καταγράφουμε τα πάντα, ίσως να είναι και αυτή μια προσπάθεια να αιχμαλωτίσουμε το χρόνο (ναι, αυτόν που δεν υπάρχει). Ίσως ακόμα να αποτελεί μια προσπάθεια να ονομάσουμε τα πράγματα που μας συμβαίνουν και έτσι να τους δώσουμε νόημα.

Η γλώσσα, λένε, είναι ο τρόπος που εκφράζουμε τις σκέψεις μας. Εγώ πάω ένα βήμα παραπέρα και λέω ότι η γλώσσα είναι αυτή που δημιουργεί τη σκέψη, χωρίς λόγο δεν θα υπήρχε σκέψη. Κάποιοι λένε ότι σκεφτόμαστε με εικόνες, ήχους και με τις αισθήσεις μας γενικότερα. Αυτό ίσως ισχύει μόνο για τις απλές σκέψεις, οι πιο σύνθετες μπορούν να δημιουργηθούν μόνο με τη βοήθεια της γλώσσας. Όπως είπα και πριν, ο χρόνος δεν θα υπήρχε αν δεν τον δημιουργούσαμε εμείς με τη βοήθεια του λόγου μας.

Άρα ένας άνθρωπος που ξέρει να χειρίζεται καλά τη γλώσσα και έχει ένα πλούσιο λεξιλόγιο, έχει πιο αναπτυγμένη σκέψη από έναν αγράμματο άνθρωπο; Δε ξέρω. Τον τελευταίο καιρό κάνω παρέα με ανθρώπους που τελείωσαν το σχολείο κουτσά στραβά, στην ορθογραφία είναι σκράπες, αλλά με εκπλήσσουν συνεχώς με τον ιδιοφυή τρόπο που αντιλαμβάνονται κάποια πράγματα. Ίσως να μην είναι όλες οι ιδιότητες της γλώσσας που συντελούν στην σκέψη, αλλά κάποια γνωρίσματα της μόνο. Η ορθογραφία για παράδειγμα, δεν πιστεύω να παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Η σημασιολογία, όμως, ή οι δεξιότητες επικοινωνίας θα μπορούσαν να είναι σημαντικοί παράγοντες τις σκέψης και δεν διδάσκονται απαραίτητα στα σχολεία.

Δε γνωρίζω αν ευσταθούν όλα αυτά που γράφω, θα ήθελα να μάθω αν γνωρίζετε περισσότερα επί του θέματος. Όσο για τον αλλοπρόσαλλο τρόπο που έθεσα το θέμα, αυτό μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν έχω καν χρόνο να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και απλά ξεκλέβω λίγο χρόνο για να αφήσω το εφηβικό μου πνεύμα να παίξει και να ξεσκάσει λίγο.

Παράδεισος vs Κόλαση

Λένε ότι ο Παράδεισος είναι εκεί όπου:

• Ο αστυνομικός είναι Άγγλος,
• Ο μηχανικός αυτοκινήτων Γερμανός,
• Ο μάγειρας Γάλλος,
• Ο εραστής Έλληνας,

Και όλα έχουν οργανωθεί από τους Ελβετούς.

Από την άλλη λένε ότι η Κόλαση είναι εκεί όπου:

• Ο αστυνομικός είναι Γερμανός
• Ο εραστής Ελβετός
• Ο μάγειρας Άγγλος
• Ο μηχανικός αυτοκινήτων Γάλλος,

Και όλα έχουν οργανωθεί από Έλληνες!!!

Bonus (για τους Έλληνες):

Για τα μάτια μιας γυναίκας κάναμε 10 χρόνια πόλεμο…

Και μετά κάναμε άλλα 10…

Να γυρίσουμε σπίτι μας!

Τραγούδια Για τη Θεσσαλονίκη 2

Πρίν λίγες μέρες είχα βγάλει ενα ποστ στο Σαλονικο-μπλογκ και στο δικό μου, όπου ζητούσα να μου προτείνετε τραγούδια για τη Θεσσαλονίκη! Ξεκίνησα με 7 και κατέληξα με 42!!! Σας παραθέτω τη λίστα ολοκληρωμένη. Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον κόπο σας παιδιά. Δε ξέρω πόσα θα βρω, αλλά σίγουρα έχω αρκετό υλικό!

• Σ΄ αναζητώ στη Θεσσαλονίκη, Μητροπάνου
• Μπαξέ Τσιφλίκι, Τσιτσάνης
• Θεσσαλονίκη μου (μεγάλη φτωχομάνα), Καζαντζίδης
• Θεσσαλονίκη μου, Πάριος
• Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, Σαββόπουλος
• Τα χίλια γράμματα, Χ-Π. Κατσιμίχας
• Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα, Γ. Βαρδής
• Θεσσαλονίκη, Βασισμένο σε Ν. Καββαδία, Θάνος Μικρούτσικος (Σταυρός του Νότου)
• Ξεσσαλονίκη, Ξύλινα Σπαθιά
• Πύλη της άμμου, Λουδοβίκος των Ανωγείων
• Θεσσαλονικιές, Τερμίτες
• Θεσσαλονίκη, Μωρά στη φωτιά
• Θεσσαλονίκη, De Facto
• Θεσσαλονίκη, Ξέμπαρκοι (στίχοι Καββαδίας)
• Η σκοπιά, Β. Παπακωνσταντίνου
• Θεσσαλονίκη, σαββατόβραδο κι Απρίλης, Μητροπάνος
• Θεσσαλονίκη, Μητροπάνος-Ζαμπέτας
• Θεσσαλονίκη, Αντώνης Βαρδής
• Θεσσαλονικιά κυρά μου, Μανώλης Λιδάκης
• Ο Σαλονικιός, Διονυσίου
• Δικαίωμα μου (Εγώ είμαι μάτια μου από τη Θεσσαλονίκη), Π. Τερζής
• Σαλονικιά, Ζαμπέτας
• Λαδάδικα, Μητροπάνος
• Εγνατίας 406, Μπιθικώτσης
• Σαλονίκη, Ν. Θεοδωρίδου
• Θεσσαλονίκη, Ημισκούμπρια
• Μετακομίζω στη Θεσσαλονίκη, Κιάμος
• Primavera en Salonico
• Χειμερινοί Κολυμβητές, Χειμερινοί Κολυμβητές
• Οδός Αριστοτελους','Θεσσαλονικη'-Αρλετα
• 'Η Μαντονα η Σαλονικια, Νταλάρας
• 'Η Μαρινα η Σαλονικια, Γ.Πουλοπουλος
• Θεσσαλονικιά, Ρ.Εσκεναζυ('33)/Μαριω('93
• Όμορφη Θεσσαλονίκη, Τσιτσάνης
• Τα καστρα του Γεντι Κουλε, Μητσακης
• Μαγισσα Θεσσαλονικη, Π.Γαβαλας
• Πηρε φωτια η Καλαμαρια, Μ.Αγγελοπουλος
• Της Καλαμαριας τ' αγορια, Α.Μαβιλη('68)
• Απ' το Ντεπω ξεκινησα, Ρ.Κουμιωτη
• Μικρο Καπαμπουρνακι, Π.Καραδημητρης
• Θεσσαλονικη μου, Ελινα Παπανικολαου('79)
• Αθηνα-Θεσσαλονικη, Κ.Αντωνοπουλος

Μήπως ξεχάσαμε κανένα;;;

Τραγούδια για τη Θεσσαλονίκη

Ως γνωστόν έχουν γραφτεί πολλά τραγούδια για τη Θεσσαλονίκη. Τις τελευταίες μέρες μου έχει καρφωθεί η ιδέα να συγκεντρώσω μια λίστα με τίτλους τραγουδιών και να φτιάξω ένα Σαλονικό- cd. Επειδή, όμως, είμαι μουσικά εντελώς αστοιχείωτη (ειδικά στο Ελληνικό τραγούδι) χρειάζομαι τη βοήθεια σας. Για να δούμε πόσο φανατικοί Σαλονικιοί είστε και πόσα τραγούδια ξέρετε. Εγώ θυμήθηκα αυτά:

• Σ΄ αναζητώ στη Θεσσαλονίκη, Μητροπάνου
• Μπαξέ Τσιφλίκι, Τσιτσάνης
• Θεσσαλονίκη μου (μεγάλη φτωχομάνα), Καζαντζίδης
• Θεσσαλονίκη μου, Πάριος
• Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, Σαββόπουλος
• Τα χίλια γράμματα, Χ-Π. Κατσιμίχας
• Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα, Γ. Βαρδής

Για στύψτε λίγο το μυαλουδάκι σας και γράφτε τίτλους και καλλιτέχνες αν θυμάστε. Εννοείται ότι μόλις καταφέρω να ετοιμάσω το cd, όποιος θέλει παίρνει μια κόπια από μένα δώρο για τον κόπο του (Αν μένει εκτός Θεσσαλονίκης βέβαια υπάρχει πρόβλημα…)! Από την άλλη, μπορείτε φυσικά να κρατήσετε τη λίστα για δική σας χρήση, δε θα σας ζητήσω δικαιώματα!!!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο.

Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ: «Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

*ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

*ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

*ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

*ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

*ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

*ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

*ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Ο Κώνωψ

Βρε άσε με να κοιμηθώ! Όλη την ώρα βουίζεις πάνω από το κεφάλι μου! Αφού σου είπα, είμαι κουρασμένη! Μέρες έχω να κοιμηθώ! Τι σε νοιάζει γιατί; Λογαριασμό θα σου δώσω! Ξέρουμε και οι δύο ότι δε θα με τσιμπήσεις! Αν ήθελες θα το είχες κάνει ήδη. Οπότε άσε με στην ησυχία μου και πήγαινε να ενοχλήσεις κανέναν άλλο! Καλά, μείνε αφού επιμένεις. Γίνεται, όμως, τουλάχιστον να μην κάνεις αυτόν τον ενοχλητικό θόρυβο; Δεν με τσιμπάς επιτέλους να τελειώνουμε; Τι πάει να πει εσύ δεν είσαι ένας απλός κώνωψ, σε λένε Ριχάρδο (ο κουνουπόκαρδος;;;) και πίνεις μόνο αίμα αριστοκρατών;

Τότε τι κάνεις εδώ; Προσπαθείς να μου σπάσεις τα νεύρα; Είδες φως και μπήκες; Τι θέλω και εγώ και ανάβω νυχτιάτικα το μικρό φωτιστικό δίπλα από το κρεβάτι για να διαβάσω! Άκουσέ με σπόρε, αν δε φύγεις τώρα, θα αναγκαστώ να λάβω πιο δραστικά μέτρα. Δε θα σε πετύχω; Θα τα καταφέρω κάποια στιγμή, δε μπορεί!

ΣΛΑΑΑΤΣ!

Επιτέλους, ησύχασα!

ΣΒΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝ

Αχ όχι! Ριχάρδε εσύ είσαι πάλι; Ο Μπάμπης είσαι; Ποιος Μπάμπης;

Φευ! Ούτε απόψε θα κοιμηθώ!

Φαντάσματα

Περίεργο πράγμα η μνήμη. Μπορεί να μη θυμάμαι τι έφαγα εχθές, αλλά θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια ένα βλέμμα που με αναζητούσε γεμάτο προσμονή πριν 3 χρόνια. Οι μέρες μου τον τελευταίο καιρό είναι τόσο γεμάτες γεγονότα που δεν προλαβαίνω καν να στεναχωρηθώ ή να χαρώ για κάτι. Κι όμως μπορεί όλη μέρα να κουβαλάω την αίσθηση του φιλιού που μου έδωσες εχτές το βράδυ ή να χαμογελάω μόνη μου με εκείνη την πανέξυπνη ατάκα που μου είπες για καλημέρα όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο σήμερα το πρωί. Μαζεύω τις στιγμές μας και τις ανακαλώ τις άπειρες φορές που μου λείπεις.

Τώρα κάθομαι δίπλα σου, ενώ εσύ οδηγάς. Δε θυμάμαι που είπες ότι θα πάμε. Όταν είμαι μαζί σου, ξεχνάω τον έξω κόσμο και δεν με νοιάζει που βρίσκομαι, αρκεί να βρίσκομαι μαζί σου. Ο έξω κόσμος παίρνει άλλες διαστάσεις, μοιάζει μαγικός, μυστηριακός και όμως τόσο αληθινός. Πιο αληθινός απ’ όταν είμαι μακριά σου κι ας είναι τότε πιο ρεαλιστικός και υλιστικός.

Ανεβάζεις ταχύτητα, θες να προσπεράσεις ένα παμπάλαιο πράσινο αυτοκίνητο που ανήκει σε έναν παππού με τεράστια γυαλιά σαν κιάλια. Και τότε τους βλέπω! Εσύ δεν τους πρόσεξες γιατί πρέπει να φρενάρεις απότομα! Μα κι αυτό το αλλοπρόσαλλο φανάρι, πως αποφάσισε έτσι ξαφνικά να ανάψει κόκκινο;

Εκείνη περνάει το χέρι της κάτω από το μπράτσο του για να κρατηθούν αγκαζέ. Είναι τόσο χαρούμενη που τον βλέπει μετά από τόσο καιρό. Εκείνος πάλι ξαφνιάζεται από την κίνηση της. Περίμενε να του κρατάει μούτρα που δεν είχε φροντίσει να ειδωθούν νωρίτερα. Μα δε θυμώνει ποτέ αυτό το κορίτσι; Μοιάζει εξωπραγματική έτσι. Θα ήθελε να τη δει κάποτε εξαγριωμένη, έστω θυμωμένη, θα έμοιαζε πιο αληθινή έτσι. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να είναι αληθινή. Αν ήταν, δε θα ήταν μαζί του. Μια αληθινή κοπέλα θα τον είχε στείλει στο διάολο πολύ νωρίτερα! Μάλλον περπατάει δίπλα του κάποιο πνεύμα για μοναχικούς ανθρώπους, που του κρατάει συντροφιά όταν η μοναξιά γίνεται αβάσταχτη. «Να τώρα, αν θα γυρίσω προς το μέρος της, θα ανακαλύψω ότι δεν υπάρχει κανείς δίπλα μου!», σκέφτεται και την κοιτάζει ίσια στα μάτια και βλέποντας την ακόμα εκεί της σκάει ένα από τα σπάνια χαμόγελα του.

Απλές στιγμές που τις εξυψώνουμε και τις θυμόμαστε για πολύ καιρό. Τώρα πέρασα από εκείνο το σημείο και συνάντησα κάποια φαντάσματα του παρελθόντος. Και να λίγο πιο κάτω, πάλι, δυο άλλα φαντάσματα, καθισμένα σε μια καφετέρια. Στην πραγματικότητα θα ήθελαν να κάνουν κι οι δύο παθιασμένο έρωτα παρά τη ζέστη του καλοκαιριού, αλλά εκείνη τη στιγμή περιορίζονται στο να σχολιάζουν το άψογο σέρβις του μαγαζιού. Παράλληλα, όμως, η γλώσσα του σώματος τους προδίδει. Εκείνος προσπαθεί να διακρίνει τι υπάρχει κάτω από το ημιδιάφανο καλοκαιρινό μπλουζάκι της και εκείνη- μην παραλείποντας να το προσέξει αυτό- παίζει με τα δάχτυλα και τα χείλη της με το καλαμάκι του φραπέ.

Μόνο που σήμερα δεν είναι Ιούλιος, μα μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα. Κάποιος κρατάει σφιχτά το χέρι μου, σαν να θέλει να με τραβήξει πίσω στο παρόν. Τα καταφέρνει. Ή μάλλον τα καταφέρνεις. Αμέσως σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να κολυμπούσα μέσα στα μάτια σου, να έκανα τσουλήθρα πάνω στη μύτη σου ή τραμπάλα με τη γλώσσα σου ή ακόμα καλύτερα να χανόμουν στον λαβύρινθο των αυτιών σου, αφού είχα κάνει έναν περίπατο στο λαιμό και αυχένα σου.

«Η πόλη αυτή είναι γεμάτη φαντάσματα έτσι;», με ρωτάς. Πάλι διάβασες τη σκέψη μου; Μήπως είδες κι εσύ τα φαντάσματα των αναμνήσεων μου; Δεν μπορεί! Το πιθανότερο είναι να αναγνωρίζεις το βλέμμα μου. Εξάλλου, εσύ κι αν δεν ξέρεις από φαντάσματα! Θα πρέπει να σε ακολουθεί στρατός ολόκληρος! Πολλές φορές σε πιάνω να «βλέπεις» κάποιο από αυτά. Ακούς ένα τραγούδι και το σιγοτραγούδας σαν να βρίσκεσαι κι εσύ κάπου αλλού, βγαίνουν στην επιφάνεια συναισθήματα που δεν μου ανήκουν και προσπαθώ να τα διακρίνω κι εγώ, να ζήσω κι εγώ μαζί σου (ή μήπως «μαζί σας») τη στιγμή αυτή.

«Γλυκιά μου, μην προσπαθείς να πας εκεί που ήμουν πριν, δεν φτιάχτηκε για σένα αυτός ο δρόμος, ούτε κι εγώ μπορώ να πάρω μέρος στις προηγούμενες εκδρομές σου. Μονάχα, ας φροντίσουμε να απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε τη διαδρομή που επιλέξαμε να διανύσουμε τώρα μαζί.»

Δίκιο έχεις. Να μια ατάκα που θα θυμηθώ αν ξαναπεράσω από εδώ, όταν θα έχεις γίνει και εσύ ένα ακόμη γλυκό φαντασματάκι της καρδιάς μου.

P.s. Και αυτό το κείμενο είναι εν μέρει φάντασμα γιατί το είχα γράψει παλιότερα, αλλά δεν το είχα ποστάρει τότε.

Σφάξε Με, Αγά Μου!

Ο Πέτρος Βενέτης, ανάμεσα στα άλλα έχει γράψει το «Αιτία Διαζυγίου», εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί (ένα βιβλίο που σαρκάζει το χώρο της διαφήμισης) και το «Αφού Μεγάλωσες Καλά Να Πάθεις» (ένα κωμικά αμπελοφιλοσοφικό βιβλίο γεμάτο ρητά). Στο δεύτερο αυτό βιβλίο παραθέτει ένα απόσπασμα από ένα άρθρο που είχε γράψει στο περιοδικό Status τον Αύγουστο του 93(Το τονίζω, το άρθρο γράφτηκε το 1993). Σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας επειδή μου θύμισε πολλές δικές μου παρόμοιες σκέψεις.

Σφάξε Με, Αγά Μου!

Ο κόσμος ανησυχεί. Κάθεται μακάριος με το καφεδάκι ή το ουζάκι ή το ουισκάκι ή το κρασάκι (αναλόγως ώρας και ορέξεως) κι ανησυχεί. Κάθε τόσο τραβάει και μια φωνή ανησυχίας «που στο διάολο θα πάει αυτή η κατάσταση;» ή φωνή απελπισίας «δεν είμαστε κράτος» και κάποτε κάποτε γίνεται επικίνδυνα απειλητικός: «Δεν θα ‘ρθουν οι εκλογές; Θα ρίξω λευκό. Όλοι τα ίδια κουμάσια είναι». Κι αμέσως αλλάζει πλευρό ή πόδι στη δεύτερη καρέκλα ή χέρι στην τρίτη καρέκλα (αναλόγως τοποθεσίας και στάσεως).

Ο κόσμος ανησυχεί. Ανησυχεί και νιώθει απροστάτευτος. (Σημειώστε αυτή τη λέξη. Ίσως είναι η πηγή των πιο πολλών δεινών στην εποχή μας). Απροστάτευτος. Κυνηγημένος και απροστάτευτος.

Όταν είναι νέος, νιώθει απροστάτευτος απέναντι στο κατεστημένο κι αναζητάει τον πατερούλη (μοιραία μέσα απ’ το κατεστημένο). Όταν είναι πατέρας, νιώθει τα παιδιά του απροστάτευτα απ’ τους χίλιους δαιμόνιους που τα κυνηγάνε κι αναζητάει τον πατερούλη όλων των πατεράδων, που θα στήσει τα κάγκελα προστασίας των παιδιών (άσχετα αν βρεθεί κι αυτός μέσα τους). Όταν εργάζεται, νιώθει απροστάτευτος απέναντι στους εργοδότες κι αναζητάει τον δικό τους πατερούλη (επί το αδρότερο «πατέρα» κι ακόμα πιο στιβαρό «εργατοπατέρα»). ‘Όταν αγοράζει, νιώθει απροστάτευτος απέναντι σ’ αυτούς που πουλάνε και αναζητάει άλλους πατερούληδες να τον προστατεύσουν (χωρίς να λογαριάζει τα ανταλλάγματα). Και βρίσκει. Πάντοτε βρίσκει. Δε νομίζω να υπάρχει άλλο είδος που να προσφέρεται τόσο αφειδώς όσο οι πατερούληδες. Παντού.

Σ’ όλη τη γη, κατά χιλιάδες, υπάρχουν οι άνθρωποι που είναι έτοιμοι και διαθέσιμοι ν’ αγκαλιάσουν με στοργή (μέχρι σκασμού) τους απροστάτευτους όλου του κόσμου και να τους οδηγήσουν στο χρυσό κλουβί της απόλυτης προστασίας. (Θεέ μου, πόση ανία! Γι’ αυτό και μόνο θ’ άξιζε μια μικρή επανάσταση ενάντια στους προστάτες).

Ο κόσμος ανησυχεί. Ανησυχεί για όλα εκτός από τους προστάτες του. Γι’ αυτούς είναι σίγουρος κι ευγνώμων. Οι άνθρωποι αναλώνονται για το δικό τους καλό και χρησιμοποιούν τις θεϊκές τους ιδιότητες για να τον κρατούν προστατευμένο απ’ τους κακούς αυτού του κόσμου και να του δείχνουν το σωστό δρόμο της ζωής. Αρκεί να είναι υπάκουος.

Το σωστό δρόμο να πετύχει (περιλαμβανομένου και του τι είναι επιτυχία). Το σωστό τρόπο να σκέφτεται. Τις σωστές επιλογές (αν του δοθεί τέτοιο περιθώριο). Το σωστό είδος δράσης. Αν είναι υπάκουος, δεν έχει ανάγκη. Είναι ασφαλής. Που και που συνέρχεται και βλέπει κάτι «μέτρα» των πατερούληδων που κάπου περιορίζουν και τον ίδιο. «Μπα σύμπτωση θα ‘ναι».

«Δεν είναι δυνατόν. Οι περιορισμοί είναι για τους κακούς». Και συνεχίζει ήσυχος και αραχτός να ανησυχεί για όλα τ’ άλλα. Γύρω του σφίγγει ο κλοιός της προστασίας. «Αυτό δεν θα το φας, σου κάνει κακό. Αυτό δε θα το πιεις, αυτό δε θα το πεις, αυτό δε θα το ακούσεις. Αυτό το απαγορεύει η ΣΟΚ, αυτό το επιβάλλει η κυβέρνηση, αυτό το πέτυχαν οι γυναικείες οργανώσεις.»

Φοβάμαι ότι η ελευθερία του ατόμου κάνει κύκλους. Μόλις ο κόσμος τη θεωρήσει ένα απλό δεδομένο, τη διαθέτει εύκολα (ή μάλλον παρακαλεί να τη δώσει). Μόλις καταλάβει τι έχασε, επαναστατεί. Φοβάμαι ότι περνάμε μια τέτοια φάση του κύκλου σήμερα. Όχι μόνο εμείς. Όλος ο κόσμος, με πρώτη την Αμερική, που μπούχτισε την ελευθερία και τώρα κυνηγάει ο ένας τον άλλο για το παραμικρό. Γι’ αυτό ανησυχώ. Άντε, εβίβα!

Βοηθήστε το χωριό Καλιβάτσι

Αντιγράφω από το N.ago (http://agonek.blogspot.com)

Παρακαλείτε όποιος blogger το επιθυμεί, ας βάλει το συγκεκριμένο θέμα στο δικό του blog!

Το Καλιβάτσι(Kalivaci), είναι ένα ορεινό χωριό στο νομό Τεπελενίου στη νότια Αλβανία. Χωρισμένο σε πέντε μαχαλάδες, σε μια πολύ μεγάλη γεωγραφική έκταση, κάποτε, στις αρχές του 90’, απαριθμούσε περίπου 2000 κατοίκους και 350 οικογένειες! Μετά το άνοιγμα των συνόρων, όπως συνέβη παντού στην Αλβανία, κι από το χωριό αυτό, μετανάστευσε ο περισσότερος πληθυσμός. Σήμερα, έχουν μείνει κοντά 100 οικογένειες από τις οποίες, ενεργές είναι το 50% περίπου! Από αυτές προέρχονται και τα παιδιά του σχολείου του χωριού(Δημοτικό-Γυμνάσιο) που απαριθμεί 110 μαθητές. Αυτό, όμως, που πρέπει εδώ να σημειωθεί είναι ότι, η οικονομική κατάσταση των ανθρώπων που έχουν απομείνει εκεί, αν και υπάρχουν οι εξαιρέσεις, είναι αρκετά δύσκολη, για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη. Μαζί με τους δασκάλους και καθηγητές, έχουμε αναλάβει μια πρωτοβουλία που θα βοηθήσει έστω στο ελάχιστο, τους μαθητές του χωριού, και θα ελαφρύνει έστω λίγο τον οικογενειακό προϋπολογισμό των γονιών τους ,για το επερχόμενο σχολικό έτος.

Ξεκινώντας από εσάς τους επισκέπτες αυτού του ταπεινού blog, που η γνωριμία μεταξύ μας είναι εντελώς ανιδιοτελής και χωρίς κανένα συμφέρον, κάνω έκκληση σε όλους, όποιος μπορεί να βοηθήσει, ας το κάνει .
Αυτό που σκεφτήκαμε είναι να προσφέρουμε σε κάθε παιδί-μαθητή, στις 12 Αυγούστου που γιορτάζονται και τα 70 χρόνια της λειτουργίας του σχολείο, μια σχολική τσάντα για κάθε μαθητή μαζί με τη γραφική ύλη ( τετράδια, μολύβια, κασετίνα, γεωμετρικά σχήματα, πλαστελίνες) . Θα είναι το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Πριν απευθυνθώ σε «έχοντες και κατέχοντες», ξεκινώ από εμάς που δεν μας περισσεύουν. Το σημείο συγκέντρωσες του υλικού, θα είναι η American Bank of Albania ( Εμμ.Μπενάκη 14 & Πανεπιστημιου 54) στην Αθήνα και για τη Θεσσαλονίκη, θα ενημερώσουμε πολύ σύντομα.
Όποιος πραγματικά θέλει να προσφέρει, ανώνυμα ή και επώνυμα, έχει την ευκαιρία να το κάνει. Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να έρθετε σε επαφή στο προσωπικό μου e-mail που βρίσκεται πάνω δεξιά στην αρχή της σελίδας.
Σε όποιον το ζητήσει, θα δοθούν και τα τηλέφωνα επικοινωνίας με τη τράπεζα και τα δικά μου προσωπικά.
Θέλουμε να στείλουμε 105 τσάντες , όσο και οι μαθητές τη νέα χρονιά . Ας βρεθούμε τόσα άτομα που θα κάνουμε τα παιδάκια αυτά και τις οικογένειες τους χαρούμενα.
Αν θέλεις, μπορείς να βοηθήσεις!

Τα Γενέθλια

Κανείς δε μπορεί να μαντέψει την ηλικία του. Όλοι τον περνάνε για πολλά χρόνια νεότερο. Είναι που έχει ανακαλύψει χίλιους διαφορετικούς τρόπους να την καμουφλάρει. Πέρα από το νεανικό ντύσιμο και κούρεμα ή τη γυμνασμένο σώμα, αυτό που ξεγελά τους περισσότερους και κυρίως τις γυναίκες είναι το βλέμμα του που κρύβει μέσα του μια παιδική ψυχή. Η λάμψη στα μάτια του όταν ενθουσιάζεται, τα μούτρα που μπορεί να σου κρατήσει αν ξεχάσεις κάτι που εκείνος θεωρεί σημαντικό και αυτό το αχόρταγο πνεύμα που θέλει συνεχώς να ανακαλύπτει νέα πράγματα, συνθέτουν την εικόνα ενός ανθρώπου που απλά ξέχασε να μεγαλώσει.

Περνάνε τα χρόνια και εκείνος νιώθει πάντα 20 χρονών. Δεν είναι ότι η ζωή τον έχει κακομάθει, αντιθέτως. Ο σοφός νέος παίρνει τα μαθήματα της και προχωράει παρακάτω, όχι πάντα τόσο εύκολα όσο θα ήθελε. Λένε, όμως, ότι η εμπειρία δεν κρύβεται. Είναι αλήθεια. Αν πλησιάσεις λίγο πιο κοντά στο πρόσωπο του, θα προσέξεις τις ύπουλες ρυτίδες που έχουν σχηματιστεί γύρω από τα μάτια του. Αν τον αιφνιδιάσεις πρωί πρωί, πριν προλάβει να ξυριστεί, θα παρατηρήσεις τις πρώτες υποψίες από τα άσπρα γένια του. Μπορεί και να τον δεις να φοράει γυαλιά πρεσβυωπίας για να διαβάσει την πρωινή αλληλογραφία του. Και αν μπορούσες να τον δεις τα βράδια όταν γυρνάει μόνος σπίτι του, θα έβλεπες μια μάλλον κωμική προσπάθεια του να κάνει μασάζ στους ώμους του.

Σήμερα είχε τα γενέθλια του. Όλh τη νύχτα δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Σηκώθηκε βαρύς από το κρεβάτι του και όσο κρύο νερό και αν έριχνε στο πρόσωπο του, δεν μπορούσε να διώξει την κούραση από πάνω του. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Αυτό το γερασμένο πρόσωπο ήταν το δικό του; Πήρε την πετσέτα στα χέρια του και την άφησε να χαϊδέψει απαλά κάθε του ρυτίδα, να περιεργαστεί τη νέα πραγματικότητα. Έφτιαξε βιαστικός ένα καφέ και έφυγε για τη δουλειά. Το κινητό το άφησε κλειστό στο σπίτι. Δεν ήθελε να απαντήσει σε αυτήν την ευχή- κατάρα που του υπενθύμιζε ότι είχε ήδη ζήσει «χρόνια πολλά».

Το βράδυ πήγε να γιορτάσει μόνος του. Το τρίτο ποτήρι με το Ουίσκι, που δεν ήταν διαφορετικό σε γεύση από τα προηγούμενα δύο, ήταν η μόνη του συντροφιά. Το περιεχόμενο του ποτηριού κυμάτιζε ελαφρά, όπως είχαν αρχίσει να τρεκλίζουν και οι σκέψεις του.

Επιτέλους πέρασε η μέρα αυτή. Σε λίγο θα ξημέρωνε και εκείνος γυρνούσε σπίτι του. Λίγο πριν γυρίσει το κλειδί της πόρτας κοντοστάθηκε. Ο θόρυβος από ένα σκουριασμένο και τσαλαπατημένο κονσερβοκούτι τον έκανε να γυρίσει. Ένας γέρος μεθύστακας και άστεγος προφανώς, το είχε πατήσει κατά λάθος όταν εκείνο βρέθηκε στο δρόμο του. Φορούσε τα κουρέλια της ζωής του και περπατούσε με δυσκολία εξαιτίας της καμπούρας που τον ανάγκαζε να κοιτάει στο έδαφος και να μην μπορεί να δει την υπέροχη ανατολή του ήλιου.

Μόνο ένας από τους δύο τους μπορούσε να τη δει και στεκόταν με δέος απέναντι στην ομορφιά της άφθαρτης φύσης. Πήρε μια βαθιά ανάσα θάρρους και το παιδί μέσα του είπε αποφασίστηκα: «Δεν θα καταλήξω ποτέ έτσι!», εννοώντας την δίχως όνειρα πια ύπαρξη που κατέβαινε την κατηφόρα με αργά και ασταθή βήματα.

Λυπάμαι…

…Αλλά ούτε και σήμερα θα ποστάρω!
Έχω αποδεχτεί παραπάνω προ(σ)κλήσεις απ ‘ ότι θα ήθελα και έτσι τώρα πρέπει να φανώ ασυνεπής σε κάποιες απ’ αυτές (Συγγνώμη Ελαφίνι).
Όλα θέμα προγραμματισμού είναι βέβαια, αλλά το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό βρίσκεται σε ανοιξιάτικες διακοπές!
Το blog αυτό, λοιπόν, τελεί υπό (εγ)κατάληψη μέχρι να πάψουν οι αλανιάρες σκέψεις μου να είναι homeless!!!

Θα Φαστφουντάρω

Σε γενικές γραμμές μεγάλωσα στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, τρέχοντας ανέμελα στα χωράφια σαν τη μικρή Λώρα που πρώτα έφτανε εκείνη στον προορισμό της και μετά οι κοτσίδες της. Θυμάμαι μάλιστα αμυδρά τις κότες και τα πρόβατα που είχε ο παππούς μου. Ζούσα λιγάκι απομονωμένα και έβρισκα παιδάκια να παίζω, μόνο όταν τα έφερναν οι γονείς τους τα Σαββατοκύριακα για να αναπνεύσουν λίγο καθαρό αέρα. Εν ολίγοις, η παιδική μου ηλικία χαρακτηρίζονταν από πολλή ηρεμία και ξυπόλυτους περιπάτους στους χωματόδρομους ή στην αμμουδιά. Όταν επέστρεφα σπίτι, έβρισκα πάντα μαγειρεμένο φαγητό της μαμάς, η οποία ευτυχώς δεν χρειαζόταν να δουλεύει, γιατί οι γονείς μου είχαν μεγαλώσει κι αυτοί με λίγα και ήξεραν πώς να τα βγάζουν πέρα.
Αυτές τις αρχές προσπάθησαν να τις περάσουν και στα παιδιά τους. Σε μένα πιστεύω ότι το πέτυχαν, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι από τότε που γεννήθηκα ήμουν ιδιότροπη στο φαγητό. Ανάγκαζα η δεσποινίς Aυτού Μεγαλειοτάτη τον μπαμπά να μου φέρνει γάλα από την Ελβετία, επειδή όλα τα άλλα δεν τα άντεχε το λεπτεπίλεπτο στομάχι μου.
Συνεπώς, μην ρωτήσετε καλύτερα πόσους σερβιτόρους έχω στείλει στο ψυχιατρείο, επειδή κάθε φορά που βγαίνω για φαγητό έξω θέλω το χρόνο μου μέχρι να βρω στον κατάλογο κάτι που να μ’ αρέσει. Βέβαια κι εγώ περνάω ένα αβάσταχτο μαρτύριο για τον ίδιο λόγο. Κι άντε οι ταβέρνες και τα εστιατόρια είναι κάπως πιο κοντά στο «σπιτικό» φαγητό, τι γίνεται με τις πιτσαρίες, κρεπερί, γυράδικα, φαστ-φουντάδικα και… δεν συνεχίζω άλλο γιατί ήδη ανακατεύομαι!
‘Έλα, όμως που τον τελευταίο καιρό έχω καταλήξει να βρίσκομαι όλη μέρα και σχεδόν όλη νύχτα εκτός σπιτιού (μόνο κάποια πρωινά καταφέρνω να βρίσκομαι εκεί, όπου φυσικά κοιμάμαι)! Θα μου πείτε, θέμα επιλογών είναι, αλλά όταν είσαι νέος, η φιλοδοξία σε πιέζει να αναλαμβάνεις χιλιάδες πράγματα συγχρόνως, ενώ το σύνδρομο της μεταεφηβικής τρέλας (που απ’ ότι υποψιάζομαι σε κάποιους δεν περνάει ποτέ) σε κάνει να θες να διασκεδάσεις το βράδυ, με αποτέλεσμα κάποιες φορές να ξημερώνει χωρίς ο ήλιος να προλάβει να σ’ ενημερώσει πρώτα!
Οι σημερινοί ρυθμοί της ζωής είναι γρήγοροι, ξέφρενοι και άκρως ανθυγιεινοί (ειδικά το φαγητό και τα ποτά τους) και δεν ξέρω, αν συμφωνείται, αλλά κάποιες φορές αισθάνομαι ότι θα φαστφουντάρω!

P.s. Αυτό το ποστ διαβάζεται με μουσική υπόκρουση τους Pink Floyd, “Alan’s Psychedelic Breakfast” από το άλμπουμ Atom Heart Mother.

Αδελφή Ψυχή

Άλλους ανθρώπους τους συμπαθούμε αμέσως, άλλους τους αντιπαθούμε ή τους βρίσκουμε αποκρουστικούς. Άλλους τους αγαπάμε και άλλους τους μισούμε. Κάποιους τους ερωτευόμαστε, τους ποθούμε, λιώνουμε για χάρη τους και κάποιους άλλους τους γνωρίζουμε μερικά λεπτά και μετά τους ξεχνάμε.
Υπάρχει όμως και μια πολύ ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Αυτούς που τους συναντάμε και νιώθουμε αμέσως ότι κάτι βαθύτερο μας συνδέει, ότι κάπου τους έχουμε ξαναδεί, ότι τους γνωρίζαμε μια ολόκληρη ζωή. Είναι περίεργο συναίσθημα, δεν μπορείς να το προσδιορίσεις ακριβώς. Κάποιες φορές νομίζεις ότι είναι φιλία, άλλες έρωτας, μπορεί και να το μπερδέψεις με την αγάπη. Όμως ακόμα και αν κάποια από αυτά τα συναισθήματα εμπεριέχονται σε αυτό που αισθάνεσαι απέναντι στον άλλον, δεν καλύπτουν πλήρως όλο το φάσμα.
Δε μπορώ να σας εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ. Δεν μπορώ να σας περιγράψω αυτό το έντονο συναίσθημα που νιώθουμε για κάποιους ανθρώπους που παίζουν αυτόν τον ξεχωριστό ρόλο στη ζωή μας. Είναι πάντως ένα συναίσθημα ανιδιοτελές, δεν κατανοείς απλά τον άλλον, τον ζεις, είναι φορές που μπαίνεις μέσα του ή αυτός μέσα σε σένα. Ξαφνικά σε καταβάλει ένα συναίσθημα ή μια σκέψη που δεν είναι δική σου, αλλά δική του. Ακόμα και αν είναι μακριά σου, για λίγο είναι σαν να έχεις συνδεθεί με τον εγκέφαλο του. Κάποιες φορές του λες να κάνει κάτι και αυτός χωρίς απαραίτητα να ξέρει ότι εσύ τον καλείς, το κάνει αυθόρμητα, γιατί κάποιο «περίεργο» συναίσθημα δεν τον αφήνει σε ησυχία Αγγίζουν τα όρια της τρέλας αυτά που γράφω- και ίσως ακούγονται τρομακτικά- αλλά σκεφτείτε το. Δεν σας έχει συμβεί ποτέ να σκέφτεστε έντονα ένα πρόσωπο και εκείνο να σας παίρνει τηλέφωνο, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο; Ή το αντίθετο. Να σας περνάει από το μυαλό μια σκέψη του τύπου: «Τι να κάνει άραγε ο Τάδε; Καιρό έχω να ακούσω νέα του, για να τον πάρω ένα τηλέφωνο!» και του τηλεφωνείτε και εκείνος με το που το σηκώνει σας λέει: «Έλα ρε! Το πιστεύεις ότι και εγώ ήμουν έτοιμος να σε πάρω τώρα τηλέφωνο;»
Έχω μπλέξει σκόπιμα την τηλεπάθεια με την έννοια της «αδελφής ψυχής», κυρίως επειδή πιστεύω ότι οι αδελφές ψυχές έχουν μεγαλύτερο βαθμό τηλεπάθειας μεταξύ τους.
Λένε ότι για τον καθένα υπάρχουν 7 αδελφές ψυχές. Ίσως να είναι τα κομμάτια του ίδιου όλου, που απλά διασπάστηκε για κάποιο λόγο και εσύ μια ζωή ψάχνεις υποσυνείδητα ή συνειδητά να βρεις τα κομμάτια του puzzle.
Αν το εξηγούσα ορθολογικά το μόνο που θα μπορούσα να σκεφτώ είναι το εξής: Έστω ότι δεχόμαστε ότι οι σκέψεις είναι κύματα, άρα ο καθένας όταν σκέφτεται εκπέμπει κάποια κύματα. Δεν είναι τυχαία η έκφραση «εκπέμπουμε στα ίδια μήκη κύματος», μπορεί πράγματι να συμβαίνει αυτό: Να επικοινωνούμε δηλαδή με κάποιους ανθρώπους καλύτερα γιατί απλά εκπέμπουν στα ίδια μήκη κύματος με εμάς και άρα είμαστε πιο δεκτικοί στις σκέψεις τους! Προσοχή! Δεν εννοώ ότι σκέφτονται τα ίδια πράγματα με εμάς, αντιθέτως μπορεί να έχουν απόψεις πολύ διαφορετικές από μας. Απλά εκπέμπουν στο ίδιο «κανάλι».
Βέβαια δεν είναι όλοι τόσο δεκτικοί σε αυτό το φαινόμενο. Προφανώς κάποιοι παράγοντες συμβάλλουν στο να μοιάζει η τηλεπάθεια του ενός με τις δυνατότητες που έχει ένα παλιό τρανζίστορ και η τηλεπάθεια του άλλου με μια καλωδιακή τηλεόραση με δορυφορική σύνδεση!
Όπως και να έχει, η ιδέα του να διαβάζει κανείς τη σκέψη του άλλου ή της επικοινωνίας των ψυχών είναι κάτι που ελκύει τους περισσότερους Από την άλλη, βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η παράνομη είσοδος στο προσωπικό απόρρητο του άλλου είναι επιθυμητή (και ηθική). Πως θα νιώθατε εσείς αν ξέρατε ότι κάποιος μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις σας; Ή για να το πάω λιγάκι παραπέρα, σε πιο Big Brother καταστάσεις, όταν το κράτος μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις σας;

Θα τραβήξω τις κοτσίδες μου!

Σήμερα δίδαξα σε μια μαθήτρια μου τα διάφορα είδη ταινιών στα Αγγλικά (e.g. comedy, cartoon, thriller* e.t.c.) και για καλύτερη εμπέδωση του καινούριου λεξιλογίου ασχοληθήκαμε με μια άσκηση συμπλήρωσης κενών. Υπήρχε λοιπόν η εξής πρόταση:

It was a great ______________ film about Vietnam.

Μόλις διάβασε την πρόταση, με ρώτησε ευθύς αμέσως:
«Κυρία, ο Vietnam είναι ηθοποιός;»

Στο κενό έμπαινε κανονικά η λέξη “war film”, αλλά μήπως τελικά η σωστή απάντηση είναι drama?

p.s. Με το παραπάνω ποστ σαφώς δε θέλω να δείξω ότι τα ξέρω όλα, έχω πετάξει κι εγώ κάτι μαργαριτάρια, μα κάτι μαργαριτάρια! Αλλά, μήπως, θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε λιγάκι τι γνώσεις που μεταδίδουμε στα παιδιά μας; Όχι τίποτε άλλο, έχω βαρεθεί εδώ και 2 μέρες να απαντάω στην ερώτηση αν μπορούμε να κάνουμε κανένα listening με το τραγούδι του Σαρμπέλ (Δεν τον συμπαθώ, δεν τον συμπαθώ, δεν μπορώ να το κρύψω άλλο!)!!!

*Το ξέρατε ότι στα Αγγλικά “thriller” ονομάζονται οι αστυνομικές ταινίες, ενώ οι ταινίες τρόμου λέγονται “horror films”?

Ποιος φταίει που θα μας εκπροσωπήσει ο Σαρμπέλ στη Eurovision?

Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΡΕΣΟΡ!!!

Η μαμά μου δηλαδή!

Φαγώθηκε που δεν πρόλαβε να δει το πρώτο υποψήφιο τραγούδι, γιατί θυμηθήκαμε τελευταία στιγμή ότι σήμερα ήταν ο διαγωνισμός.
Μαμά Μόντρεσορ: Ωραία η Τάμτα, ωραίος και ο Δάντης, αλλά κρίμα που δεν είδαμε το πρώτο τραγούδι, θα το ξαναδείξει άραγε;
Όλη το βράδυ αυτό την απασχολούσε! Ε τελικά της δόθηκε η ευκαιρία, στο τέλος, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα!

Υστ. Αυτό για όσους αναρωτιούνται από πού κληρονόμησα τις υπερφυσικές μου γκαντεμοδυνάμεις!

Όχι άλλα λόγια

Σε παρακαλώ σταμάτα να μου αναφέρεις στατιστικές για το πόσα παιδιά πεθαίνουν στην Αιθιοπία. Βαρέθηκα να μην ακούω για τον πόλεμο στο Ιράκ, το θυμάται άραγε κανείς; Τι να τις κάνω τις φωτογραφίες των κακοποιημένων παιδιών; Μην κοιτάζεις με αυτό το δήθεν λυπημένο βλέμμα τους άστεγους που κοιμούνται στα παγκάκια και προπάντων μην μου αρχίζεις τις συζητήσεις του τύπου «Εσένα σε προβληματίζει αν έσπασε το νύχι σου, ενώ άλλοι προσεύχονται να είναι ακόμα ζωντανοί όταν ξημερώσει». Τα ξέρω όλα αυτά, τα έχω ακούσει χιλιάδες φορές.
Λόγια, λόγια, λόγια. Λόγια που τα παίρνει ο αέρας, σκέψεις που γεμίζουν σκόνη στις γωνίες του μυαλού μας.
Δεν είμαι κατά της ενημέρωσης. Καλά κάνουν οι δημοσιογράφοι και όλοι όσοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας ενημερώσουν για το τι γίνεται στον κόσμο. Χωρίς αυτούς, θα συνεχίζαμε να πίνουμε άπραγοι το ποτό μας ή να τρώμε ανέμελοι τη σοκολάτα μας και για αυτό το λόγο η δουλειά τους είναι πολύτιμη. Τώρα πίνουμε το ποτό μας και συζητάμε για όσα έκτροπα γίνονται στον κόσμο μας.
Μήπως, όμως, λέω, μήπως, τα λόγια αυτά θα έπαιρναν μεγαλύτερη αξία αν συνοδεύονταν και από πράξεις; Και δεν λέω να γίνουμε όλοι γιατροί χωρίς σύνορα, αλλά να αρχίσουμε από τα μικρά και εύκολα:
Την επόμενη φορά που θα συναντήσεις ένα παιδάκι να ζητιανεύει ή έναν άστεγο, αγόρασε του μια τυρόπιτα! (Έτσι θα ανακαλύψεις κιόλας αν έχεις να κάνεις με άνθρωπο που έχει πραγματικά ανάγκη, γιατί εκείνος θα δεχτεί την πρόταση σου, ενώ ο κάλπικος θα σε βρίσει που δεν του έδωσες χρήματα).
Την επόμενη φορά που θα κάνεις το σταυρό σου την ώρα που περνάει το λεωφορείο από κάποια εκκλησία, κοίταξε γύρω σου μήπως υπάρχει κάποιος που έχει περισσότερη ανάγκη τη θέση σου από εσένα.
Την επόμενη φορά που θα θελήσεις να πετάξεις στα σκουπίδια τα περσινά ρούχα επειδή έχεις βάλει μερικά κιλά από τότε ή είναι εκτός μόδας ή πιάνουν περιττό χώρο στη ντουλάπα, προτίμησε να τα δώσεις σε κάποια άπορη οικογένεια.
Τέλος, την επόμενη φορά που θα γκρινιάξεις ότι δεν έχεις λεφτά για διακοπές, κάνε μια εκδρομή ως τη Ρουμανία- φτηνά είναι άλλωστε- και επανέλαβε σε εκείνους το παράπονο σου. Από την άλλη, μπορείς βέβαια να χαρίσεις τα παλιά παιχνιδάκια των παιδιών σου. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν κάποιες μικρές ψυχούλες που θα χαρούν πάρα πολύ με την κίνηση σου αυτή!

Ένα Παιχνίδι για 5 Παίκτες και Πάνω

Στο παιχνίδι με έβαλε ο Numb και τον ευχαριστώ γι’ αυτό!
Βέβαια με δυσκόλεψε γιατί ζητάει να πούμε μόνο 5 πράγματα για τον εαυτό μας και όταν είσαι μια τόσο πολυσύνθετη προσωπικότητα όπως εγώ, αυτό είναι μια δύσκολη δοκιμασία. Ας ξεκινήσω λοιπόν:

1. Δεν ξέρω να βάζω tags!
Τι είναι πάλι αυτό?!
Τι να κάνω ρε παιδιά που δεν σκαμπάζω από pc κι ας μου είναι πολύτιμοι! Έχω μια περίεργη σχέση με την τεχνολογία, όπως και με τους ανθρώπους. Ξέρω για αυτήν μόνο όσα μου χρειάζονται. Επίσης κάνω πολύ συχνά γκάφες ως φοβερά αδέξια φύση που είμαι, με αποτέλεσμα να βγάζω νοκ άουτ ακόμα και το πιο ισχυρό σύστημα (αυτό ισχύει πάλι και για την τεχνολογία και για τους ανθρώπους)!
2. Λατρεύω ότι είναι μπλε
Είναι το χρώμα μου, πώς να το κάνουμε. Στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια είχα μόνο μπλε ρούχα και αγόραζα μανιωδώς οτιδήποτε μπλε για το δωμάτιο μου. Ο πρώτος μου έρωτας, λιγάκι αργότερα, γκρίνιαζε συνεχώς για το σαράβαλο που είχε για αυτοκίνητο. «Δεν είναι απαίσιο το αυτοκίνητο μου;», είχε ρωτήσει. «Πράγματι. Αν ήταν μπλε, θα ήταν πολύ καλύτερο!» του είχα απαντήσει.
Συνεχίζω να τρέφω το ίδιο πάθος για το χρώμα αυτό, με τη διαφορά ότι τώρα που ωρίμασα- καλά αυτό είναι σχετικό- προσπαθώ να μην το δείχνω τόσο. Δεν μπορώ να αντισταθώ, όμως, με τίποτα στην υπέροχη θέα της θάλασσας ή του ουρανού (ειδικά όταν μπλέκονται και άλλα παιχνίδια της φύσης, όπως ο χορός των ηλιαχτίδων στα κύματα της θάλασσας ή το μωβ-κόκκινο χρώμα πίσω από τα σύννεφα όταν δύει ο ήλιος ή ακόμα η γυμνή ομορφιά της σελήνης).
3. Πάσχω από το Σύνδρομο του Πήτερ Παν
Δεν θέλω να μεγαλώσω ποτέ κι ως τώρα τα έχω καταφέρει νομίζω. Κουβαλάω την ίδια τρέλα που είχα ως παιδί και την ίδια υπέρμετρη αισιοδοξία (είμαι μονίμως με ένα χαμόγελο, σε σημείο που σπάω τα νεύρα μερικών ή κάνω κάποιους να πιστεύουν ότι δεν πρέπει ποτέ να αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα ή δυσκολία). Με δυο λόγια, ζω στον κόσμο μου! Βλέπω τον κόσμο με έναν δικό μου τρόπο, και μάλιστα είμαι πεπεισμένη ότι έχω και δίκιο (ξέρετε τώρα τι πείσμα έχουμε εμείς τα παιδιά). Τέλος παρά την αγγελική μου εξωτερική εμφάνιση, αν μου δώσει κάποιος λίγο παραπάνω θάρρος, μεταμορφώνομαι σε ενοχλητικό ζιζάνιο και πειραχτήρι που δεν σε αφήνει σε ησυχία! Πάντα γλιτώνω, όμως, το ξύλο παρά τρίχα!
4. I am a coffee- addict
Αν κάποτε καταστραφούν οι φυτείες καφέ- φάε τη γλώσσα σου παιδί μου Μοντρεσορ-, αυτό για ‘μενα θα είναι η μέγιστη καταστροφή! Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αν δεν πιουν καφέ το πρωί που θα ξυπνήσουν, δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Ο πρωινός καφές είναι είδος πρώτης ανάγκης, ενώ ο απογευματινός (που τον τελευταίο καιρό έχει καταντήσει να είναι βραδινός) η υπέρτατη απόλαυση και χαλάρωση (ναι καλά διαβάσατε χαλάρωση)! Και φυσικά, τρελαίνομαι να πειραματίζομαι με νέες γεύσεις και ποικιλίες.
5. Λατρεύω το παράξενο και μυστηριώδης
Μην δω κάτι περίεργο, αμέσως να τρέξω να το εξερευνήσω. Είμαι κυνηγός των πραγμάτων που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα. Έτσι καταλήγω γραφική στις παρέες μου, με τις συχνές άγνωστες λέξεις που περιέχει το λεξιλόγιο μου!
Π.χ. «Λυπάμαι, δεν θα μπορέσω να έρθω για καφέ σήμερα, θέλω να ποστάρω κάτι στο μπλόγκ μου!»
«Βρε παιδιά, αυτός δεν μοιάζει λίγο με Vryl, τέτοια αυτιά που έχει;»
Νομίζω, λοιπόν, ότι είναι λογικό πως όποιος λατρεύει το παράξενο, δεν μπορεί να μην τον ελκύει και το μυστήριο. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Συνεπώς ξεκοκαλίζω τις ιστορίες μυστηρίου και τα ψυχολογικά θρίλερ!

Και τώρα το δύσκολο κομμάτι: Να βάλω κι άλλους μπλογκερς στο παιχνίδι. Ευτυχώς που πολλούς από τους αγαπημένους μου τους βάλατε ήδη στο παιχνίδι, αλλά ρε γμτ πάλι μένουν κάποιοι απ’ έξω!
1. Ατταλάντι. Ως παιδί που είμαι, τρελαίνομαι για παραμύθια!
2. Κυκλοδίωκτον. Πάρε κόσμε προβληματισμούς και φιλοσοφικούς στοχασμούς, πάρε πάρε λέμε! Είναι και ψυχούλα… ή μήπως ψυχάρα?
3. Nada. Του το χρωστάω, αυτός φταίει, κύριοι δικαστές, που εθίστηκα στο σπορ του μπλογκαρίσματος!
4. Πτώση. Ε ρε γέλιο που πέφτει!
5. Ροίδης. Ο άλλος Ρο όμως. Δεν λέω και με τον κανονικό καλά τα πάω, κι ας έχει διαφορετική κοσμοθεωρία από μένα. Αλλά ο άλλος είναι αλλιώς!
5+1. Είναι και εκείνα τα ρεμάλια, ο Bolek & Lolek, που δεν μπορούσα να τους αφήσω απ’ έξω γιατί πολύ θα ήθελα να μάθω 5+5 ασήμαντα πράγματα γι’ αυτούς!

Θέμα Οπτικής

Στο γυμναστήριο όπου πηγαίνω κυκλοφορούν πολλά ψώνια. Τους παρακολουθώ εδώ και καιρό. Φοράνε καρό παντελόνια ή κολλάν για να φαίνεται η σωματική τους διάπλαση και κολλητό- σε σημείο σκασμού- φανελάκι για να μένουν γυμνά τα στιβαρά τους μπράτσα και οι ζουμερές τους ωμοπλάτες. Έχουν ύφος «I am the king of the world” ή σε ελληνική μετάφραση «Γαμάω και δέρνω» (ας με συγχωρήσουν οι εκατοντάδες υψηλού επιπέδου αναγνώστες μου) και τίποτα δεν μπορεί να πτοήσει το διογκωμένο με ορμόνες ΕΓΩ τους.
Για κακή μου τύχη, ένας τέτοιος με πλησίασε σήμερα. Δε θα αναλύσω το γιατί και πως του ήρθε να γυρίσει να με κοιτάξει, γιατί ίσως συνειδητοποιήσω ότι τους μοιάζω πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελα και δε θα την αντέξω αυτήν την κεραμίδα… αυτόν τον τσιμεντόλιθο… αυτήν την σιδερόβεργα… καλά έτσι όπως πάω θα χτίσω σπίτι σε λίγο, οπότε ας γυρίσω στην αφήγηση μου. Ο τύπος που λέτε σίγουρα όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη βλέπει τον εαυτό του κάπως έτσι:



Έτσι εξηγείται άλλωστε ο αέρας αυτοπεποίθησης που είχε όταν ήρθε για να μου πιάσει την κουβέντα, γιατί αν ήξερε τι εικόνα έχω εγώ γι’ αυτόν, μάλλον θα ήθελε να κρυφτεί για πάντα στο πιο σκοτεινό υπόγειο και να μην ξαναπατήσει πόδι στην επιφάνεια της γης… χμμμ… δεν είναι κακή ιδέα! Για να το δοκιμάσω. Ιδού:



Άραγε αυτός τι είδε σε μένα και του έκανα τόσο φοβερή εντύπωση;



Η ίδια βέβαια έχω μια εντελώς διαφορετική εικόνα για τον εαυτό μου:


Οι περισσότεροι φίλοι μου από την άλλη με βλέπουν κάπως έτσι:



Οι μαθητές μου πιθανότατα έχουν την παρακάτω εικόνα για μένα:



Θα μπορούσα να συνεχίσω τη λίστα έπ’ άπειρον μα δε θέλω να σας κουράσω. Εξάλλου, είμαι σίγουρη ότι τόσην ώρα μόνο μια σκέψη περνάει από το μυαλό σας. Πώς να είναι άραγε πραγματικά η Μόντρεσορ; Ποια είναι η αληθινή της εικόνα;
Παιδιά λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά δεν θα τη μάθετε ποτέ! Όχι επειδή δεν υπάρχει (σίγουρα σαν ιδέα υφίσταται), αλλά γιατί πάντα η εικόνα αλλάζει ανάλογα με αυτόν που την βλέπει και ο παρατηρητής πάντα θα φιλτράρει την πραγματικότητα με βάση τις δικές του εντυπώσεις, απόψεις και προσδοκίες. Η αντικειμενική αλήθεια υπάρχει, απλά δεν υπάρχουν αντικειμενικοί παρατηρητές.

Υστ. Αυτός ο Άγιος Βλαχεντίνος, Φράγκεντινος, Τσαρλατίνος- πως τον λένε τέλος πάντων- ποιος είναι ρε παιδιά; Για εξηγήστε μου! Όχι τίποτε άλλο μου έκανε εντύπωση που αντί να πάμε στην εκκλησία για να τον τιμήσουμε βγαίνουμε για ποτό λέει. Μπας και με κορόιδευε ο Μπόντυ Μπίλντερ;

Είμαι μια νοικοκυρά εγωωωωώ

Το ντεμπούτο μου στο άθλημα του blogging το έκανα πριν ένα χρόνο περίπου με το παρακάτω κείμενο. Χαμογελώ όταν σκέφτομαι πόσα έχουν αλλάξει από τότε. Το κυριότερο: έχω γίνει πιο νοικοκυρά! Καλά τι βήχετε φίλοι και γνωστοί, δεν μπορώ να καταλάβω! Για του λόγου το αληθές σας παραπέμπω στο blog- τσελεμεντέ της Nosyparker, "Nosy-Νοστιμιές http://nosyparker-mageiremata.blogspot.com της οποίας το blog κοντεύει να ξεπεράσει σε όγκο τα βιβλία της Βέφας! Είπα και εγώ να συμμετάσχω για να αποδείξω σε μερικούς μερικούς ότι το μαγείρεμα και εγώ έχουμε μια σχέση πάθους! Εσείς έχετε να αντιμετωπίσετε 2 πραγματικότητες και να διαλέξετε όποια αγαπάτε (εξάλλου είναι γνωστό ότι είμαι ο άνθρωπος των 1000 αντιφάσεων).

Ακολουθώντας το φεμινιστικό πνεύμα της εποχής μας, το παραδέχομαι πως είμαι περισσότερο γυναίκα καριέρας παρά κορίτσι για σπίτι.
Το άκουσα το "ωχ" από σας τους εκπροσώπους της «παλαιάς» γενιάς και έχετε απόλυτο δίκιο! Διότι υπάρχει πρόβλημα! Αφού οι γυναίκες αρνιόμαστε να μένουμε σπίτι, το ίδιο όμως και οι άντρες, ποιος μένει να κρατήσει σε τάξη το σπίτι και να αναθρέψει τα παιδιά; Να σας δώσω την απάντηση εγώ. Άντε την καθαριότητα την αναλαμβάνει η οικιακή βοηθός, την ανατροφή των παιδιών, όμως, ποιος θα την αναλάβει; Πάλι η οικιακή βοηθός; Ή μήπως η πεθερά; Ή μήπως ακόμη χειρότερα και το πιο σύνηθες σε αυτή την κοινωνία τα παιδιά από μόνα τους; Α! Να μην ξεχάσω και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπου πέρα από την τηλεόραση συγκαταλέγεται και ο pc!
Αυτά τα τραγικά αναλογίστηκα και εγώ η δόλια τις προάλλες και αποφάσισα να ερευνήσω σε βάθος το παραφυσικό αυτό θέμα που λέγεται «δουλειές του σπιτιού». Για να είμαι ειλικρινής, δεν το αποφάσισα από μόνη μου, αλλά με ανάγκασαν οι περιστάσεις καθώς είχε αρρωστήσει βαριά με γρίπη η μητέρα μου.
Η πρώτη μου δουλειά ήταν το πλύσιμο των πιάτων και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν τα πήγα καθόλου άσχημα για πρώτη φορά! Κατάφερα να σώσω σχεδόν τα μισά από αυτά!
Έπειτα είπα να συγυρίσω. Ξεκίνησα από το δωμάτιο μου, το οποίο ήταν και η μεγαλύτερη πρόκληση! Στην αρχή βρέθηκα σε ιδεολογική σύγκρουση καθότι είμαι οικολόγα και το δωμάτιο μου έχει ανακηρυχθεί εδώ και χρόνια προστατευόμενη περιοχή για τις κατσαρίδες, τις αράχνες και τα τρωκτικά. Έκανα την καρδιά μου πέτρα, όμως, και συνέχισα το έργο μου. Πήρα την ηλεκτρική σκούπα… αλλά ρε παιδιά να σας δώσω μια συμβουλή. Όταν αποφασίζετε να κάνετε κάτι τέτοιο φροντίστε πρώτα να μαζέψετε από το πάτωμα τυχόν αντικείμενα που μπορεί να βρίσκονται εκεί. Προσωπικά έχασα τα κλειδιά μου, μερικά κέρματα και τα αγαπημένα μου σκουλαρίκια.
Αποκαρδιωμένη από αυτήν την κατάληξη και για να αλλάξω παραστάσεις είπα να καθαρίσω τα τζάμια των παραθύρων. Καλά ε ξαφνικά ένιωσα λες και βίωνα κάποιο θαύμα… οι αχτίδες του ήλιου μπήκαν με φόρα στο δωμάτιο μου και το φώτισαν όσο ποτέ άλλοτε!
Την θεϊκή αυτή παρέμβαση διέκοψε απότομα η γκρίνια της μικρής μου αδελφής και του πατέρα μου οι οποίοι είχαν πεινάσει λέει. «Τι να παραγγείλω;» ρωτάει ο πατέρας. «Καλέ υπάρχει καλύτερο πράγμα από το σπιτικό φαγητό;» αντέτεινα εγώ όλο αυτοπεποίθηση και έπιασα το τηγάνι. «Εξαρτάται από το ποιος το μαγειρεύει» πέταξε και ο πατέρας μου φανερά δύσπιστος. Για να μη σας τα πολυλογώ… η τελευταία δουλειά που έκανα εκείνη την μέρα ήταν να ταΐσω το σκύλο μας, τον Γκούφυ, με τα λίγο ωμά και υπερβολικά αλατισμένα κεφτεδάκια μου και τις τηγανιτές μου πατατούλες με την ελαφρώς καρβουνιασμένη τους απόχρωση!
Ευτυχώς που η θητεία μου στις οικιακές υποθέσεις έληξε την επόμενη μέρα, καθώς η μητέρα μου είχε θεραπευτεί ως δια μαγείας από το κρύωμα της!
posted on Πέμπτη, 16 Φεβρουαρίου 2006 1:44 πμ

Υστ. Όπως καταλάβετε δεν έχω χρόνο να ποστάρω καινούρια κείμενα και ανακυκλώνω παλιά!

Ματαιοδοξία

Όσο αυξάνονται οι επιτυχίες στη ζωή σου, τόσο πιο ματαιόδοξος γίνεσαι. Αρχίζω να καταλαβαίνω τους διάσημους ηθοποιούς ή τους σταρ του τραγουδιού. Είναι λογικό, όταν σου λένε συνέχεια «Μπράβο» κάποια στιγμή, χωρίς να το θέλεις βλέπεις τον εαυτό σου ως κάτι ανώτερο από τους άλλους. Δεν είναι μόνο τα λόγια, αλλά και η αίσθηση της δημοτικότητας: όλοι θέλουν να κάνουν παρέα μαζί σου επειδή είσαι σπουδαίος, όλοι σου φέρονται με το γάντι γιατί είσαι άνθρωπος ξεχωριστός. Όταν όλοι ασχολούνται με σένα, ξεχνάς να ασχοληθείς με τους άλλους, αφού δεν τους έχεις ανάγκη πλέων, αφού ότι και να κάνεις, όλοι θα σε ακολουθούν. Παύεις να ασχολείσαι με τη βελτίωση του εαυτού σου, μιας και τα φαινόμενα δείχνουν ότι έχεις επιτύχει το τέλειο, ποιος ο λόγος τώρα να κουράζεσαι άδικα;
Κι όμως τότε είναι που θέλει την περισσότερη δουλειά. Πρέπει να μάθεις να μένεις ο εαυτός σου, αυτός που ήσουν πάντα. Μόνο έτσι καταφέρνεις να μείνεις στην κορυφή, αλλιώς εσύ ο ίδιος θα σε γκρεμίσεις από το βάθρο που σ’ έχουν ανεβάσει. Πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς σωστά τη νέα σου «δύναμη». Πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα, τα αληθινά από τα ψεύτικα, την αγάπη από την υστερόβουλη κολακεία. Σαν το παγώνι που ανοίγει την ουρά του για να προσελκύσει την προσοχή μας. Ξεχνάμε όμως ότι αυτά που έχουν την μεγαλύτερη αξία είναι όσα δεν φαίνονται.
Πρέπει (με τόσα πρέπει ακούγομαι λιγάκι σαν δασκάλα, το ξέρω) ακόμα να μάθεις να δέχεσαι την καλοπροαίρετη αρνητική κριτική, γιατί χωρίς αυτήν δε θα μπορέσεις να δεις καθαρά τον εαυτό σου. Χωρίς την κριτική το είδωλο που σου επιστέφει ο καθρέφτης είναι παραμορφωμένο. Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν την μη πραγματική αυτή εικόνα, ενισχύουν διάφοροι κόλακες. Πρέπει, επίσης, να μάθεις να αντέχεις το ψυχολογικό πόλεμο που σου κάνουν όσοι θα ήθελαν να είναι στη θέση σου και το σημαντικότερο: Να μπορέσεις να καταλάβεις πότε είναι η ώρα να δώσεις τη σκυτάλη στον επόμενο και να αποχωρήσεις με αξιοπρέπεια από τη σκηνή.
Θα μου πείτε: «Και τι μας τα λες όλα αυτά; Είναι κανείς από μας ο Brad Pitt ή η Δέσποινα Βανδή ή η Montresor;». Μάλλον όχι, δεν είστε, δεν σας ξέρω και όλους προσωπικά για να το πω με απόλυτη βεβαιότητα, αλλά δε χρειάζεται να είσαι VIP για να την ψωνίσεις (Καλέ γιατί στρέψατε όλοι ξαφνικά το βλέμμα σας επάνω μου;)! Φτάνουν μερικές επιτυχίες στη δουλειά σου ή λίγο ταλέντο ή μια αρκετά ελκυστική εμφάνιση ή κανένας λόγος απολύτως (ξέρω και πολλούς τέτοιους ανθρώπους, πιστέψτε με!) για να αρχίσεις να πιστεύεις στις υπερφυσικές δυνάμεις του εαυτού σου, παρά στις περίεργες συμπτώσεις της μοίρας. Η αλήθεια βέβαια βρίσκεται κάπου στη μέση αυτών των δύο άκρων.
Η ζωή, όμως, έχει πάντα το σκληρό της τρόπο για να σε προσγειώνει. Για να το αποφύγεις αυτό, καλό είναι να είσαι πάντα προετοιμασμένος. Να έχεις γνώση των καλών σου στοιχείων (η μαγική αστερόσκονη που σε απογειώνει και σε κάνει να πετύχεις το ακατόρθωτο), αλλά να θυμάσαι πάντα και τα αρνητικά σου (το αλεξίπτωτο που θα σε σώσει την ώρα της πτώσης). Σε αυτό βοηθάνε πάντα οι άνθρωποι που σε νοιάζονται πραγματικά και δεν διστάζουν να σου επισημάνουν το λάθος σου. Έχε πάντα τα μάτια σου ανοιχτά για να ξεχωρίζεις τους πραγματικούς φίλους και τα αυτιά σου διαθέσιμα για να ακούσεις την κριτική τους. Το στόμα ας μείνει αμέτοχο καλύτερα!